Het liep bepaald niet storm op Nordic Blizzard, het mini-festival in Tivoli met opkomende bands uit Denemarken. Pas
halverwege de avond was het gezellig druk, maar toen waren de
boeiendste bands al geweest.
Een surrealistisch plaatje in de zaal; in plaats van een paar gitaar- en micrfoonstandaards en een drumstel lijkt het podium meer op een autowerkplaats dan een normale
bandopstelling.
Geen enkel normaal instrument bij Orka (foto links), hooguit de bekkens op het "drumstel" van olievaten en andere gebruiksvoorwerpen waar je normaal nooit muziek op zou maken.
De band van de Faröer Eilanden gebruikte een kerstvakantie om zelf hun instrumenten in elkaar te zetten met alle spullen die ze in de schuur van hun boerderij vonden. Een houten paal uit een hekwerk met een paar snaren erop werkt prima als basgitaar, en bij het geluidseffect op de slijpmachine vliegen de vonken er letterlijk af.
Het resultaat is een beetje Kaizers Orchestra en de Einstürzende Neubauten, maar een stuk melodischer en beschaafder dan die laatste band. Helaas verdrinkt al dit moois in het veel te grote (en lege) Tivoli. Graag op herhaling in een kleiner zaaltje, maar gezien het tourschema komt dat wel goed.
Voordat Men Among Animals
(foto rechts) begint, delen een paar mooie Deense meisjes glowsticks uit. Leuk
zooitje ongeregeld met lichtjes op de microfoonstandaards en hele
trossen gloeilampen om hun nek, die ook nog eens van kleur veranderen.
Mooie gimmick en geinige muziek van een stel vrienden die met hun muziek de wereld willen veranderen en vanwege de overkill aan 'muzak' zelf maar een band te beginnen.
Het resultaat is The Beach Boys on speed, een beetje Talking Heads en Flaming Lips, nog zo'n band waarbij de liveshow minstens zo belangrijk is als de muziek. Inpakken, strikje erom en weer openmaken in een festivaltent.
Waar Dúné (foto links) twee toetsenisten en twee gitaristen voor nodig heeft, weet ik niet,
maar catchy is het wel wat deze zeven jongens en meisjes brengen. Heel
erg over de top, geposeerd en op het randje, maar ook heel strak en
overtuigend – vooral die wild rondspringende zanger.
Muzikaal een stuk minder interessant dan de vorige twee bands, vooral de tweede helft neigt wel erg veel naar My Chemical Romance-achtige emopop. Maar dit is een showcase, en hier is absoluut een markt voor.
Slaraffenland (foto onder) was van te voren volgens velen de niet te missen band, maar het gezelschap weet dat niet helemaal in te lossen. Misschien ligt het aan de volgorde van de avond, maar na zo'n
alles-uit-de-kast rockshow van Dúné komt deze deels geïmproviseerde,
noisy en jazzy muziek (denk Animal Collective en af en toe een vleugje
Yeasayer) niet helemaal tot z'n recht.
Het promillage en stemvolume bij een groot deel van de ouwehoerende bezoekers helpt dan ook niet echt mee. Ook dit dus graag in de herkansing in een veel kleiner zaaltje.
Samengevat: een leuk initiatief, maar om er echt een bandjesavond voor publiek van te maken, was een echte publiekstrekker als afsluiter niet gek geweest.
Een Mew of Under Byen bijvoorbeeld, of een écht optreden van Efterklang in plaats van de niet echt spannende dj-set. Voor een volgende aflevering tip ik alvast Boys in a Band (net als Orka van de Faröer Eilanden en een hoogtepunt op Iceland Airwaves) en Spleen United, eerder dit jaar de beste Deense band op Roskilde.
met dank aan Henrik Friis, MXD voor alle foto's
Men Among Animals-Slow Years
