London Calling, dag 3: de Schotten winnen ook op zaterdag

Een kleine overdenking op een brakke zondagmiddag na een lang, propvol weekeinde London Calling: in welke betekenissen van het woord heeft het begrip ‘recessie’ z’n weerslag op deze editie? Eerst in economische zin: het valt op dat er dit keer erg weinig, zelfs nauwelijks Engelsen aanwezig zijn. Het zal de ongunstige wisselkoers tussen pond en euro zijn, die een weekendje beesten in Amsterdam (en de biertjes in Paradiso) te prijzig maakt. Best jammer dat die gekke Britten er niet waren, want zeker bij pubrockbandjes als Eugene McGuinness, The Backhand Compliments of alleraardigste new wave light-variant The Cinematics blijft het nu overwegend rustig in het publiek. In jaren niet zo weinig gehos of stagedives gezien.

En die genoemde bandjes vertegenwoordigen dan weer een recessie die al een tijdje gaande lijkt in Brits Gitaarbandjesland, een idee dat met dit soort optredens in Amsterdam wordt bevestigd: die Britse bandjes leunen soms wel heel opzichtig op groot voorbeeld Arctic Monkeys of Editors. Meer eigenheid en klasse is er op deze derde London Calling-dag in de laatste, nachtelijke uren dankzij andere klanken van de soulvolle Denen van The Asteroids Galaxy Tour en het excentrieke, compromisloze gezelschap Chrome Hoof. En ook Frankmusik pakt de zaken volslagen anders aan, maar of we daar blij van moeten worden?

Volgen er na de bescheiden sensatie van Dananananaykroyd op de vrijdagavond nog meer verrassingen? De eerste uren van de avond in ieder geval niet, al zijn het wederom Schotten die in de vroegste uren zeer sterk uit de hoek komen. Dit keer niet met uitzinnige feesthardcore, maar met zorgvuldig opgebouwde nummers vol grooves en geluidsdrones, afkomstig van debuut Checkmate Savage. The Phantom Band (fotootje linksboven) uit Glasgow staat wel heel kalm en onopvallend op het podium, maar laat intussen stukken horen (over liedjes hebben we het hier niet), soms met krautrock à la een lome Stereolab in de beste dagen of de Welshe Super Furry Animals zonder de pop en in een meer experimentele bui. Net als de hypnose dreigt toe te slaan, is er nog altijd het van een zware bluesy riff voorziene Halfhound om je door elkaar te rammelen, of haalt getik op percussie instrumenten je uit je roes. Geen gemakkelijke kost voor de gemiddelde London Calling-ganger wellicht, maar meeslepend is het wel.

Met Eugene McGuinness en zijn meespelende broertje en vriendjes The Lizards komen we vervolgens weer op vertrouwd terrein: McGuinness oogt als Arctic Monkeys-frontman Alex Turner met jonge Paul McCartney-oogopslag, maar beheerst ondanks enkele sterke, snelle binnenkomers nog lang niet de songschrijfkunsten van die twee. Niet dat we dat van nieuwkomers op London Calling meteen verwachten, uiteraard. Toch denken we bij twee liedjes en single Fonz: ‘hela, hier gebeurt wat’. Maar bij een aantal gezapiger liedjes denken we net zo makkelijk ‘doorspoelen’: halverwege kakt de set van een half uurtje toch nog in. Optimistisch als we zijn prefereren we het voordeel van de twijfel.

En de prijs voor de meest suffe bandnaam op London Calling gaat naar… Team Waterpolo! “Hi! We’re Team Waterpolo!” Nèh, bekt niet erg lekker. Verder is waterpolo een sport voor stevige rauwdauwers, en niet voor schattige kleine mannetjes met blonde lokjes die in het peuterbad al tot aan hun borst in het water staan. De jolige  frontman staat desalniettemin enthousiast voor de grote Paradiso-zaal alsof de wereldheerschappij al binnen is. Dat verhult allemaal niet dat de discopopdeuntjes stuk voor stuk net zo lullig zijn als de bandnaam. En op den duur zelfs goed vervelend. Even later treffen we een tweede Alex Turner-lookalike aan in de kleine zaal, dit keer in de vorm van front Tom Rowley van The Backhand Compliments, die behalve kapsel en smoelwerk ook stemgeluid en zangmaniertjes heeft overgenomen. Zijn band is ontstaan uit de as van nog een poolapen-soundalike: Milburn, ook al eens te zien geweest op London Calling. The Backhand Compliments beuken er flink op los met hun botte pubrock, maar liedjes die blijven hangen? Ho maar… Of het moet een beslist leuke cover van Santigold’s Say Aha zijn, dat het meest catchy liedje in de korte set is.

Dan hebben The Cinematics het op dat vlak toch een stuk beter voor elkaar, al zijn die alweer een stukje langer bezig. De band was vaker in Nederland te zien, debuut A Strange Education dateert van 2007, een opvolger wordt later dit jaar verwacht. Net als bij bijvoorbeeld Editors liggen ook bij The Cinematics de Joy Division en Echo And The Bunnymen-invloeden voor het oprapen in muziek en zang, maar een reeks goede, catchy meezingsingles hebben deze vier Schotten beslist al in huis, inclusief het nieuwe Love and Terror en het titelnummer van het debuut. Deze en andere nummers worden bovendien strak, hecht en enthousiast gespeeld, zonder dat de band zich heel geforceerd voorziet van een pathetisch imago. Zie daarvoor White Lies dat werkt met de methode ‘laten we in ieder liedje drie keer het woordje ‘die’. Na Dananananaykroyd en The Phantom Band is The Cinematics de derde goede Schotse band op rij die zich – weliswaar weer in een andere divisie – positief onderscheidt van de vele Engelse collega’s op het festival: dit was evengoed een sterke editie van Glasgow Calling geweest. Intussen zijn The Cinematics klaar voor het grotere werk, zeker als een Shite Lies dat ook zou moeten zijn, met al die festivalspots komende zomer.

Dat geldt beslist niet voor de knoppendraaiers van Maps, die tot aan de laatste minuten van hun set wel heel statisch achter samplers, synths en MacBook staan. De elektronische muziek van het trio is echter wel zoals we het zelf graag horen: kille beats, monotone vocalen en doorspekt met wat hippige shoegaze-momenten. Maar daar houdt een groter publiek nu eenmaal niet van en om meer mensen te bereiken, is het volume in de kleine zaal opeens opvallend laag. Waar houdt een groter publiek dan wel van? Welnu: aan de handjes in de lucht te zien van de hitparadedanspop zoals Frankmusik die maakt bijvoorbeeld, met frontman/brein Vincent Frank met half kaalgeschoren koppie, op gympies en in trainingsjackie. Ja, dat hij catchy refreintjes heeft neergepend, valt niet te ontkennen, maar ‘t is ook schaamteloos plat als een dubbeltje, op een Eurovisie Songfestival-manier zowat, met een kleffe kringspierverslappende Eurodance-ballade Vacant Heart als gênant dieptepunt en mismaakte Stranglers-cover Golden Brown erg vroeg in de set. Brrr.

De behoefte aan weerbarstige grilligheid is hierna groot, dus komt het goed uit dat Micachu and the Shapes in de kleine zaal staat, voor korte, zenuwachtige punky indierock die naar hartenlust rammelt en wringt en waar nodig vals klinkt. Dat is met debuut Jewelry op in de huiskamer soms om de zenuwen van te krijgen, maar live werkt het bij vlagen aanstekelijk Tenminste, als de techniek het niet laat afweten. Micachu heeft helaas het probleem dat haar gitaar het slecht doet, waarmee zelfs haar ontwapenende persoonlijkheid – die zijn op London Calling toch in de minderheid – dit optreden niet meer kan redden.

Weer eens over persoonlijkheid gesproken: de prijs hiervoor blijft bij Marina and the Diamonds van vrijdagavond, maar ook zangeres Mette Lindberg van Deense up and coming (!) popgroep The Asteroids Galaxy Tour kan met haar lange blonde lokken en felle blik makkelijk hele volksstammen aan zich binden. En anders lukt dat haar band wel met aanstekelijke, volvet swingende soulpop met goedgemikte koperblaaspartijen. Around The Bend (gebruikt in iPod-reclame) en The Sun Ain’t Shining No More zijn al slimme, geheide pophits. Misschien dat wat meer uptempowerk ter variatie van de midtempo nummers het geheel nog iets meer kan laten spetteren, maar dat belemmert niet dat The Asteroids Galaxy Tour zich het hoogtepunt van de London Calling-zaterdagavond mag noemen, vast ook voor het meedeinende en feestende publiek. Debuut Fruit volgt binnenkort, evenals meer optredens in Nederland.

Het achtkoppige, excentrieke en compromisloze Chrome Hoof gaat diep in de nacht voor de meeste bezoekers niet meer over dit Deense feel good moment heen, maar muzikaal en visueel spektakel is er volop bij deze bijzondere, hecht spelende club Londenaren, de veteranen op dit festival, want al bezig sinds 1996. De bandleden onder leiding van zangeres Lola zijn gehuld in zilveren capes en spelen harde, onheilspellende dark ‘n gloomy ‘n spacey muziek die bij vlagen erg dansbaar en opzwepend is, geen moment gebaande paden betreedt en weet te verbluffen met strakke breaks die van zeven muzikanten (ook op viool en blaasinstrumenten) stevige discipline vereisen. De ongewone, heftige show jaagt flink wat laatblijvers gillend naar buiten, die zodoende ook de opkomst van de grote Chrome Hoof-robot moeten missen. Desondanks is Chrome Hoof de welkome afsluiter die iets volslagen anders doet in een lang weekend London Calling. Daarvoor heb je de krakkemikkige rock van New Yorks Amazing Baby in de bovenzaal niet meer nodig. Volgende MGMT? Ma derrière, niet met zo’n middelmatig rockoptredens. Al maken eerder uitgebrachte demo’s wel nieuwsgierig naar het aanstaande debuut.

Dat was ‘m dan weer, deze London Calling, met op de weegschaal vooral Schotten als winnaars, een Dananananaykroyd als de live-sensatie van dit jaar en meerbelovende optredens van onder meer The Joy Formidable, The Airborne Toxic Event, Filthy Dukes, Flashguns, Marina and the Diamonds, The Cinematics en The Asteroids Galaxy Tour, die echter naast een gebruikelijke reeks bands staan die we volgende week wel weer vergeten zijn. Nog geen spoor van een opleving van tradionelere Britpop echter, wellicht komt dat weer op een nieuwe editie in de herfst?

Andere oordelen over de optredens op London Calling? Leef u uit in de comments hieronder.

Meer verslagen van London Calling 2009/I
- London Calling, dag 2: Veni Vidi Dananananaykroyd, Noisettes niets zonder Shingai
- Aanstellers en een gewillig dansfeest op Koninginne-London Calling