Aanstellers en een gewillig dansfeest op Koninginne-London Calling

London Calling op Koninginnedag? Tuurlijk, waarom ook niet? Zo druk als op een ‘gewone’ London Calling-avond wordt het niet – ook Britpop-fanaten vieren Koninginnedag of mijden de oranje hel die Amsterdam op K-dag is – maar uiteindelijk is het in Paradiso ronduit ‘gezellig druk’ met hoofdzakelijk hippig London Calling-publiek. We hebben het even niet over Apeldoorn, artiesten doen iets met aangereikte oranje attributen en bij de optredens in de kleine zaal nauwelijks minder vol dan anders. Prima te doen kortom, als je de polonaise van wat oranje klanten tijdens The Airborne Toxic Event (foto) wegdenkt, met verder goede optredens van die Amerikanen en up and coming Brits danceduo (live een kwartet) Filthy Dukes. Geeft de Koninginnekater nog een bak koffie, en lees mee.

Het feest begint op dag 1 vroeg, reeds om 18.30 uur, maar ondergetekende komt rond koffietijd tegen 20.00 uur binnenwandelen om acuut omver geblazen te worden – *grijpt naar oordoppen* – door denderende drums en gitaarversterkers op 11 in de Britpop vs. Hardcore-met-soms-een-discobeat van Pulled Apart By Horses uit Leeds. Het geluid is een ondoorgrondelijke brij, maar het gaat er beslist energiek en heftig aan toe, met een zangertje dat inderdaad een keel kan opzetten alsof ‘ie gevierendeeld wordt en bijkans meer in het publiek dan op het podium te zien is. Nog wat laten rijpen en nog iets meer echte knallers in het repertoire en we hebben er in de voetsporen van Dananananaykroyd (vrijdag op het program) weer eens een goeie opruiende Britse band bij.

Opruiend, ruig, wild, allemaal termen die beslist niet van toepassing zijn op The Golden Silvers. Het gitaarloze trio uit Londen debuteert met album True Romance, dat enkele sterke, dansbare liedjes met goede hooks en koortjes bevat. Live gaat er echter iets onvergeeflijks mis: ‘frontman’ met verkouden stem Gwilym Gold’s naam is überhaupt een stuk spannender dan zijn uiterlijk of podiumpresentatie en om een of andere bizarre reden staat hij met zijn keyboards en gezicht richting de linkerspeaker gericht in plaats van naar het publiek. ‘Waar is de zanger?’, zou je bijna denken als de band in het halfduister speelt. Dat zorgt er mede voor dat zeker de langzamere, op plaat nog best spannende liedjes live ergens in het luchtledige op het podium blijven hangen. Maar ook bij dansbare, poppy liedjes als True Romance en Magic Touch knettert het door die mislukte podium opstelling niet, ondanks catchy driestemmige koortjes en kraakhelder zaalgeluid. Dat moet anders, of The Golden Silvers komen er echt niet. ‘Geef die niet misse bassist en drummer een goeie funkgitarist annex frontman’, denk je op gegeven moment.

Dan zit het met de guitige uitstraling van Rebekah Raa in hippig jurkje van Stricken City (foto rechts) helemaal snor. Typisch een bandje dat nog moet groeien en nu nog niet helemaal overtuigt, maar ook hier geldt: laat maar rijpen. De new wave met krassende, noisy gitaren vermengd met lieve en dansbare liedjes klinkt best lekker, sommige refreinen blijven al hangen en de soms niet helemaal behendig toetsen spelende Raa als blikvangster tilt dit optreden van Stricken City net iets boven de middelmaat uit. Graag nog eens terug als dit kwartet een jaartje verder is, wellicht dat dan ook de mannelijk bandleden zich nog iets meer laten gelden.

Als je het hebt over een compleet zelfverzekerd en hecht gespeeld optreden neerzetten: The Airborne Toxic Event uit Los Angeles is al zover. Het vijftal past ondanks de afkomst prima op London Calling, met sommige liedjes en gitaarriffjes die zowel aan blije Britpoppers als The Wombats of New Yorkse rock ‘n roll à la The Strokes doen denken. Maar The Airborne Toxic Event biedt af en toe ook meer diepgang en vet aangezet drama, zoals in de met volle patho-violen aangezette Amerikaanse radiohit Sometimes Around Midnight. Voor wie er gevoelig voor is (ik wel hoor): mooi liedje. De balans tussen onbezorgde joligheid (echt waar, oranje polonaise gezien) en wat aanstellerig drama is gedurende de set niet altijd evenwicht en de Arcade Fire-invloeden liggen er soms wel heel dik bovenop, maar minstens de helft van de liedjes van het titelloze debuut nestelen zich probleemloos onder je hersenpan en het feestje in de zaal is compleet als frontman Mikel Jollett de meute induikt en met zijn toehoor meespringt. Goed optreden, dit staat al, nu moet de toekomst nog uitwijzen of The Airborne Toxic Event langer kan meegaan. Daar is nog wat meer vuur en eigenheid voor nodig wellicht, maar de fundamenten zijn er al.

Over charisma gesproken: Fight Like Apes-zangeres MayKay beschikt er ruimschoots over op een soort gothic manier (leen eens wat uit aan Golden Silvers). Deze Ieren (inclusief lange slungel met ontplofte marmot als kapsel en kleine bebaarde truckdriver) maken een soort woeste punkgothrock met een hoofdrol voor overstuurde synths. Maar net als op de jubileumavond van Noodlanding! in Paradiso, half januari, verknallen die overheersende spuuglelijke synths ieder liedje – stuk voor zo stuk zo rommelig en samengeraapt als dat de band oogt – en een goede zangeres is mevrouw MayKay zeker niet. In dat licht is het toch een prestatie dat de opruiende muziek een aardig feestje in de kleine zaal teweeg brengt. De achterste helft van de zaal staat en kijkt er na, en kiest na een nummer of drie het hazenpad richting grote zaal, waar Filthy Dukes een feestje gaat geven.

En wat voor feestje: Olly Dixon en Tim Lawton zijn nog niet zo gek lang bezig als de band Filthy Dukes (foto), maar weten door hun langdurige dj-verleden haarfijn hoe je een zaal vol danslustige feestbeesten – bezopen of niet – tot het kookpunt krijgt, met in ieder geval veel welgemikte climaxen en explosies in de nummers, met af en toe eens een ‘Come on, Paradiso!’ erbij geschreeuwd. Nu scheelt het natuurlijk dat de meeste London Calling-gangers en toevallige Oranje-passanten in de zaal bij voorbaat zin hebben om goed uit hun stekker te staan. Van hoogst originele beats, geluiden of tracks moet Filthy Dukes het niet hebben – de set is een soort geschiedenislesje in house door de afgelopen 20 jaar heen – maar deze live-show staat nu al als een huis. Erg goede single This Rhythm volgt al vroeg in de set: daarna gaan gewillige band en publiek los. Een volle Bravo-tent op Lowlands laten stomen, zou voor Filthy Dukes geen enkel probleem moeten zijn.

Een kijkje dan nog bij elektronica en oorverdovende beats met iets meer hersens: James Yuill zet met liefde een knaloranje cowboy op het hoofd en verbaast door moederziel alleen op het podium de overdonderen met heftige dreunen, waarachter knappe liedjes schuil gaan, gespeeld op een semi-akoestische gitaar.

In de wetenschap dat er massa’s publiek aan de poort van Paradiso staan te rammelen voor een set van Miss Kittin – een zieke Erol Alkan heeft helaas afgezegd -, is het tijd om de trein op te zoeken, dwars door de ranzige vuilnisbelt die Amsterdam na een drukke Koninginnedag is. Delphic gemist, dachten we. Maar nee, een optreden in 013 is afgezegd om alsnog vrijdagavond in de grote zaal van Paradiso te spelen. Ook verwacht op vrijdag: The Joy Formidable, Dananananaykroyd, Marina and the Diamonds en The Big Pink.

Meer verslagen van London Calling 2009/I
- London Calling, dag 2: Veni Vidi Dananananaykroyd, Noisettes niets zonder Shingai
- London Calling, dag 3: de Schotten winnen ook op zaterdag