Op dag twee gaat het op Roskilde pas echt loos met de muziek, na een flinke opwarmavond op donderdag met Gorillaz als hoofdgerecht. De Deense blazers die de vorige avond bij Gorillaz te zien waren, vormen tesamen de Hypnotic Brass Band, en spelen hun eigen losjes swingende show al om 12.00 uur in de niet te grote, maar al goed volgelopen tent Odeon. Dat klinkt niet onaangenaam aan het begin van de dag, maar behalve koffie is er eigenlijk nog iets stevigers nodig om echt goed wakker te worden. Dus komt het verrekte goed uit dat Zweedse metalband Meshuggah (foto links) al vroeg speelt in de forse Arena-tent. Technisch hoogbegaafde metal met wiskundige trekjes, al zeker 20 jaar going strong en dus ook op Roskilde onnavolgbaar strak. Muziek die ik thuis niet snel opzet, maar op een festival gaan deze knappe ritmische structuren erin als..een koele Tuborg.
Of gewoon een lekker koel bekertje water natuurlijk, die in de pits bij de grote podia Orange en Arena constant worden uitgedeeld. Natuurlijk, bij Meshuggah vliegen de spetters water natuurlijk net zo hard door de lucht, maar dat maakt voor de vriendelijk glimlachende vrijwilligers die uitdelen niets uit. Goed zorgen voor je bezoekers is hier het sleutelwoord: in de frontstages bij de grote podia kun je zelfs bier kopen of makkelijk naar de wc, zonder eruit te hoeven. Niet dat een Pinkpop dit meteen hoeft in te voeren, maar laat bijvoorbeeld dit festival al eens beginnen met water uitdelen aan fanatieke, dorstige bezoekers.
Water… dorst… Hoewel het hier in tegenstelling tot Nederland niet tropisch heet is, waan je je even later toch even met groot gemak in de oneindige Sahara, dankzij de nomaden van Tinariwen (foto links). Geen uitbundige Afrikaanse feestmuziek, maar ingetogen, repetitieve desertblues, kalm gespeeld op elektrische gitaren en Afrikaanse percussie en vocalen die wat aan Arabische zang doen denken. Het kan saai overkomen, maar wie zich laat meevoeren door deze rustgevende, hypnotiserende klanken, staat opeens niet meer in een Deense festivaltent, maar middenin de woestijn. Dezelfde Arena-tent is overigens niet heel vol voor deze sympathieke band, terwijl er op hetzelfde moment naar verluidt geen doorkomen aan is bij de veel kleinere Odeon voor Florence and the Machine. Dat had omgedraaid kunnen worden: een vergissinkje van de programmeurs?
Zeker geen vergissing: het neerzetten van Deense rockband Dizzy Mizz Lizzy op de Orange Stage. Wie zegt u? Dizzy Mizz Lizzy ja. Deens rocktrio dat in de jaren negentig twee albums maaken, waaronder het best verkochte Deense debuut ooit, met joekels van hits als Love Is A Loser’s Game en Silverflame erop. Dus staat bij dit reunieconcert het immense veld net zo vol als bij Gorillaz de avond ervoor (foto rechtsonder). Een rondje door de massa lopend kom je alleen maar zielsgelukkig meezingende mensen tegen. Het mag dan geen verrassing zijn dat het muzikale recept niet heel verrassend is: poppy, bij vlagen stevige grunge light-liedjes met Led Zeppelin-achtige riffs (geen originele gehoord trouwens), afgewisseld met enkele zaaddodende ballades. Strak gespeeld, Tim Christensen is zo te zien een sympathieke frontman, maar tegelijkertijd toch een volslagen inwisselbaar, anno 2010 wat gedateerd bandje. Maar zo’n uitzinnig feest is hoe dan ook indrukwekkend, al zullen de meeste Nederlanders dat door de WK-wedstrijd Nederland – Brazilie niet hebben gezien.
De jaren negentig-rock blijft heersen met een optreden van Alice In Chains, waar ondergetekende inhoudelijk weinig zinnigs over te melden heeft. Veel logger, lelijker en saaier wordt dit soort zwaar op hardrock leunende muziek amper nog gemaakt, me dunkt. En op gierende gitaarsolo’s mogen onderhand wel lijfstraffen komen te staan, evenals op opmerkingen als ‘ach ja, nog een nieuw nummer, want we hebben ook net weer een plaat uit.’ Dat deze heren snel zelf aan de ketting komen te liggen. Toedeloe!
Nee, dan Wooden Shjips uit San Francisco (ja, die j moet daar staan). Deze Verrassing van de Dag klinkt met zwaar op de jaren zestig en zeventig leunende psychedelische spacerock juist weer fris en actueel in deze tijden. In de knusse Pavillion tent raast het kwartet onnverschrokken een dik uur lang door, met uitgesponnen, op twee akkoorden leunende nummers, met diep in galm gedrenkte zang. Als er voor de zesde keer een seventies riff wordt ingezet als basis, ligt eentonigheid op de loer, en er mag nog wat verbeterd worden aan de statische podiumact. Maar op het moment dat een rake melodie uit het orgeltje mooi samenvalt met het gitaargeweld, is dit helemaal schitterend.
De avond valt, en na het eten van enkele Zweedse gehaktballetjes met rendiervlees is het tijd om eindelijk eens Dirty Projectors uit Brooklyn in levende lijve te zien spelen. Dat is helaas geen onverdeeld genoegen: zo sprankelend als de ingenieuze indieliedjes met tal van vreemde gitaarmotiefjes en meisjessamenzang klinken op hun doorbraakplaat Bitte Orca, zo dood slaat de muziek op het podium van Odeon. Bandleider Dave Longstreth verliest zich te veel in node- en vormloos gepriegel op zijn gitaar, te veel langzame nummers halen alle vaart uit het optreden en het schelle geluid maakt dat de op zich wonderlijk knap gezongen dameskoortjes op de zenuwen gaan werken. Jammer, maar de volgende keer dat Dirty Projectorsnog eens in een Nederlandse zaal staat, verdient dit bandje alsnog een kans.
Dat gepriegel in de vorm van een beetje jammen wel spannend kan zijn, bewijst supergroep Them Crooked Vultures op de Orange Stage. Zo kan Scumbag Blues best dik tien minuten duren, zonder ook maar een seconde te vervelen. Josh Homme, Dave Grohl, John Paul Jones en Alain Johannes spelen voor het eerst in deze bezetting in Scandinavie en blazen het veld omver met de absurd strak gespeelde rocksongs uit de pen van Homme. Zoals bekend is het Queens Of The Stone Age-gehalte dus hoog en het debuutalbum is uiteindelijk maar zozo, maar live swingt, beukt en glijdt deze band als de beste, als absolute slimme tegenpool van een log gedrocht als Alice In Chains. Daarbij is het domweg een genot om Dave Grohl zo hard, strak en soepeltjes te keer zien gaan achter zijn drumkit. Klasse; dan is opeens een normaal gesproken zo verfoeide bassolo uit de vingers van Jones geen probleem meer, en Homme mag gerust tien keer zeggen hoe ‘fucking beautiful’ Roskilde er uit ziet. ‘We had a fucking wonderful time.’ Wij fucking ook!
De nacht valt, de dronken pretpunk van NOFX aan de andere kant van het terrein laten we voor wat het is. Verderop staat een goed gevulde Cosmopol klaar om Staff Benda Bilili met open armen te opvangen. Deze opmerkelijke band bestaande uit aan polio lijdende straatmuzikanten zet vanaf de eerste uitbundige beats de boel op stelten, terwijl de leadzangers beperkt zijn in hun mogelijkheden het publiek op te zwepen: zij zitten namelijk in een rolstoel. De ziekte heeft de stembanden echter totaal niet aangetast: heerlijke samenzang en opzwepende Afrikaanse feestmuziek doen de Cosmopol kolken. Geen plek voor cynisme dit keer, dus vragen we ons niet af of deze band zonder de opmerkelijke achtergrond ook alle Westerse festivals af zou gaan. Gewoon gaan zien straks op Lowlands dus.
Het is dan aan het Canadese duo Japandroids (foto) uit Vancouver om het licht voor uw verslaggever uit te doen, en jawel, het wordt zowaar een feestje in de Pavilion met deze lekker boze, hondsrauwe noiserock, zoals terug te vinden op de platen Post-Nothing en het nieuwe No Singles, waar stiekem wel vijf singles op staan. Het is misschien nog wat slordig en rammelend, de twee zijn nog geen No Age. Maar de geluidsmuur uit die ene gitaar met een stapeltje versterkers is wel erg indrukwekkend en de energie spat bij gitarist Brian en drummer David van het podium. Die bedeesdere McLusky-cover To Hell With Good Intentions hebben ze misschien niet meer nodig, genoeg eigen goede nummers, maar als de Denen vooraan na afloop luidkeels je bandnaam scanderen, weet je dat je het goed hebt gedaan. Of was het dat complimentje richting de lieftallige Deense vrouwen?
Helaas gemist dit keer: noiseband HEALTH, al twitterde groep nog iets leuks: “Roskilde is blowing my mind, I have never seen so much rampant unabashed public female urination.” Waarvan acte.
Met een piepje in de oren is het uitkijken naar dag drie van dit mooie festival, met optredens van onder meer Kings Of Convenience, Vampire Weekend, Patti Smith, Bad Lieutenant, Kashmir, Muse en Gonjasufi. Vi ses senere!
Meer Roskilde, ook op New Music Blog bij Kink FM.
Meer Roskilde op Alternative Blog:
- Fotoblog: van het dorre slagveld naar de muziek!
- Roskilde, dag 1: Gorillaz brengt Roskilde in extase
