Live review: Motel Mozaïque 2012

Recensies van de vrijdag: White Rabbits, Fink en Jamie N Commons.

De organisatie van Rotterdamse stadsfestival Motel Mozaïque verzamelt ieder jaar weer een keur aan artiesten waarvan de meeste wel op een of andere manier het stempel ‘indie’ mogen dragen. Bij ons bezoek aan het festival hebben we de vele andere kunstvormen (buiten muziek dus) die Motel Mozaïque biedt maar links laten liggen. Gezien het strakke tijdschema hadden we aan het bekijken van een paar bands al een flinke dobber.

Dit is overigens wel het grootste probleem van het festival. Veel interessante artiesten staan tegelijk of overlappend geprogrammeerd. Als bezoeker ben je vaak gedwongen lastige keuzes te maken. Fink of Apparat? Of Montreal of Moss? Patrick Watson of Django Django? Ook was het bij verschillende concerten nogal druk, dus als je niet het risico wil lopen aan een gesloten deur te komen staan moet je zorgen al ruim voor aanvang aanwezig te zijn.

 

Aangekomen in het Rotterdamse trapten we af met White Rabbits in een stampvol Rotown. We hadden niet de indruk dat het vol was omdat zo veel mensen dolgraag deze Amerikaanse rockband wilde zien, maar meer omdat iedereen lekker stond in te drinken en met zijn vrienden bij stond te praten. Ja, het was een drukke week geweest op kantoor. Spannend he, die Franse verkiezingen? Het zestal op het podium werkte zich hoe dan ook in het zweet om een goede show neer te zetten. Met redelijk succes, moet gezegd. Hun melodieuze indierock klonk strak en bijzonder gevarieerd. Flinke gitaarmuren werden moeiteloos afgewisseld met ritmische tussenstukjes. Goede bezielde vocalen ook. Aan de andere kant heeft de band ook geen sound die je je hele leven bijblijft. Een degelijke band dus, die misschien een aandachtiger publiek verdient.

 

Wie wel een zeer  aandachtig publiek had was Fink in de grote zaal van de Stadsschouwburg. De setting was geoptimaliseerd voor de sfeervolle muziek van de Brit. Een halve cirkel opgebouwd uit een soort bureaulampen vormde de voornaamste verlichting. Aan de zijkanten van het podium een paar schermen met duistere visuals. De opening was zwakjes met het wat richtingloze Perfect Darkness, maar daarna pakt Fink het publiek bij de strot en laat niet meer los. De singer-songwriter wordt op het podium begeleid door twee uitstekende bandleden. De bassist speelt sober, maar de drummer/percussionist heeft een belangrijke rol. Hij maakt het echt spannend door soms subtiel met een kwastje zijn instrument te bewerken of duister roffelend uit te pakken als de muziek daar om vraagt. Beiden vallen af en toe mooi bij met achtergrondzang.

Vroeg in het optreden komt Fink al sterk voor de dag met het mooie Blueberry Pancakes. Radiohitje Yesterday Was Hard On All of Us wordt eigenlijk gedegradeerd tot tweederangs vergeleken met wat daarna nog volgt. Met This is the Thing en Sort of Revolution zet Fink een climax neer om ‘u’ tegen te zeggen. Fin Greenall is iemand die het meer moet hebben van zijn liedjes dan van zijn stem. Niet dat er met zijn vocalen zo veel mis is, maar erg veel variatie zit er ook niet in, waardoor het na een tijdje kan gaan vervelen. Maar mooie liedjes heeft  hij meer dan genoeg, dus is dit was gewoon een prima show.

 

Toch was dé ster van de avond Jamie N Commons. Zijn reputatie was hem in elk geval vooruitgesneld. Deze man zou een wonderkind van 23 zijn die klinkt als een 60-jarige die zijn hele leven zware shag gerookt heeft. Dit moest wel straffe kost zijn, want de vergelijkingen met Tom Waits en Nick Cave waren bij het muziekjournaille niet van de lucht. Welnu, Jamie N Commons maakt de verwachtingen waar. Deze man en zijn band zijn live gewoon kneitergoed.

De eerste twee nummers van het optreden waren echt overweldigend. Ondanks de verhalen  vooraf verrast het je toch dat deze broekies zo’n sound kunnen neerzetten. De muziek behelst voornamelijk doorleefde blues, en af en toe wat soul. Het klinkt allemaal behoorlijk retro en bij vlagen zelfs enigszins cliché. Toch kunnen we het Jamie N Commons vergeven omdat het zo verdomde goed klinkt. De band speelt strak, en duidelijk in dienst van de man met de Stem, maar zo nu en dan krijgen de gitarist en toetsenist de ruimte om te soleren. Ook belangrijk voor de gunfactor: de jongens hebben er duidelijk lol in. Commons lacht continu zijn tanden bloot en lijkt oprecht vereerd om in Rotterdam te mogen spelen.