Review: HEALTH – Get Color

Het afgelopen jaar wisten ze met flink wat Nederlandse optredens een groeiend publiek te verbluffen én genadeloos om de oren te meppen met bakken heerlijke herrie zonder weerga en een wilde, waanzinnig energiek-destructieve podiumpresentatie. De vier jongens van eigenzinnige noiseband HEALTH uit Los Angeles serveerden op hun debuut van twee jaar terug al brokken op het eerste gehoor volslagen stuurloze noise met onnavolgbare drumbreaks, hier en daar vermengd met gekrijs, ijle melodieën, zwaar gitaargeschut, elektronica en afwisselend beukende en dansbare ritmes. Dwingende muziek die nergens het effect mist, voor wie er althans tegen kan. Nieuw werk liet tijdens de shows van het afgelopen jaar al iets meer structuur horen en bleek een voorbode van de tweede, negen tracks tellende HEALTH-plaat met de titel Get Color. En inderdaad: hier heeft de totale vernietiging der popmuziek, rock, noise en disco wat meer nuance, dynamiek en melodie gekregen.

Dat is bij HEALTH echter wel relatief: nog steeds gaat het viertal behoorlijk rücksichtslos tekeer in het half uurtje dat Get Color duurt. Een heftiger plaatopening horen we dankzij de roffels en feedback van In Heat waarschijnlijk niet meer dit jaar. De band lijkt twee minuutjes op de voet van het debuut verder te gaan, met als nieuwigheidje de monotone, emotieloze galmzang. De snerpende, schelle frequenties waarmee het al grijs gedraaide prijsnummer Die Slow begint bewijzen echter meteen al verbreding van de HEALTH’s horizon. Met dit dansbare, vreselijk strakke stuk ‘dancenoise’ hebben we er definitief het genre ’destructive disco’ bij. 

Meer dan op het debuut neemt HEALTH de tijd om een stevige spanningsboog op te bouwen in langere nummers. Meer gebruik maken van dynamiek en minder vaak hard uithalen, dat betekent dat de klappen op Get Color juist des te harder aankomen. Zoals de New Yorkse Liars dat ook zo goed kunnen. Dat geldt voor de heftige climaxen in de claustrofobische elektronica-marsmuziek van Death + en Eat Flesh (met ongelooflijk drumwerk) of het krijsende intro van het opgefokte Severin. En zo trilt met een goede versterker de hele huiskamer dankzij de daverende drums in Nice Girls of het gitaar- en basgeraas  in Before Tigers. Futuristische pop voor 2019 maakt HEALTH tegen het einde in het meest melodieuze nummer van Get Color, We Are Water. 

Slechts in de laatste zes minuten van Get Color verslikt HEALTH zich met In Violet, toch bijna een vijfde van de plaat, waarin een soort mantra van geluidseffecten en gitaargepiel te lang pesterig doorettert; een beloofde climax blijft hier uit. Het maakt Get Color niettemin tot gefundenes fressen voor trommelvlies-masochisten, in het beste geval zelfs een nieuwe standaard voor noise-muziek, die erom schreeuwt om op torenhoog volume gedraaid te worden. En die aanspoort om de band heel snel wederom live te gaan zien. Op 9 oktober in de Melkweg bijvoorbeeld, mét die andere Engelse geluidsterroristen van Fuck Buttons nog wel. (****)

HEALTH, live op Lowlands 2009