Review: Fuck Buttons – Tarot Sport

‘Hang on to your hats and glasses’ voor deze nieuwe, bij vlagen verpletterende sonische
wervelstormvan Fuck Buttons uit Bristol. Een duo bestaande uit Andrew Hung en Benjamin John Power, op het oog doodnormale Engelse
lads, die begin vorig jaar al kwamen aanzetten met Street Horrrsing, een opvallende plaat met een frisse kijk op elektronische noisemuziek. Tarot Sport is de titel van hun volgende werkstuk, dat in alle opzichten een vooruitgang is ten aanzien van dat al zwaar bedwelmende debuut.

Fuck Buttons doet nog steeds iets heel eigens met noise, net als eerder dit jaar HEALTH met Get Color. Beide acts traden niet voor niets onlangs vlak na elkaar op in de Melkweg, met een briljante avond voor noiseadepten tot gevolg. Waar de Amerikanen van HEALTH werken met een manische gitaarrockbenadering, maakt Fuck Buttons echter muziek vanuit de elektronische invalshoek, met een fikse batterij synths, samplers en andere apparatuur, tot speelgoed aan toe.

Het imponerende aan Tarot Sport is dat Hung en Power op het eerste gehoor stukken subtieler en melodieuzer te werk gaan, maar dat de impact van hun muziek er uiteindelijk niets minder wreed of intens om is. Sterker nog: het spelen met meeslepende melodieën en het minuten lang opbouwen van de meeste nummers – gemiddelde lengte zeven tot acht minuten -, zorgen ervoor dat de lawaaiuitbarstingen des te beter doel treffen.

Dat begint al met de nerveuze bliepjes van openingstrack met zware beat Surf Solar, dat na minutenlang plagen rond de vijfde minuut eindelijk tot een glorieuze uitbarsting komt, waarin elektronische, zwaar vervormde noise dwars door beats en andere geluiden heensnijdt. Het klinkt zwaar en kraakhelder dankzij de hulp van producer Andrew Weatherall, die wel weet hoe je vele lagen vervormd geluid tot een transparant, toch toegankelijk geheel smeedt: hij werkte eerder met grote namen als Primal Scream en My Bloody Valentine.

De kortere stukken op Tarot Sport, Rough Steez en Phantom Limb, worden gekenmerkt door staccatogeluidseffecten en meer gebruik van volkomen verknipte percussie. De overige vijf tracks worden gedragen door grote, trage postrock-melodieën van het melancholische soort, zoals in het voortmarcherende The Lisbon Maru. Dik tien minuten durend meesterstuk Olympians staat niet voor niets in het midden van de zeven tracks: hier komt alles wat Tarot Sport zo overrompelend maakt
tesamen: een meer dan ooit dansbare beat, een in al z’n eenvoud meeslepende melodie op een van zichzelf al enorme geluidsmuur en uiteindelijk onverwacht de onverbiddelijk harde synthnoiselaag die die genadestoot uitdeelt.

Zo blijft Tarot Sport een klein uur van begin tot eind overrompelend en spannend, tot aan afsluiter Flight Of The Feathered Serpent, de snelste, meest gejaagde track van de plaat. Alsof Underworld door de gehaktmolen gaat, zo schreef een enthousiaste Twitteraar. De nagel snoeihard op de kop.

Her en der wordt Tarot Sport al een sleutelplaat voor de elektronische
muziek genoemd, zoals Underworld’s Dubnobasswithmyheadman, Portishead’s Dummy of Massive Attack’s Mezzanine. Het verschil zou zijn dat Fuck Buttons niet direct door een flink groter publiek omarmd wordt: daar is de muziek zeker live waarschijnlijk toch te extreem voor. Dat neemt echter niet weg dat Fuck Buttons met Tarot Sport vooralsnog de ultieme epische mindfuck van dit jaar heeft gemaakt. (****)

Fuck Buttons – Surf Solar (edit)