Driewerf neen. Muziek is geen competitie, laten we het daar over eens zijn. Maar aan vergelijkingen ontkom je niet op een avond dat de twee bands, die dit jaar heel vooruitstrevende, knappe en toch ook uiteenlopende dingen doen met het vage muziekhokje ‘noise’, op een avond na elkaar optreden in de Amsterdamse Melkweg.
Niet voor niets is het een bewuste keuze van de programmeur, en een niet te missen avond kortom voor liefhebbers van met feedback, distortion en oorverduivende ruis doordrenkte geluiden, waarbij natuurlijk wel duidelijk is dat het dit jaar al vaker geziene HEALTH uit Los Angeles en Fuck Buttons (foto) uit het Engelse Bristol heel verschillende dingen doen. Het zoeken naar nieuwe wegen met fenomenaal, futuristisch lawaai tot gevolg, dat bindt de twee bands.
En dat doen ze beide op hun eigen manier al overdonderend op nieuwe albums Get Color (HEALTH) en Tarot Sport (Fuck Buttons). Vrijdagavond in de Melkweg zijn beide bands op hun allerbest vernietigend. In dat licht is de niet bijster boeiende dansmuziek met wat flitsende spotjes erop van Pictureplane als voorprogrammaatje niet erg op z’n plek, ook al tourt deze Travis Egedy door Europa mee als support act van HEALTH, dat snel na hem volgt.
In tegenstelling tot eerdere shows gaan deze vier jongens dit keer niet vanaf de eerste seconde frontaal in de aanval met onnavolgbare gitaarherrie en breaks. Een “hi, we’re HEALTH from Los Angeles” wordt dit keer meteen gevolgd door enkele strak gespeelde nummers van het debuut van twee jaar terug, al snel opgevolgd door het nieuwe, iets gestroomlijnder en melodieuzer, maar nog steeds complexe werk van Get Color. De unieke mengeling van noise, razendsnel roffelende ritmes, elektronica, ijle galmzang en onverwachte uitbarstingen wordt dan misschien iets beheerster dan voorheen gespeeld, met uitzondering van de geweldige drummer trouwens, knalhard blijft het.
Overdonderend is HEALTH dan dit keer even niet, maar wel erg goed. Meer beheersing betekent ook meer precisie: de snerpend hoge, metalige geluidseffecten op de platen blijken ook grotendeels uit de gitaren te komen en doorsnijden het zalige geweld vlijmscherp. Fysiek gaat het er dit keer dus niet zo heftig aan toe op het podium (wellicht was het de vorige avond laat geworden in Tilburg?), maar dat is bij deze band nog steeds relatief: je kunt ze er nooit van beschuldigen er als zoutzakken bij te staan. Na 40 minuten is het alweer gedaan, maar ook achteraf is de toewijding naar de fans nog groot: de langere Aziatisch-Amerikaanse jongen van de band zien we wéér de hele avond bij de eigen merchandise staan.
Ook Andrew Hung en Benjamin John Power die samen Fuck Buttons vormen, gaan op de heftigste momenten van hun set volledig op in hun muziek. Met debuut Street Horrrsing verrasten ze vorig jaar al met een mix van beats, ruwe elektronica, lagen noise en opmerkelijk maniakaal geschreeuw door een speelgoedradiootje met microfoon. Op nieuw album Tarot Sport is er meer ruimte voor neerslachtige melodieën en zelfs momenten van schoonheid, maar de klappen die Fuck Buttons op gezette tijden uitdeelt, worden er niets zachter of aardiger op.
Zeker niet in hun zorgvuldig opgebouwde set in de Melkweg, die begint met een van de monsterstukken van de nieuwe plaat: Surf Solar. Draaiend aan de knoppen van hun samplers, sequencers en andere apparatuur (géén laptops zichtbaar) en steeds verder klapwiekend onder strategisch geplaatste spots, een discobol op de grond en een stroboscoop, bouwen ze deze dancetrack voor masochisten op, totdat ze de zaal definitief de zaal een minutenlang nazoemende vuistslag verkopen dankzij een dikke laag schelle, dikke distortion. Zo’n overweldigende geluidsmuur waar je mond spontaan van openvalt.
Dat speelgoedapparaatje voor die heftige screams keert slechts terug in enkele stukken van Street Horrrsing, intussen vormt Tarot Sport Olympians ook live het imponerende middenstuk. Hung en Power spelen een vilein spelletje met de zaal: tergend lang worden de herfstige melodieën van Olympians herhaald en opgerekt, totdat plotseling de genadeloze dreun lawaai het publiek overspoelt. Alleen in de laatste tien minuten overheerst de knalharde dubbele beat en heel abrupt, zomaar plotseling, is het na een goed uur gedaan, de toehoorders licht duizelig achterlatend van dit briljante staaltje sonisch terrorisme.
Voor de grap zouden dance-programmeurs met lef Fuck Buttons komende zomer eens op enkele grotere dansfestivals moeten zetten als leuk pesterijtje: hipsters lokken met beats en op het eerste gehoor sympathieke melodieën, om ze vervolgens gillend te overladen met herrie. Slecht plan misschien, maar het lijkt me een grappig gezicht.
Zodoende ‘wint’ Fuck Buttons het op het vlak van de overweldiging nipt van HEALTH op deze avond der noise-titanen. Jawel, hier was lang naar uitgekeken, maar het was inderdaad het ultieme verlekker-avondje voor iedereen die wel eens graag zijn eigen trommelvliezen op de proef stelt.
Gezien: HEALTH/Fuck Buttons, 9/10/’09, Melkweg, Amsterdam
Het zal wel aan mij gelegen hebben, maar ik vond HEALTH vele malen beter.
Surf Solar was zeker lekker, en geniaal is Fuck Buttons op plaat zeker. Maar live miste er voor mij toch iets.
Misschien was het het gebrek aan drumbeats. Ik ben zelf drummer en als er iets is dat HEALTH zo tof maakt, dan is het die godsgruwelijk strakke drummer.
Ik ben het er overigens mee eens dat ze in Paradiso en in de X-Ray feller waren. Misschien komt het door het constante touren – ik kan me niet herinneren dat ze een lange tijd een break hebben gehad.
Enfin, weer een memorabele avond en een stap vooruit voor de Amsterdamse noisescene.
Health is ontegenzeggelijk een spannender liveband alleen al om naar te kijken met ongelooflijke drummer. Maar Health had ik al enkele malen wat beter en feller gezien en overdonderde dit keer niet. Het geluid van Fuck Buttons – had ze nog niet eerder gezien – wel. Beide zo goed als fenomenaal dus, wat mij betreft.
Pingback: Review: Fuck Buttons – Tarot Sport | Alternative
Pingback: Motel Mozaique, vrijdag: Fuck Buttons nog gemener | Alternative