In de jaren na sterk debuut Molten City uit 2006 is er het een en ander veranderd in het universum van El Pino & The Volunteers, de band rond de van oorsprong Rotterdamse David Pino. Man met de banjo harmonium en pedalsteel Harm Gosink Kuiper zorgde mede voor het country-achtige geluid van de liedjes op Molten City, maar verliet de band alweer een tijdje terug. Slagwerker Wouter de Waart is kort geleden vervangen door de van Johan en Spinvis bekende drummer Jeroen Kleijn.
Het lijkt waarschijnlijk dat nieuw album The Long Lost Art Of Becoming Invisible door de afwezigheid van Kuiper flink minder Americana-getint is en daardoor is uitgepakt als een wat ‘gewoner’ klinkende liedjesplaat. Een liedjes plaat met meer dan genoeg bovengemiddeld mooie momenten, dat dan weer wel.
Alleen al de behoorlijk groots klinkende opener Wake Up is zo’n moment, langzaam ingevuld met piano, gitaren, bas en zang en een bijna bombastische akkoordenwisseling. Al is bombastisch bij El Pino & The Volunteers een zeer relatief begrip, meestal houdt de band de liedjes behoorlijk klein. Ook een ander liedje in de opening is meteen een hoogtepunt: het heerlijk herfstige Dust and Doubts, zorgvuldig opgebouwd tot aan het zeer fraaie refrein met koorzang.
Het is meteen een van de mooiste liedjes op de plaat; het torenhoge niveau van het begin wordt niet constant volgehouden. Al blijven enkele nummers halverwege wat minder goed hangen (Here’s To The Rescue, Black and Blue), dat zegt vooral veel over de kracht van het begin. Want luchtiger single There’s No Cure For Stupidity verdrijft spontaan het gure herfstweer en het duet van Pino met Room Eleven’s Janne Schra getiteld Jealous is bloedjemooi gezongen. Right On mag dan een miniatuurtje van nog geen twee minuten zijn, maar wel een hele fraaie. Een beetje van de oude El Pino hoor je nog het meest terug in The Minute I Let Go. Variatie genoeg: die kameleon staat niet voor niets op de hoes.
The Long Lost Art Of Becoming Invisible is bovendien de ideale plaat om op repeat te zetten: het titelnummer herneemt opener Wake Up: slot en begin van deze door producer Reyn Ouwehand van een kraakhelder geluid voorziene plaat lopen zo naadloos in elkaar over. Zodoende is The Long Lost Art… de zoveelse mooie, geslaagde liedjesplaat die Excelsior dit jaar op ons afvuurt, al staat die nieuwe van Moss vooralsnog op eenzame hoogte. (***1/2).
El Pino & The Volunteers tourt de komende maanden en staat dit weekend ook op Le Guess Who? (29 nov., Tivoli De Helling):
06-12 – In Excelsis Deo – Utrecht
10-12 – Paradiso – Amsterdam (album releaseparty)
09-01 – Merleyn – Nijmegen
22-01 – Speakers – Delft
23-01 – Cult Royale – Schipluiden (akoestisch)
29-01 – Perron 55 – Venlo
31-01 – Effenaar – Eindhoven
05-02 – De Spot – Middelburg
06-02 – De Kelder – Amersfoort
22-02 – Waerdse Tempel – Heerhugowaard
13-02 – LVC – Leiden
17-02 – Burgerweeshuis – Deventer
18-02 – Vera – Groningen
19-02 – Hedon – Zwolle
20-02 – Brennels Buiten – Kraggenburg
21-02 – 013 – Tilburg
25-02 – Luxor Live – Arnhem
26-02 – Metropool – Hengelo
26-02 – Ekko – Utrecht
06-03 – Burgerweeshuis – Deventer
El Pino & The Volunteers – There’s No Cure For Stupidity
Pingback: El Pino & The Volunteers ‘huisartiest’ op Into The Great Wide Open | Alternative