Review: Moss – Never Be Scared/Don’t Be A Hero

Het lijkt misschien zo, maar heus niet iedere band die via Excelsior Recordings een debuutplaat uitbrengt, wordt direct door de pers 86 hemelen tegelijk ingeprezen, met de direct hierop volgende stap naar een groter publiek. We heten tenslotte niet allemaal Johan, Caesar of De Staat. Ook al maakte het Amsterdamse Moss twee jaar terug een  bijzonder sympathieke, ambachtelijke liedjesplaat met debuut The Long Way Back, de vooral oerdegelijke gitaarpop van dat album maakte geen grootse indruk. Eerlijk gezegd waren we Moss tot begin september alweer een beetje vergeten…

Maar hoe anders is alles twee jaar later geworden met Never Be Scared/Don’t Be A Hero, waarop songschrijver/ frontman Marien Dorleijn en zijn band je opeens vanaf de eerste zoemende orgeltoon in Never Be Scared tot aan de afsluitende meerstemmige zang van Sing Along wel genadeloos bij de lurven grijpen, om geen seconde los te laten. Termen als ‘verandering’ en ‘vooruitgang’ zullen dankzij deze vrij briljante gitaarpopplaat zelden nog hetzelfde zijn.
Moss is zo te horen inderdaad nooit meer bang. De nabij Londen opgenomen plaat bruist volop, dankzij zonder uitzondering sterke, ontzettend pakkende liedjes vol kleine ideeën en details, steviger gitaren en elektronica, hemels mooie koortjes en meer pit in de veel aanweziger ritmesectie dankzij inventieve drumpartijen (hoor hoe zo’n simpele tamboerijn precies effectief gebruikt wordt halverwege Don’t Be A Hero) en fijne, opvallende basloopjes. Moss heeft een soortgelijke inventiviteit en oog voor detail ontwikkeld die ook Black Cat John Brown van Alamo Race Track van dik twee jaar terug zo sterk maakte.

Geen kleffig, ingetogen gezwijmel meer à la “she really makes me happy”, Moss klinkt nu als een robuuste, griezelig zelfverzekerde band die bovendien goed naar de beste Amerikaanse indie van de laatste jaren heeft geluisterd. Ergens schieten de speelsheid van een Vampire Weekend, de loepzuivere harmonieën van een Fleet Foxes of het vernuft van een Grizzly Bear te binnen.

De scherpe meerstemmige zang doet de prachtmelodieën van vlotte popliedjes als The Chemistry en geweldig opgebouwd hoogtepuntje The Comfort (gitaartje erbij, pianootje erbij, zanglijntje erbij, drumbeat erbij, enz) tot volle wasdom komen. In Angry Young Man lijkt het heel even zelfs alsof je naar iets nieuws van Fleet Foxes luistert, alsof die band opeens vlotte, opgetogen indiepop is gaan maken.

Verder de diepte in gaat de band op ingetogener, tragere momenten, vooral in de tweede helft en precies halverwege met het tal van emoties aanborende I Apologise (Dear Simon), dat tegelijkertijd over een exotische swing beschikt. Duisterder van karakter is het sluipende en galmende Silent Hill. In het mooi nooit helemáál tot uitbarsting komende The Brick Moon vat Dorleijn zelf de essentie van deze enorme sprong voorwaarts in de vorm van een nagenoeg perfecte popplaat nog even haarfijn samen: “We go through  several changes, all going on in our minds. We’ll have a good life.”

Dat goede leven is dan voor ons, de luisteraars, en toch: het gebeurt echt niet alleen maar in onze hoofden. Beluister dat debuut van Moss ter vergelijking ook nog eens een keer en je weet: deze Nederlandse band geeft met dé verrassing van eigen bodem van dit jaar die Never Be Scared/Don’t Be A Hero is, hoogstpersoonlijk een nieuwe betekenis aan de kwalificatie ‘een zevenmijlssprong vooruit’.

En dan verdien je minstens twee sterren meer dan met je eerste worp. (*****)

Moss presenteert Never Be Scared/Don’t Be A Hero op zaterdag 10 oktober officieel in de Amsterdamse Melkweg.