Review: Lily Allen – It’s Not Me, It’s You

We kunnen opgelucht ademhalen. Even dreigde Lily Allen de volgende zangeres te worden die voorgoed bekender zou zijn door uitspraken over drugsgebruik of top- of sliplozecapriolen die alle tabloids halen, dan door een muzikale carrière. Maar ondanks die stunts of een grote bek in de media, kan het niet anders, of de nu 23-jarige Lily Allen wordt dankzij tweede plaat It’s Not Me, It’s You (aanvankelijke titel Stuck On The Naughty Step) dit jaar dé gearriveerde Engelse popster, die het allerlei lagen van het poppubliek naar de zin kan maken.

Daarvoor zijn de ska-invloeden van ook al sterk debuut Alright, Still ingeruild voor hippere, kraakhelder geproduceerde electropop in de richting van het beste van een groep als Pet Shop Boys, met verrassende uitstapjes naar uithoeken als country ‘n western (prijsnummer Not Fair), balkanmuziek (Never Gonna Happen) en krakerige jaren dertig jazz (He Wasn’t There). Gebleven zijn de bijdehande teksten en die heerlijk praterige manier van zingen, want Allen is stemtechnisch gezien nu eenmaal geen Mariah Carey die met een uithaal van tig seconden champagneglazen kan laten knappen. Gelukkig niet zeg.

Wat de twaalf met producer Greg Kurstin geschreven en opgenomen liedjes zo verrekte onweerstaanbaar maakt, is de som van de ene na de andere meedogenloos catchy poptune plus goudeerlijk aandoende, brutale teksten die soms achteloos sarcastisch worden gezongen. Soms onder de noemer ‘lief, maar naïef’, dan weer vlijmscherp. En ja, dat cockney-accent helpt ook mee.

Gelazer met vriendjes is nog steeds een dankbare bron van inspiratie: in countrypastische Not Fair (de stoomtrein raast in gedachte langs) krijgt een of andere arme stakker hardhandig te horen dat hij Lily maar niet kan plezieren in bed (‘you never made me scream’). En die andere knakker die de hoofdrol speelt in Never Gonna Happen kan zich ook maar beter uit de voeten maken.

In plaatopener met Klaxons-achtig intro Everyone’s At It stelt Allen de hypocrisie rond drugsgebruik aan de kaak (want iedereen doet het toch?). Als ze daar Engeland niet mee op de kast krijgt, dan wel met een liedje over God: in Him luistert Onze Lieve Heer waarschijnlijk naar Creedence Clearwater Revival. En waarom ook niet? De kerk is echter al boos. En de wat late, huppelende tirade naar George W. Bush die Fuck You heet bevat gek genoeg een pianootje en pophook die perfect in een liedje voor Sesamstraat zouden passen. Kinderachtig? Ja, maar ook zeer aanstekelijk.

Sterke single The Fear draait om de walging van het oppervlakkige doen en laten van een celebrity en de angst zelf zo te worden. Maar net zo goed bezingt Lily de geneugten van huiselijke mutserigheid. Want soms is er niks zo lekker als de hele ochtend in bed liggen (Who’d Have Known), ‘s middags een beetje met de hond wandelen en ‘s avonds met een bak Chinees voor je neus op de bank tv kijken (Chinese). Het maakt It’s Not Me, It’s You tot een zeldzaam aanstekelijke popplaat die een meer dan amusant inkijkje geeft in de hersenspinsels van een bijdehande Engelse met een grote bek, maar een klein hartje. Dat de snel komende, grotere roem Lily Allen maar niet teveel mag veranderen. (****)

Het concert van Lily Allen in de Melkweg op 7 mei is uitverkocht.

Lily Allen – The Fear, live in Le Grand Journal