Review: Villagers – Becoming A Jackal (+ concerttickets te geef)

Een van de grootste beloften op de afgelopen editie van London Calling loste de verwachtingen schijnbaar moeiteloos in. De band Villagers uit het Ierse Dublin, geesteskind van de nog jonge, maar hoorbaar getalenteerde songschrijver en zanger Conor J. O’Brien. En dat deed Villagers niet met vrolijke hap-slik-weg-pop à la Kaiser Chiefs of Franz Ferdinand, waarmee je het London Calling-publiek doorgaans goed meekrijgt.

O’Brien zoekt het in veelal akoestisch getoonzette en fraai aangeklede luisterliedjes met een folky rand, hier en daar voorzien van een dramatischer uitbarsting. Zijn band bleek die nummers live al gevaarlijk goed en met veel gevoel voor dynamiek te spelen. Nu debuutalbum Becoming A Jackal eindelijk uit is, wordt definitief duidelijk dat Villagers zich met deze imponerende collectie liedjes de komende jaren wel moet kunnen ontpoppen tot een van de belangrijkste nieuwe namen in de Ierse popmuziek.

Alleen al in openingsnummer I Saw The Dead laat O’Brien zijn arrangeerkunsten goed horen. De zorgvuldige opbouw en de twinkelende pianomotiefjes roepen zomaar een van de betere liedjes van een Patrick Watson in herinnering, terwijl O’Brien’s hoge, ietwat bibberende stem wat meer neigt naar Tom McRae. Reeds bekende single Becoming A Jackal volgt hier handig achteraan, met die mooi gezongen en meeslepende zangmelodie.

Daarvan heeft de jonge Ier er veel meer geschreven op Becoming A Jackal, vaak gegoten in heel rustgevende nummers met volop kleine accenten. Het met strijkers opgeluisterde The Meaning Of The Ritual stopt heel knap en gewaagd op het moment dat andere bands er juist een bombastische finale tegenaan zouden smijten. Een welgemeend ‘my love is selfish’ is dan al een paar keer door merg en been gegaan. The Pact (I’ll Be Your Fever) is juist een volkomen ontspannen en pakkend popliedje, terwijl O’Brien in Twenty Seven Strangers met het simpele feit dat hij door buspech te laat bij zijn meisje aankomt, toch weet te ontroeren.

Slechts een keer ontspoort Villagers enigszins op de goede manier, tegen het einde in het dramatische en met wolvengehuil (!) eindigende Pieces. Dan denk je even aan een naamgenoot van Conor J. O’Brien en diens band: Conor Oberst’s Bright Eyes, te meer omdat de stem van O’Brien hier eens flink over mag slaan. Uiteindelijk kunnen we tevreden en met een brokje in de keel vaststellen dat Villagers een van de grote debuutplaten van dit jaar tot nu toe heeft gemaakt. Zoiets misten we in het toch fraaie muziekjaar 2010 nog een beetje. (****)

Villagers speelt op maandag 14 juni om 20.00 uur in de kleine zaal van Paradiso in Amsterdam. Voor snelle mailers liggen er die avond 3 x 2 kaartjes klaar bij de entree: mail snel naar [email protected], o.v.v. Villagers. Winnaars krijgen per e-mail bericht. Later in de zomer speelt Villagers onder meer nog op het Duitse Haldern Pop.

Villagers – Becoming A Jackal