Review: Teenage Fanclub – Shadows

Ook al is de productiviteit niet meer zo hoog als in de jaren negentig, Schotse gitaarpopband Teenage Fanclub is er na ruim 20 jaar nog steeds. En gelukkig maar. Onsterfelijk was de band allang, vooral dankzij de trits sprankelende powerpop-platen Bandwagonesque (’91), Grand Prix (’95) en Songs From Northern Brittain (’97).

Albums vol hemelsopen gitaarakkoorden, prachtige melodieën en kraakheldere twee- tot driestemmige samenzang. Veel heerlijker was en is pure gitaarpop niet te krijgen, en zeker die drie Teenage Fanclub-platen kun je al gerust tijdloos noemen. Dat enkele opvolgers die in een minder hoog tempo uitkwamen dit niveau niet meer evenaarden, is ze allang vergeven. Al kwam het wat somberder Man-Made uit 2005 ondanks een handvol mooie nummers wel even gevaarlijk dicht in de buurt van middelmatigheid.

Daarvan is maar liefst vijf jaar later op het nieuwe, negende studio-album Shadows gelukkig heen sprake meer: Sterker nog: wie had gedacht dat deze Teenage Fanclub in haar veertiger jaren alsnog even haar beste album in dertien jaar zou afleveren? Het zal wellicht deels aan een sterk verminderde druk liggen. Niets móét meer, maar intussen is er alle tijd om op mooie, pure popliedjes te broeden. Héle mooie popliedjes. De taakverdeling is intussen met drie gelijkwaardige songschrijvers niet veranderd: gitaristen Norman Blake en Raymond McGinley en bassist Gerard Love leveren ieder vier nummers aan, terwijl ze in hun eigen liedjes ook de leadzang voor de rekening nemen.

Die enorm ontspannen houding binnen de band hoor dan ook duidelijk af aan Shadows, een collectie van twaalf liedjes die opmerkelijk relaxed, luchtig en vanouds helder klinken, terwijl The Byrds en Big Star nog altijd de beste referenties zijn. De gitaren hoeven anno 2010 niet meer erg hard te klinken, het tempo is aangenaam loom en de zon schijnt volop. Hooguit de zang van de drie songschrijvers is wat minder uitgesproken dan voorheen. Het geheel lijkt hierdoor de eerste luisterbeurten wat doelloos voort te kabbelen, maar stukje bij beetje pakken de melodieën en mooie samenzang je steeds verder in.

Vooruitgesnelde single Baby Lee was wel vanaf het begin al verslavend: een typisch liedje van gitarist Norman Blake met z’n open gitaar-akkoordenschema en lieflijke koortjes. Pop zoals pop bedoeld is. Meer van die klinkende, zalige parels van popliedjes: Into The City, The Past, Shock and Awe, When I Still Have Thee en The Back Of My Mind, stuk voor stuk opgesierd met twinkelende gitaren, hier en daar een orgeltje of wat strijkers en die dromerige harmonieën. Zet het dakraam van je auto open, en rijden maar.

Op het randje van suikerzoet zijn kleine liedjes als Sweet Days Waiting of Dark Clouds, al onderstreept dat laatste liedje wel mooi de onbezorgde sfeer binnen de band en op deze heerlijke zomerplaat, gevat in een boodschap tegen een zeker vrouwspersoon: ’Dark clouds are following you, but they’ll drift away. I watched the night turning into a day.” Dat Teenage Fanclub in deze huidige, oudere, onbezorgde vorm nog lang bij ons mag blijven. (****)

Meer cd-recensies op Alternative Blog.

Teenage Fanclub – Baby Lee (live in Glasgow, 2009)