Zelden was de eigen omschrijving van een duizelingwekkende gitaarband zo trefzeker: ‘our music sounds like everyone high-fiving everyone.‘ Of anders ‘healing & easy listening. Klinkt gek? Een keer luisteren naar het tweede, titelloze album van deze band met drie gitaristen uit Rhode Island, Providence en het New Yorkse Brooklyn die muziek maken als Fang Island, en je weet precies wat ze bedoelen. Want deze vijf jongens spelen als hongerige kinderen die net losgelaten zijn in een apeelgoedwinkel zo blij, terwijl ze met het grootste gemak brokken (post)rock, metal, kermismuziek, Arcade Fire-shout out bombast en een waanzinnige dosis blije gekte met elkaar mengen.
Dat levert een euforisch en zeer opzwepend, goudeerlijk tweede album op (na debuut Day Of The Great Leap uit 2007), waarvan je bij vanzelf als een dolle door de kamer begint te dansen. Als een soort I’m From Barcelona of The Polyphonic Spree die opeens met amfetamine achter de kiezen rock en metal zijn gaan spelen. Zelfs met die dubbelloops gitaarpartijen die bij jaren tachtig hardrockbands doorgaans zo afschuwelijk zijn, komt Fang Island glansrijk weg.
Hoogtepunt: de geweldige crescendo die Davey Crockett heet, met grootse woo-hoo meegalmzang. Hoe zou dit live zijn? Na een goed half uur is de achtbaanrit over en wil je eigenlijk alleen maar nog een keer. Het leuke is: op repeat loopt het einde van deze plaat weer naadloos over in het begin, middels het heerlijke geluid van een krakende plaat. Waarom doen niet meer bandjes dit zo?
Voorlopig nog geen spoor van een officiele release alhier of concertdata. Wie haalt Fang Island ssnel hier naartoe?
Fang Island – Life Coach (veel meer muziek op MySpace)
Fang Island – Davy Crockett
