London Calling: Veni Vidi Vici voor Bromheads Jacket

Het hedendaagse London Calling-publiek komt anno 2006 duidelijk niet voor de gevoelige snaar naar Paradiso. Vreemde eend in de bijt op de tweede London Calling-dag, het zeskoppige Guillemots, komt op de rustigste momenten niet boven het geouwehoer in de zaal uit en jaagt door hun wat ‘moeilijker’ muziek veel publiek weg. Volledig onterecht als je het mij vraagt, zo mooi is hun theatrale, ideerijke en wat bombastische pop. Maar Britten én Nederlanders zijn duidelijk gekomen voor steviger, springerige rock ‘n roll. En dat krijgen ze even later ook van het ziedende, alles verpulverende Bromheads Jacket, het tweede hoogtepunt van deze zeer fraaie, tweede London Calling-avond in de Amsterdamse Paradiso. Klik op lees verder voor een uitgebreider verslag over (gebrek aan) branie, brokkenpiloten en onbegrepen pracht.
Een tweede avond die trouwens zeer ontspannen begint. Eerst mogen door het afzeggen van Field the 747′s nog een keer opdragen met hun alleraardigste pure pop vol fraaie driestemmige koortjes. Niet spectaculair, maar in Amsterdam hebben ze zeker wat harten gestolen. Wie weet horen we binnenkort meer van ze.

In de grote zaal trapt Jamie-T het programma af met uptempo pop à la Arctic Monkeys. Maar dan met meer skariedeltjes en een razendsnel praatzingend zangertje als main attraction. Maar ook met slordig spel, gebrek aan branie en slechts enkele pakkende liedjes. Neem nog even goed de tijd in het oefenhok, heren. Misschien dat jullie dan wel klaar zijn voor de grote zaal van Paradiso.

Nog maar een bekend hitje uit en toch al helemaal klaar voor de kleine bovenzaal: The Pigeon Detectives. Niet de band met de beste, hoewel soms al zeer catchy liedjes van het festival, wel met de allerleukste show. En dat is geheel te danken aan zingende kwajongen Matt Bowen, die Jamie-T wel wat branie mag bijbrengen. De krullenbol duikt bij het eerste nummer al het publiek in, lazert even later van de monitor voorover op zijn snuit, danst met zijn fans, schopt steeds weer dat rondvliegende opblaasschaap terug naar de fans en laat zonder moeite de hele zaal tot achterin meeklappen. En meebrullen op hitje I Found Out. Een gekkenhuis kortom bij de leukste band in de kleine zaal deze avond. Deze detectives zijn verder nog volop in ontwikkeling en we zien ze ongetwijfeld snel weer terug.

Door deze joligheid is de overstap naar de serieuze, emotionele popmuziek van Guillemots misschien wel te groot voor het leeuwendeel van het publiek. Toegegeven: de pretenties vliegen je af en toe net als op het album Through the Window Pane om de oren en die komen vooral vanwege het bar- en barslechte zaalgeluid niet altijd over. Hoe enthousiast de hyperactieve gitarist ook bezig is, ik heb ‘m amper gehoord. Het grotendeels ongeïnteresseerde publiek neemt daarnaast een uur lang luidkeels het weekend door, zodat dit optreden ondanks alle pracht en praal bijna de nek wordt omgedraaid. Bijna, want Guillemots slaat zich moedig door het optreden heen, laat horen de mooiste liedjes van alle bands op London Calling te hebben, met een hoofdrol voor piano- en toetsenpartijen en fraaie bijrollen voor twee blazers. De paar mensen die wel stonden te genieten hadden ongetwijfeld kippenvel bij het twaalf minuten durende Sao Paolo. Deze band liever niet meer op een festivalletje vol drukkere rock ‘n roll bandjes, svp.

Zoals the Maccabees, die moeiteloos de bovenzaal inpakken met nerveuze, snelle wavepop vol staccatoriffs. Best een leuk, strak bandje, denk voor een vergelijking aan Maximo Park, maar als je met een half oor zou luisteren, lijkt het wel of de vijf heren 30 minuten slechts een liedje spelen. Maar dan is het tijd voor het echte vuurwerk in de grote zaal, verzorgd door het woeste trio Bromheads Jacket. En daar is het publiek duidelijk voor gekomen: voor snoeiharde rock ‘n roll met razendveel energie en attitude. Zanger/gitarist Tim Hampton en consorten pakken zonder moeite heel Paradiso in, dat helemaal plat gaat bij een prachtcover van Nirvana’s Breed. Maar ook de eigen nummers worden al massaal meegezongen. En natuurlijk: Tim duikt met gitaar en al het publiek in, maar valt net als de vorige keer in de bovenzaal ook weer per ongeluk de massa in. Met wéér een hoofdwond tot gevolg. "I’ll never play this fuckin’ festival again!", roept hij lachend. Waarna even later zijn gitaar natuurlijk aan gort geslagen moet worden en ‘zijn beste publiek ever’ in moet. Met een gewonde fan als gevolg. Hoe dan ook: Veni Vidi Vici voor Bromheads Jacket. Tot volgend jaar op alle festivals, heren, jullie zijn er klaar voor.

Wat een sof is het dan om na dit geweld een heel braaf bandje als the 1990′s aan het werk te zien. Ik hoor het eerste half uurtje alleen wat slappe, saaie liedjes, maar ik sta dan ook nog na te stomen door Bromheads Jacket. De laatste drie liedjes hebben wel pakkende riffjes en melodieën. Dus misschien wordt het nog eens wat met deze drie jongens. Vervolgens is het de eer aan the Automatic om het program in de grote zaal af te sluiten. Maarja, met een berg eenvormige liedjes en zichzelf overschreeuwende muzikanten ga je natuurlijk nooit over het precisiebombardement van Bromheads Jacket heen. Catchy single Monster springt er uit, net als die cover van rapper Kanye West, Gold Digger. Echt geen slecht optreden, the Automatic stáát er, vooral dankzij die hyperactieve keyboardspeler. Maar de eentonigheid van de nummers maakt het geen moment bijzonder.

En toen kon uw verslaggever het niet meer opbrengen om nog naar Mumm-ra en Lotus Lullaby te gaan kijken. Maar als ik de artikelen op 3voor12 zo lees, heb ik er weinig aan gemist. Maar wellicht vind jij dit een volstrekt onjuiste veronderstelling? Laat het vooral weten: wat waren jouw hoogtepunten van deze fraaie London Calling-editie? Op 30 en 31 maart 2007 kunnen we weer naar Paradiso voor twee dagen Britse bands. Wellicht dan wel alsnog met de nu weer hete namen the Fratellis, Long Blondes en the Horrors. Maar wie weet hoeveel hypes we komend voorjaar weer verder zijn?

Zie ook:
- Klaxons en Rifles stelen de show op London Calling