Damon Albarn is hard op weg om een van de grootste Britse muziekiconen ooit te worden. Als hij dat al niet is. Voor de paar niet-kenners: sinds 1990 is (was?) hij frontman van Blur, een van de belangrijkste Britse bands van de afgelopen 10 jaar. Daarnaast verkocht hij met de als zijproject bedoelde tekenfilmband Gorillaz opeens ook buiten Engeland miljoenen platen. Nu de Gorillaz voorlopig vakantie hebben – er is trouwens een autobiografie van dit illustere viertal uit! – en Blur op z'n gat ligt, begon hij vorig jaar een nieuw project: The Good, The Bad And The Queen. Met nadruk is het een project, een band mogen we het niet noemen. Het titelloze debuutalbum is vanaf deze week uit en laat een boeiende mix horen tussen typisch Britse popmelodieën en Afrikaanse afrobeatritmes. Denk aan een geluid in het gebied tussen Blur's laatste album Think Tank ('03) en Gorillaz. Maar dan zonder de hiphopbeats.
Albarn is natuurlijk niet zijn eentje verantwoordelijk voor het vrij unieke geluid deze plaat, al schreef hij wel de 12 ijzersterke songs die erop staan en lag het wereldmuziekalbum Mali Music, dat hij in 2002 opnam met Malinese muzikanten als Toumani Diabate, ongetwijfeld aan de basis van zijn ideeën voor The Good, The Bad And The Queen. Voor de ingewikkelder gitaarpartijen is daar Simon Tong, ooit gitarist in The Verve en ook actief binnen Gorillaz. Maar de ritmetandem van de groep is nog het meest intrigerend: punkbassist Paul Simonon (The Clash) speelt op het eerste gehoor heel losjes en simpel, maar oh zo effectief in op de afrobeatritmes van Tony Allen, voorheen slagwerker bij Fela Kuti en Africa 70. Ze zijn beide nadrukkelijk aanwezig op de plaat, maar treden nooit op de voorgrond en spelen geen noot teveel. De dosering van hun inbreng klopt precies. Iedere klank die ze voortbrengen staat in het teken van de liedjes en de sfeer die ze voortbrengen.
Want sfeervol, dat is de muziek in de eerste plaats in plaats van catchy of aanstekelijk. Meerdere draaibeurten zijn vereist om de schoonheid van bepaalde liedjes en lijntjes te ontdekken. Maar dat loont beslist de moeite: plaatopener History Song, Three Changes en de fraaie, opzwepende finale die het afsluitende titelnummer is, zijn hiervan de beste voorbeelden. De al bekende single Herculean – inclusief fraaie koorzang – zongen we al mee, al had dit liedje ook wat tijd nodig.
Intussen zijn Albarn's teksten op deze plaat abstracter en raadselachtiger dan ooit. De huidige staat van de wereld in het algemeen en zijn thuisland in het bijzonder is een vaak terugkerend thema. Dat komt het duidelijkst naar voren in de sterke single Kingdom of Doom, waar je zelf het woord United voor mag plakken. "Drink all day, coz the country is at war", zingt hij met droevige stem. Ook in The Northern Whale is het optimisme over Engeland ver te zoeken: "But a northern whale would not leave until all Englands tears are done." Tel daar bij op de talrijke verwijzingen naar zeeën of vloedgolven die ons vanwege de opwarming van de aarde zullen overspoelen, zie ook Thom Yorke's The Eraser, en je zou automatisch denken dat het maar een deprimerend gebeuren is, dat The Good, The Bad And The Queen.
Niets is minder waar. Niet dat we hier te maken hebben met ontzettend blije feestmuziek met contrasterende donkere teksten, maar de vier muzikanten zijn er met producer Danger Mouse (Gorillaz, Gnarls Barkley) in geslaagd een bijzonder kleurrijk en gelaagd klankbeeld te boetseren, dat constant uitnodigt tot meedeinen en bijzonder verslavend werkt. The Good, The Bad And The Queen is nu al een van de belangrijkste, meest unieke samenwerkingsverbanden van het jaar. Verplichte kost voor iedereen die Blur en/of Gorillaz hoog heeft zitten.
Klik hier om vijf livevideo's van The Good, The Bad And The Queen te bekijken en om meer info over de groep op Alternative Blog te vinden.
Het hele album kun je beluisteren op de Myspace van de ba…eh project! Geef hieronder vooral je mening over dit album! Meesterwerkje of overschat? Ik ga voor optie 1.
Absoluut een meesterwerk. Geheel eens met de bovenstaande recensie! Laat maar komen op Lowlands, of zit dat er met zo’n projectje niet in?
Een van de allerbeste albums van de afgelopen jaren.
Een van de allerbeste albums van de afgelopen jaren.
Ik hoor net als bij Demon Days van de Gorillaz heel vaak hetzelfde melodietje van de heer Albarn. Ben absoluut een Blur fan en hun platen steken er met kop en schouder bovenuit mede dankzij Graham Coxon. Zeker geen slechte plaat. Luister voor de gein eens naar Acoustic Ladyland album Skinny Grin.
Keep on the good work!
KJMR =)
Damon Albarn blijft maar beter worden met de jaren…fantastisch
ik ga ze zeker checken op rock werchter dit jaar
Meesterwerk…? Een van de beste albums van de afgelopen jaren…?!?
Totaal niet mee eens. Ook na verschillende keren draaien blijft TGTB&TQ een niemendalletje van Albarn. Het is zoals de recensieschrijver het hierboven meerdere malen zelf aangeeft: ‘..na enkele keren luisteren…’ en ‘na een paar keer…’ enz enz
Als Dan heb je het dus gewoon over. een. slechte. plaat. Punt.
Want zelfs de de op een na laatste plaat van Neil Diamond of het laatste braaksel van Britney Spears klinkt fenomenaal – als je ‘m 10 keer gedraaid hebt. (Met de nodige geestbeperkende middelen, dat wel.)
Een echt goede plaat, waarde schrijver, is er één die van begin tot eind klopt. Een nóg betere plaat is die waar een nummer opstaat waar je zelf van denkt dat ‘ie er niet tussen hoort – en waarvan je dan later hoort dat de band dat zelf eigenlijk ook vond. (Vgl ‘OK Computer’, het nummer ‘Electioneering’.)
Andere voorbeelden: ‘Demon Days’ (maar daarvan werden de meeste nummers dan ook niet door Albarn geschreven. Gearrangeerd ja, maar geschreven niet, in tegenstelling tot het eerste album).
Damon Albarn is wat je noemt een ‘aangever’, een muzikant die ‘s middags de studio binnenkomt met een ‘leuk ideetje’ en daar helemaal van overtuigd is, maar die een band om zich heen nodig heeft om dat idee niet alleen wat te polijsten – zoals Lennen&McCartney bij de Beatles, Thom Yorke bij Radiohead enz – maar flink bij de laten schuren en -buigen.
Waarvan akte mbt TGTB&TQ.
Overigens, leuk weetje misschien: één van de meest vooraanstaande leden van Gorillaz is niemand minder dan Tina Weymouth, voormalig van Talking Heads maar ook Tom Tom Club en vele andere projecten, en die in 2000 een album uitbracht. De naam? ‘The Good, The Bad & The Funky’…
Meesterwerk…? Een van de beste albums van de afgelopen jaren…?!?
Totaal niet mee eens. Ook na verschillende keren draaien blijft TGTB&TQ een niemendalletje van Albarn. Het is zoals de recensieschrijver het hierboven meerdere malen zelf aangeeft: ‘..na enkele keren luisteren…’ en ‘na een paar keer…’ enz enz
Als Dan heb je het dus gewoon over. een. slechte. plaat. Punt.
Want zelfs de de op een na laatste plaat van Neil Diamond of het laatste braaksel van Britney Spears klinkt fenomenaal – als je ‘m 10 keer gedraaid hebt. (Met de nodige geestbeperkende middelen, dat wel.)
Een echt goede plaat, waarde schrijver, is er één die van begin tot eind klopt. Een nóg betere plaat is die waar een nummer opstaat waar je zelf van denkt dat ‘ie er niet tussen hoort – en waarvan je dan later hoort dat de band dat zelf eigenlijk ook vond. (Vgl ‘OK Computer’, het nummer ‘Electioneering’.)
Andere voorbeelden: ‘Demon Days’ (maar daarvan werden de meeste nummers dan ook niet door Albarn geschreven. Gearrangeerd ja, maar geschreven niet, in tegenstelling tot het eerste album).
Damon Albarn is wat je noemt een ‘aangever’, een muzikant die ‘s middags de studio binnenkomt met een ‘leuk ideetje’ en daar helemaal van overtuigd is, maar die een band om zich heen nodig heeft om dat idee niet alleen wat te polijsten – zoals Lennen&McCartney bij de Beatles, Thom Yorke bij Radiohead enz – maar flink bij de laten schuren en -buigen.
Waarvan akte mbt TGTB&TQ.
Overigens, leuk weetje misschien: één van de meest vooraanstaande leden van Gorillaz is niemand minder dan Tina Weymouth, voormalig van Talking Heads maar ook Tom Tom Club en vele andere projecten, en die in 2000 een album uitbracht. De naam? ‘The Good, The Bad & The Funky’…
Ik ben het zelden zo oneens geweest met een reageerder op deze blog.
Platen die na meerdere malen luisteren beter worden zijn voor mij vaak de allerbeste. Muziek die tussen je oren blijft groeien en zich blijft ontwikkelen, dat is muzikaliteit. Zie ook Kid A van Radiohead, albums van The Shins, recent Mirrored van Battles en Close To Paradise van Patrick Watson… Ze worden alleen maar beter naarmate ik er vaker naar luister. Je stelling over het 10 x horen van een Britney-single vind ik falikante onzin. Zo’n nummer blijft slecht, al is oneindig draaien wel de manier van platenmaatschappijen, radiozenders en clipkanalen om een groot publiek kutmuziek door de strot te duwen. Daarbij is Albarn voor mij een groot songschrijver, zowel muzikaal als in zijn teksten. Ook op The Good, The Bad And The Queen. En ja, ik vind die plaat nu nog beter dan toen ik deze recensie schreef.
Ik ben het zelden zo oneens geweest met een reageerder op deze blog.
Platen die na meerdere malen luisteren beter worden zijn voor mij vaak de allerbeste. Muziek die tussen je oren blijft groeien en zich blijft ontwikkelen, dat is muzikaliteit. Zie ook Kid A van Radiohead, albums van The Shins, recent Mirrored van Battles en Close To Paradise van Patrick Watson… Ze worden alleen maar beter naarmate ik er vaker naar luister. Je stelling over het 10 x horen van een Britney-single vind ik falikante onzin. Zo’n nummer blijft slecht, al is oneindig draaien wel de manier van platenmaatschappijen, radiozenders en clipkanalen om een groot publiek kutmuziek door de strot te duwen. Daarbij is Albarn voor mij een groot songschrijver, zowel muzikaal als in zijn teksten. Ook op The Good, The Bad And The Queen. En ja, ik vind die plaat nu nog beter dan toen ik deze recensie schreef.
Waar nummers als Kingdom of Doom en 80′s life bij mij meteen aansloegen, heeft de rest van het album het inderdaad nodig om vaker geluisterd te worden voordat dit album écht goed wordt. Het viel me trouwens ook op dat Damon live stukken beter is geworden.
En wat me nog meer opviel, dat de begintune van 80′s life verdacht veel op de sound van de nieuwe Renault(?) reclame lijkt. (Of andersom dan…)