Wat een verwennerij zeg, direct aan het begin van popjaar 2007. Het meesterwerkje van The Good, The Bad And The Queen bespraken we vorige week al, vandaag is het de beurt aan het derde album van The Shins, Wincing The Night Away, nog een album dat we aan het eind van het jaar ongetwijfeld veel tegenkomen in de eindejaarslijsten. Want met deze wonderschone, pure popplaat legt de band rond songsmid James Mercer de lat voor de rest van 2007 ongekend hoog. Iets soortgelijks deed The Shins ook al in 2001 en 2004, met hun debuut Oh, Inverted World en dat andere kunststukje, Chutes To Narrow. Het handelsmerk: pure popsongs voorzien van ingenieuze, bloedmooie arrangementen. Ja, zelfs het belegen woord tijdloos kijkt hier om de hoek. Maar dat is in dit geval dus een compliment.
De wetenschap dat Wincing The Night Away grotendeels in de nacht tot stand is gekomen, geeft de plaat een extra dimensie. Mercer lijdt namelijk aan slapeloosheid. In de uren dat hij wakker ligt mijmert en piekert hij wat af, vooral over psychische verhoudingen en steekspelletjes tussen mensen. Dat levert naast die mooie muziek ook nog eens passende, cryptische teksten op die het verder bestuderen meer dan waard zijn.
Maar de hersenspinsels van Mercer vallen natuurlijk niet als eerste op. Als eerste grijpen de schoonheid van de songs – alleen het eerst verstilde, maar halverwege prachtig open barstende Sleeping Lessons al – en de kraakheldere productie je naar de strot. Producer Joe Chiccarell (Beck, Tori Amos) heeft ervoor gezorgd dat de liedjes van The Shins nooit eerder zo gelaagd en sprankelend klonken. De details zijn niet te tellen, zoals verstopte, kleine orgel- of banjopartijtjes in Australia, een vintage Shinsliedje. Of die zeven subtiele hoornklanken in afsluiter A Comet Appears, die het begin van een nieuwe ochtend lijken aan te kondigen.
De muziek van The Shins baadt nog altijd volop in sixtiessferen met zat verwijzingen naar The Beatles, maar op Wincing The Night Away is ook Brian Wilson dichterbij dan ooit. Luister daarvoor maar naar de wooohooo-harmonieën in hoogtepunt Phantom Limb en Girl Sailor. Nog een nieuwigheidje in het klankbeeld van The Shins: een grotere rol voor keyboards en electronica, die zorgen dat deze plaat toch een product van de 21ste eeuw is. Sea Legs drijft zelfs volledig op een electronische beat en keyboards klonken bij de band niet eerder zo overstuurd als in Split Needles. In de fraaie ballade Red Rabbits horen we zelfs na enkele minuten pas een spaarzame gitaar.
Het is kortom de vraag hoeveel popplaten met zo'n enorme rijkdom aan geluid we dit jaar nog krijgen voorgeschoteld. In Amerika weten honderdduizenden mensen al wie The Shins zijn. De perfecte liedjes in combinatie met de messcherpe productie zou wel eens voor een grotere doorbraak in Europa kunnen zorgen.
Bekijk hier de fraaie video bij Phantom Limb, een van de hoogtepunten op Wincing The Night Away. Het hele album is tijdelijk te beluisteren op de MySpace van de band. Doe er je voordeel mee en oordeel hieronder zelf over Wincing The Night Away. De beste Shins-plaat tot nu toe? Wat mij betreft wel.
Zie ook alle eerdere albumrecensies op Alternative Blog, van onder anderen The Decemberists, The Magic Numbers, Jarvis Cocker, …and you will know us by the trail of dead, en Tom Waits.
Pingback: Video: The Shins spelen nieuw nummer Double Bubble | Alternative