Wat had ze het eind november op het Le Guess Who?-festival in Utrecht toch zichtbaar naar haar zin. Ook al was de met stoeltjes volgezette grote zaal van Tivoli Oudegracht slechts met twee handjes mensen gevuld, Basia Bulat uit Toronto stond daar ondanks die leegte met een brede glimlach haar luchtige folkpopliedjes te spelen, begeleid door een violiste en haar broertje als een Duracell-konijn op drums.
Toen speelde de blonde Canadese zangeres al een reeks nieuwe liedjes die op haar zeer plezierige tweede plaat Heart Of My Own staan, een ronduit lieve plaat die het niet verdiend om straal genegeerd te worden. Bulat is absoluut geen singer-songwriter van het zwaarmoedige soort. De twaalf liedjes op Heart Of My Own zijn stuk voor stuk charmant, lieflijk en licht, bijna op een naïeve manier, en daarnaast zeer aanstekelijk.
Basia Bulat is er duidelijk eentje van het diep romantische type, die nog iets heeft met smachtend wachten op de witte prins op het zwarte paard, of zo iets. Als je daar ook in mee kunt gaan en geen bezwaar heeft tegen volop zoetigheid, dan is het met Heart Of My Own drie kwartier genieten geblazen. Bulat heeft zowel zeer vlotte popliedjes als langzamere ballades paraat.
In de eerste categorie zijn roffelende opener Go On (hoor dat broertje meppen), If Only You (met simpel doch leuk blazersarrangementje) en Walk You Down de uitschieters, in de tweede is het toevallig net wat minder vrolijk gestemde I’m Forgetting Everyone fraai, met een wat bibberende stem gezongen en met wederom enkele blazers ter ondersteuning.
Bulat’s liedjes zijn nooit overgeproduceerd zoals bij vele andere zangeressen, maar beschikken over precies de juiste sobere instrumentaties en goed voelende melodieën. Lichte kost dus, maar die is van harte welkom nu er zowaar wat eerste lente-achtige dagen lijken aan te breken. Mag zo’n zaal à la Tivoli daarom een volgende keer veel voller zijn voor Basia Bulat? (***1/2)
Basia Bulat – Gold Rush (sessie)
