Liefhebbers van het betere, bij vlagen obscure indiewerk uit vooral Noord-Amerika, kunnen dit lange weekend een ware uitputtingsslag maken in Utrecht, op de derde aflevering van festival Le Guess Who? Het twee jaar geleden begonnen evenement is inmiddels al goed ‘volwassen aan het worden’. Dit keer doen alle Utrechtse zalen die ertoe doen mee (Tivoli, Ekko, Db’s) en de blik is stevig muzikale is stevig verruimd, van uitsluitend Canadese indieacts tot enkele Amerikaanse grotere namen en Portugese elektro-krautrock aan toe. Donderdag waren de Canadese helden van The Tragically Hip en het onverwoestbaar harde A Place To Bury Strangers de grootste trekkers, op de tweede avond wordt er uitgekeken naar de wonderschone liedjes van Black Mountain-zijproject Lightning Dust.
Canada is kortom niet meer het unieke focusland, maar het speelt nog steeds een belangrijke rol. Alleen deze vrijdagavond al, te beginnen met vrolijke blonde zangeres Basja Bulat uit Toronto. Met een violiste en haar goed doorroffelende broertje op drums staat zij voor ieta te veel lege stoeltjes in Tivoli Oudegracht gezellig heupwiegend te spelen. Dan is de zaal aan de Oudegracht opeens behoorlijk groot, maar Bulat en haar begeleiders laten zich hierdoor niet uit het veld slaan.
Bulat is een vertolkster van veelal vlotte liedjes van het luchtiger, aanstekelijke soort, gezongen met een plezierige, krachtige stem bovendien. Het is voor haar blijkbaar erg rock ‘n roll om zich opeens niets aan te trekken van de setlist: ‘”Laten we wat nieuwe nummers doen! Ach, voor jullie zijn ze waarschijnlijk allemaal nieuw.” Dat haar broertje voor liedjes in dit genre soms wel heel ferm tekeer gaat, is hem vergeven. Over aangename kennismakingen gesproken: volgend jaar komt een nieuw album van Bulat wereldwijd uit. Naar aanleiding van dit prettige optreden iets om naar uit te kijken. Het hart van enkele Utrechters is alvast gestolen, en vice versa: Bulat deelt meerdere malen complimenten uit over de mooie stad.
Bij dependance De Helling staan meer fietsen voor de deur, al staat binnen lang niet iedereen naar Alexander Tucker te kijken. Er valt dan ook weinig te zien bij de Brit, die in het duister geluiden van gitaar, stem, iets dat in de verte lijkt op een liedje en samples op elk aar stapelt tot iets waarvan bij enge termen als ‘new age’, ‘zen’ en de naardere kant van ambient opduiken. Blijkbaar had de man veel technische problemen aan het begin, waarvoor hij zijn verontschuldigingen aanbiedt. En voor de rest van dit onnavolgbare, kille, nergens heen leidende gefröbel dan?
Het is dan even geduld hebben voor het verwachte hoogtepunt van de avond: Lightning Dust. Black Mountain-leden Joshua Wells en Amber Webber waren twee jaar terug op de eerste Le Guess Who?-editie, als duo. Dit keer staat Lightning Dust er als een volledige band, met naast Wells op toetsen nog een drummer/gitarist en een wat kil ogende achtergrondzangeres die ook bas speelt. Het resultaat: een heerlijk warm geluid waarin vooral de schitterende folky popliedjes van Infinite Light prachtig baden.
Het sterkste wapen is uiteraard de Stem van Webber, soms fraai opgesierd met de tweede stem. De zangeres zelf staat zonder overbodige franje of nadrukkelijke podiumpresentatie te zingen, maar weet toch diep te roeren. Bibberend als een rietstengel – haar stemgeluid, niet zijzelf – als een soort Antony, maar dan nog wat huiveriger. Het met z’n vieren gezongen walsje History is een prachtig hoogtepunt, slechts Antonia Jane doet wat vlakker aan. Dan is er uiteindelijk ook maar één teleurstelling: dat dit optreden na een half uurtje al afgelopen is. Zo blijft het publiek in een goed volgestroomde Helling toch wat hongerig achter.
Een honger die het Californische Six Organs Of Admittance, het muzikale alter ego van Ben Chasney, vervolgens niet geheel kan stillen. In korte tijd maakte Chasney veel platen en EP’s, geregeld met andere muzikanten; in de Helling krijgt het publiek de noisy postrock-kant van de band het meest te horen. Dat pakt lang niet slecht uit, zeker als de band loos gaat in wat intenser lawaai en freejazz-achtige drumexperimenten van een gepijnigd kijkende slagwerker.
Op die momenten is Six Organs… spannend om naar te kijken en luisteren, mede dankzij de gitariste van Magik Markers die er dit keer bij is. Ze zitten echter vooral in de tweede helft: zeker het eerste stuk van dit optreden is vanwege enkele weinig boeiende, nauwelijks dynamische nummers nog niet spannend, heftig of domweg sterk genoeg om Six Organs Of Admittance in de subtop van de bestaande postrock-league toe te kunnen laten. Dit hebben we tal van Explosion in The Sky of Mogwai-achtige bands beter horen doen. Niet meer dan een best aangenaam optreden derhalve; met zo’n onophoudelijke stroom van tientallen releases in dik tien jaar tijd had er meer vuurwerk verwacht mogen worden.
Daarmee komt voor ondergetekende een eind aan een aangename, bij vlagen mooie avond. Maar komt de echte overweldiging dan zaterdagavond nog, dankzij Megafaun, The Dodos, Wild Beasts, The Very Best en Bibio? Dat leest u morgen.
Archieffoto Basia Bulat: Staciaann Photography
Zie ook:
- Le Guess Who?, zaterdag: Megafaun en TV Buddhas overrompelen
De “kille achtergrondzangeres” bij Lightning Dust is Ambers zusje Ashley die griep en een jetlag had, en zich verre van fruitig voelde. Wat eigenlijk ook de voornaamste reden was waarom het optreden zo kort was.
Pingback: Le Guess Who?, zaterdag: Megafaun en TV Buddhas overrompelen | Alternative
Dat werd verondersteld in de 3voor12-recensie natuurlijk, maar of dat klopt? Dan nog: stilstaan is niet heel vermoeiend, zou je zeggen. Jammer toch dat een kwartiertje meer er dan echt niet bij kon.
Ik heb met ze gewerkt die dag.
Ze was echt niet goed.
Pingback: Review: Basia Bulat – Heart Of My Own | Alternative