Le Guess Who?, zaterdag: Megafaun en TV Buddhas overrompelen

Ja, de vrijdagavond van stadsfestival Le Guess Who? in Utrecht was al goed aangenaam, dankzij intieme Canadese optredens van Basja Bulat en Lightning Dust. Maar overweldiging door een nog niet eerder geziene act? Die bleef nog uit. Wat dat betreft zijn verwachtingen voor het begin van de zaterdag in Tivoli Oudegracht behoorlijk hooggespannen, met Megafaun als opener. Het merkwaardige country ’n folktrio uit North-Carolina is voor het eerst op tournee door Europa – als support van The Dodos – en valt dit jaar goed op met debuut Gather, Form & Fly. Het is bij de eerste nummers al verbazingwekkend hoe deze drie bebaarde mannen met een bescheiden drumkit, een banjo, een gitaar en vreemde geluiden uit een laptopje al zo’n vol geluid produceren.

En jawel, de prachtige driestemmige samenzang blijkt geen moment onder te doen voor die van Fleet Foxes, waarmee Megafaun enigszins te vergelijken is. En met Bon Iver: de leden van Megafaun zaten eerder al in een band met Justin Vernon. Maar de uitgeklede oer-Amerikaanse liedjes van dit trio zijn ook grilliger, experimenteler en soms veel opzwepender. Megafaun durft af en toe uit de bocht te vliegen of een traditioneel aandoend liedje te laten ontaarden in vreemde geluiden of een onverwacht stevig rockende bak lawaai. Het snel groeiende publiek in Tivoli ziet dat hier iets bijzonders gebeurt en is snel ingepakt als de drie plotseling vooraan het podium onversterkt een stukje spelen en zingen. Tegen het einde staat iedereen als was het een kerkdienst met de armen in de lucht. Megafaun is gearriveerd en klaar om de komende tijd meer zalen en toehoorders op deze manier te overrompelen. Alle geruchten over geweldige optredens bleken deze avond waar.

Aan The Dodos dan de taak om het euforische gevoel gekregen van Megafaun te laten rondzweven. En jawel, dat lukt na een ietwat aarzelende start verdraaid goed. Zeker in livesetting is het trio hoe dan ook een bijzondere band, met drums uiterst rechts, een vibrafoon in het midden en zanger/gitarist Meric Long op links. Kraker van het album Visiter Fools zet meteen de toon: heel strakke, complexe ritmes met Afrikaanse invloeden van hypergeconcentreerde drummer Logan Kroeber, waar Long en de vibrafoonman knap de liedjes overheen spelen. Al hoor je niet altijd de noten die op die vibrafoon voor je neus gespeeld ziet worden; Long’s gitaar jakkert eroverheen terwijl hij zijn eigen zangpartijen samplet en herhaalt voor een meerstemmig effect.

Enkele lange intro’s en tussenstukjes vragen in de eerste helft van de set nog wat geduld van het publiek, waardoor de muziek wat op het podium blijft hangen. Maar dan is daar opeens Small Deaths, wellicht een van de mooiste liedjes van dit jaar, en zeker vanaf het moment dat er een geintje wordt uitgehaald met lichtgevende vibrafoon- en drumstokken in het donker, zijn The Dodos los. Niks uitgestorven: krakers van jongste album Time To Die Longform en Fables plus het wilde Jodi van Visiter worden zeer intens, opzwepend en hecht gespeeld; de onderlinge energie reikt dan eindelijk tot aan de bar achterin. Zo zijn The Dodos alsnog uitgegroeid tot een indrukwekkende band.

De Engelse bands zijn op Le Guess Who? in de minderheid, maar de Britse sensatie van London Calling een week eerder is van de partij: Wild Beasts mag na Paradiso ook Tivoli Oudegracht proberen in te pakken. Dat dit lukt is an sich bijzonder en doet ergens aan de live-act van het verder totaal niet vergelijkbare The Whitest Boy Alive denken; ook deze band krijgt met an sich kalme, nauwelijks ophitsende muziek toch complete zalen aan het dansen en stuiteren. Wild Beasts bereikt dat effect met betrekkelijk ingetogen, knap in elkaar stekende artpopsongs, gebouwd op breed uitwaaiende, galmende gitaren en kalm aan swingende ritmes. Niet de makkelijkste muziek om op loos te gaan, en toch gebeurt dat. Wat vooral bewondering opwerkt: die loepzuivere falset van frontman Hayden Thorpe – in zwarte colltruitje dit keer, bewonderd door de heupwiegende dames voorin -, die tot achterin de rookruimte te horen moet zijn geweest. Hootin’ en Howling lijkt een hit, maar een optreden als dit dat toch een uurtje lang in ongeveer hetzelfde tempo en sfeertje blijft hangen, is lang niet zo spannend als wat we net van Megafaun en The Dodos hebben gezien. Daar denkt het grootste deel van het euforische Tivoli-publiek deze avond anders over: Wild Beasts heeft ook Utrecht ingepakt en lijkt klaar voor meer.

Wel echt opwindend en daarmee zeer welkom: een korte surprise gig van Israelisch duo TV Buddhas (foto), terwijl hele volksstammen al bij de garderobe staan. Gewoon op de vloer van Tivoli Oudegracht, voordat ze hun geplande optreden gaan geven in de wat afgelegen DB’s Studio’s in Utrecht. In Tivoli zullen de jongen en het meisje beslist meer mensen om zich heen hebben gehad, aangetrokken door de heerlijk rauwe, hondsharde rock ’n roll volgens White Stripes-formule, gemaakt met de meest simpele middelen: een snaredrum, een trommel, een bekken en een gitaar met drie snaren. Het publiek staat in een kringetje heel dicht op de band, met een lekker onvoorspelbare gitarist die trots vertelt dat ze al sinds augustus non-stop op tour zijn (ze waren in september nog op Incubate te Tilburg). In 20 minuutjes en vijf songs werken de twee keihard en dat wordt zelfs beloond met een heuse moshpit. Niet gek: dichter op puur en eerlijk rock’n roll-zweet, -bloed en –tranen staan is geen bezoeker dit weekend nog gelukt. Briljant idee, zo’n kort optreden in de grootste zaal voor deze band, want hier moesten inderdaad meer mensen mee kennis maken. Naar verluidt is TV Buddhas komend voorjaar weer terug.

Een hyperaanstekelijke hit die Warm Heart Of Africa heet, nodigt toch nog niet uit om te blijven hangen voor The Very Best – via Twitter lees je vervolgens dat ze ‘hoi Rotterdam!’ roepen –, dus is het op door de stortregen naar een al uitpuilende Tivoli de Helling, in afwachting van eigentijdse elektronicahelden Bibio en The Field met band. Stephen ‘Bibio’ Wilkinson verrast, maar dan niet in de goede zin des woords. Op zijn aardig opgepikte plaat Ambivalence Avenue maakt de Brit fraaie miniatuurtjes opgebouwd uit tal van samples, gitaargeluiden en lichte beats, deze zaterdagavond krijgt De Helling een vrij recht toe, recht aan dj-set voor de kiezen. Die is bij vlagen ronduit lomp, totaal niet opwindend, en nog erger: niet goed dansbaar; daarvoor ligt het tempo te laag. Live dreunt Bibio knap hard, als hij remixen van zijn eigen werk te vinden op remixalbum The Apple and the Tooth aan elkaar rijgt. De spaarzame reacties uit het publiek spreken boekdelen: die volgen alleen bij een bekend aandoende sample van Ambivalence Avenue. Niemand zal me horen zeggen dat iemand als Bibio bij een optreden als dit zijn plaat had moeten naspelen om zijn publiek in te pakken, uitdagen mag, maar deze lauwe dj-set mag je gerust diep teleurstellend noemen.

Gelukkig is daar snel de Zweedse producer The Field, met begeleiding van drie bandleden, inclusief een drummer die de voortdurende vierkwartsmaat heel strak en lang weet vol te houden. Wat precies de meerwaarde is van de live bas- en gitaarpartijen, valt lastig te horen, maar die drummer erbij, dat klinkt gewoon verdomde lekker. Het zijn echter vooral die zorgvuldig en langzaam uitgebouwde tracks vol constant repetitieve loops en melodieën die je gedachten en bewustzijn van je omgeving stilleggen en je compleet meezuigen. De bijbehorende visuals zijn al net zo bedwelmend. Die valse start met een lelijk gezongen Everybody’s Gotta Learn Sometime (The Korgis-cover) vergeten we snel, vanaf een minuut of vijf gaat The Field subliem. Van debuut From Here We Go Sublime blijken Over The Ice en Everday al een ware publieksfavoriet, dan gaan de handen de lucht in en is er geen houden meer aan. Ja, ook Megafaun en The Dodos in de zaal dansen mee.

Gehypnotiseerd stap je dan de nacht in, met een brede glimlach terugdenkend aan een over het geheel geweldige muziekavond in Utrecht. Helaas moet ik zondag South San Gabriel, Aa en Wavves laten voor wie ze zijn. Dat de ontwikkeling van Le Guess Who? onder leiding van boeker Bob van Heur (genoeg bands die hem op het podium bedanken) en Tivoli-programmeur Johan Gijssen nog verder mag opbloeien. Deze zaterdagavond mogen we al onvergetelijk noemen: dat kunnen ze in hun zak steken.

Zie ook:
- Le Guess Who?, vrijdag: bibberend schoon Lightning Dust
- Dossier Le Guess Who?