Review: Angus & Julia Stone – Down The Way

Zij heeft een zachte, bijna kinderlijke manier van zingen, met een stem die neigt naar Jolie Holland, CocoRosie’s Sierra of harpiste Joanna Newsom maar dan zonder de uithalen. Hij zingt ook al zo ogenschijnlijk ingehouden, af en toe bijna mompelend, maar weet toch continu de aandacht vast te houden. Zij zijn broer en zus Angus & Julia Stone uit Australië, die drie jaar na fraai debuut A Book Like This terug zijn met hun tweede album Down The Way, een album vol bevindingen uit de (tour)reizen van de afgelopen jaren.

Het blijven Australiërs, maar de liefde voor Amerika is duidelijk hoor- en zichtbaar. We horen Angus toch echt ‘I fell in love with California’ zingen en niet voor niets heet een liedje Santa Monica Dream. Om maar met de deur in huis te vallen: Down The Way is een zeer verfijnde prachtplaat geworden waarmee Angus & Julia het werk op hun debuut en eerdere EP’s op een prachtige manier overtreffen.

Maar liefst veertien nummers en een dik uur lang houdt het duo je iedere seconde bij de les. Mede dankzij die intrigerende stemmen die zich zelden tot nooit wagen aan scherpe, hardere uithalen of vocale acrobatiek, maar vooral dankzij een gevarieerd arsenaal aan zonder uitzondering mooie, sfeerrijke folkpopliedjes.

Op Down The Way is domweg geen zwak exemplaar aan te wijzen. Vanaf de met strijkers gelardeerde, wat zwaarmoedige opener Hold On tot aan rustig wiegende afsluiter The Devil’s Tears raken mooie zangmelodieën en knappe, buitengewoon subtiele arrangementen de juiste toon. Zeker op momenten dat Angus & Julia samen zingen, ongeacht wie de hoofdrol heeft of wie de achtergrondzang voor de rekening neemt.

Niet dat de muziek van het duo zelf wezenlijk veranderd is ten opzichte van het debuut en de eerste EP’s: ingetogen folkpop met country- en blueselementen blijft de basis, terwijl ieder aanvankelijk zijn of haar eigen liedjes schrijft, die in een later stadium samen verder worden aangekleed. Wel klinkt het nota bene door broer en zus zelf geproduceerde Down The Way stukken voller, helderder en vooral rijker en warmer dan A Book Like This.

Daarbij zijn de liedjes rijker aangekleed dan voorheen met piano, bas en drums, en met meer gebruik van strijkers die steevast iets toevoegen aan het liedje in kwestie – dat pakt vooral prachtig uit in Walk It Off. Een banjo speelt de hoofdrol in de westcoastpop van On The Rad en een kleine blazerspartij valt heerlijk op z’n plek in dromerig Julia-liedje And The Boys. Voor het eerst is ook een snerpende elektrische gitaar welkom, in de opmerkelijk lang uitgesponnen Angus-compositie Yellow Brick Road. Dat is geen Elton John-cover, wel een liedje over het verliezen van een bepaalde onschuld.

Andere hoogtepunten noemen is bijna ondoenlijk, al doen de fluisterzachte liedjes Hush, I’m Not Yours en For You bijna de adem stokken van pure schoonheid. Mocht je voor vroege ochtenden of late avonden een rustgevende, onthaastende folkpopplaat in huis willen halen, zorg dan dat het Angus & Julia Stone’s Down The Way is. Daar kun je vervolgens lang, héél lang op teren. (*****)

Angus & Julia Stone zijn komend weekend al in Nederland, voor een optreden op Motel Mozaïque. Ze zijn te zien op zaterdag 10 april, om 22.30 uur in de Grote Zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Nog twee optredens volgen begin mei:

05/05/2010: Paradiso, Amsterdam
06/05/2010: Oosterpoort, Groningen

Angus & Julia Stone – And The Boys