Niet zelf gezien, maar wel op een fotootje: te midden van kunst en muziek in Plaza Mozaïque op het Schouwburgplein: schaapjes op het geïmproviseerde grasveldje naast de kerktent waar de hele zaterdagmiddag sessies werden gehouden. Bijzonder, zo te midden van slaapplekken en kunst. Al is dat kunstaanbod op Motel Mozaïque zelf wel eens boeiender geweest. Een collectief dat zich Kankerzooi.com noemt en een glazen pot met bij elkaar gespaard meisjesspuug tentoon stelt of een flesje met daarin een scheet van Utrechtse rapper Steen? Bij dit soort onnozele fratsen hoop je dat er geen cent subsidie is beland en spookt opeens de PVV-term ‘linkse hobby’s’ door het hoofd. Een ergere degradatie kan ik zo direct niet bedenken.
But hey: voor de beeldende kunst zijn we deze tweede avond uiteindelijk niet op dit fijne Rotterdamse festival, hoe prijzenswaardig het uiteindelijk ook is dat er ruimte voor bestaat.Wel om wederom van zaal naar zaal te rennen om van een buitengewoon gevarieerd aanbod muziek te proeven. Zelfs al is de smaak dit keer niet altijd even goed, en gooit een weinig scherpe programmering rond middernacht bovendien wat roet in het eten.
Deze tweede avond begint meteen indrukwekkend in Rotown – hoe leuk Everything Everything is, bekijk ik over twee weken graag op London Calling. Hier staat Mount Eerie, de band rond muzikant en fotograaf Phil Everum uit de Amerikaanse staat Washington. Een vriendelijke, ronduit schuchtere begroeting kon niet radicaler worden opgevolgd: Mount Eerie barst zeer heftig los met geweld dat gevaarlijk dicht tegen Noorse black metal aanleunt, maar al gauw blijkt hoe Mount Eerie zeker in deze live-setting een heerlijk schizofrene band van uitersten is. Het vijftal wisselt bakken intens lawaai knap af met luchtiger liedjes en tragere ingetogen en melodieuze stukken, vooral afkomstig van het jongste album Wind’s Poem van vorig jaar. Grillig, spannend en bij vlagen erg mooi is het. Ook wat moeilijk als je zoals ondergetekende de platen eigenlijk niet kent, maar laat dit optreden dan de beste motivatie zijn om daar snel mee kennis te maken. En met Everum’s fotoboeken.
Ga ik nog melden hoe opvallend is dat een matig glamrock-achtig Amerikaanse bandje als Eagle*Seagull naar Europa wordt gehaald voor een tournee? Omdat er even niets anders gebeurt, is de kleine zaal aanvankelijk propvol. Een half uurtje later heeft het aanstellerige vijftal zonder pakkende liedjes driekwart van het publiek weggespeeld. Ook een prestatie, dat dan weer wel. Ach nee, laat ik het lekker achterwege laten.
Net als de avond ervoor is het rond de klok van tien spitsuur bij de grote zalen: publiekstrekkers Band Of Horses in Watt en Angus & Julia Stone (Schouwburg) staan tegelijkertijd geprogrammeerd. Omdat het lang geleden is dat een folky popplaat zo betoverde – Angus & Julia’s nieuwe Down The Way dus –, valt de keuze in eerste instantie op dit Australische duo. Band Of Horses zien we later dit jaar vast nog terug, niet waar? Helaas, het optreden van broer en zus met twee man begeleiding op bas en drums blijkt deze avond op het podium nog geen schim van wat zij op hun jongste prachtplaat weten te bereiken. Het probleem is niet dat de twee hoofdzakelijk zachtjes zingen – zij wat kinderlijk, hij mompelend – de stemmen zijn mooi en dwingen tot luisteren. Dat er verder bar weinig gebeurt op het podium, zou an sich ook geen probleem hoeven zijn.
Helaas zijn de mooie, zeer warme songs live goeddeels ontdaan van alle dynamiek en spanning. Zo kan het gebeuren dat prijsnummer Yellow Brick Road al vroeg in de set verzandt in zeven lange minuten oeverloos gekabbel. De voor het nummer zo belangrijke slidegitaar ontbreekt nu, en intussen rommelt Julia wat aan op die vleugel die verder weinig wordt aangeroerd, om vervolgens iets te verprutsen wat moest doorgaan voor een gitaarsolo. “Op de plaat speelde ik het niet zelf”, gniffelt ze. Dat was inderdaad al duidelijk. Vooruit: Julia’s liefdesliedje For You zwelt wel fraai aan zoals op plaat, maar dat blijkt een uitzondering. In het eerste half uur althans: een cover van You’re The One That I Want uit filmmusical Grease jaagt mij en vele anderen halverwege definitief de zaal uit. Een bittere teleurstelling en een jammerlijk, zeldzaam hard bewijs dat schitterende luistermuziek voor in de huiskamer niet perse goede concerten oplevert.
Hadden we met z’n allen maar eerder voor Band Of Horses uit North-Carolina gekozen, waarvan bandleden overigens eerder op de avond al bij Mount Eerie werden gesignaleerd. De band rond de tegenwoordig afgetrainde, bebaarde en getatoeëerde Ben Bridwell komt binnenkort met nieuw album Infinite Arms, waarvan we in de tweede helft van de set een enkel nieuw, catchy liedje ontwaren: Compliments komt live nu al bijzonder goed uit de verf. De linkerhelft van de band in spijkerjacks en met zonnebrillen op ziet er misschien niet uit, maar dat vergeet je snel met strak spel, een mooi vol geluid waarin de hoge stem van Bridwell net niet verdrinkt – da’s wel oppassen – en een gloedvolle uitvoering van weids galmende publieksfavoriet The Funeral. De stevige afsluiting waarvoor de band nog een keer alle beschikbare gitaren laat ronken – vuisten in de lucht – maakt dit af. Kom maar snel terug, beste Band Of Horses, want dit was al heel goed, met ruimte voor nog meer grootsheid.
Dan lopen twee grote zalen tegelijk leeg en dan ontstaat er een logistiek probleempje. De Schouwburg heeft met een van de optredens van Benni Hemm Hemm vast geen verkeerde, maar ook geen publiekstrekkende afsluiter staan. En ook Watt is bij het latere optreden van Hudson Mohawke wel eens voller geweest dit weekend. Ronddwalend publiek is het gevolg, en de twee zaaltjes waar optredens te zien zijn, zitten al ramvol. Dus helaas geen Japanse kamikazejazz van Soil & Pimp Sessions of opkomende neerland’s poptrots Moss in Rotown, tot frustratie van uw verslaggever.
Terug naar Watt dan maar voor het optreden van de 23-jarige Schotse knoppendraaier Hudson Mohawke, door zijn ouders Ross Birchard genoemd. Zijn debuut op Warp genaamd Butter van vorig jaar mag een leuke, speelse plaat zijn vol verknipte stuiterbeats, rare samples, de betere turntabalism-trucs, eightiespopgeluiden en smakelijke flarden funk en soul. Voor deze liveset is hij helaas op het onzalige idee gekomen om een irritante, clichés blatende MC er aan de haren bij te sleuren, die niets toevoegt maar vooral afleidt. Bijkomend probleem: HudMo heeft een publiek voor zich dat los wil gaan, maar de pauzes tussen momenten dat hij losgaat duren steeds onaangenaam lang. Steeds als de vlam in de pan dreigt te slaan, breekt hij zijn muziek af. En zo krijg je een frustrerend optreden, op het vermoeiende af.
Het geluk wil dat er in de late uren op Motel Mozaïque ook nog mooie, ambachtelijke liedjes van het rustgevende soort te vinden zijn, gespeeld door vaardige muzikanten. Het gaat om nieuwe Excelsior-signing Eckhardt, het nieuwe muzikale alias voor Rik Elstgeest, in het verleden frontman van Kopna Kopna en actief als muzikant voor Leids theatergezelschap De Veenfabriek. Op Motel Mozaïque geeft Eckhardt met liefst zes begeleiders, waaronder enkele oud-Kopna Kopna-leden de eerste optredens. En ja, die beloven beslist wat voor het album dat eraan komt. Hoofdzakelijk rustige, ingenieus gearrangeerde liedjes zijn het, al mag er een enkele keer gedanst worden, zo moedigt de zanger aan. Elstgeest en de zijnen treden opmerkelijk genoeg op gehuld in boswachteroutfits, inclusief wat koddig hoedje. Op de goede achtergrondzangeres in oranje jurk na dan. Het is afgezien van een theatraal aspect moeilijk de vinger te leggen op de toegevoegde waarde van de pakjes, al schiet soms de naam Benjy Ferree te binnen en heeft de sfeer van sommige nummers inderdaad wel iets weg van een aangename, frisse boswandeling. Het debuut van Eckhardt getiteld The Big Blue Yonder komt deze maand uit.
Het is na dit onverwachte hoogtepuntje nog niet voorbij; vanaf het podium in Watt wacht nog andere, niet te missen koek. ‘My name is the motherfucking Gaslamp Killer’, verzekert een langharige, manische stuiterbal ons meerdere malen vanachter zijn apparatuur. Damn’ right he is, en met zijn krankzinnige mix van harde (hiphop)beats, funk, een vleugje pop plus veel variatie en vaart, geeft meneer de Gaslamp Killer de dansavond van deze Motel Mozaïque alsnog volop glans. De zaal wordt gek van dit regelrechte sloopwerk, zeker als Hudson Mohawke zonder zijn MC’s nog een stukje meedoet. Status geprolongeerd: ook Rotterdam i som voor the motherfucking Gaslamp Killer.
Alsnog content en verdwaasd naar huis dus, na een wat wisselvalliger zaterdagavond, van een desondanks mooie en zeer gevarieerde jubileumeditie van Motel Mozaïque, volgens een stadsfestivalformule die volgens mij niet kapot kan. Volgend jaar voel ik me graag weer thuis in Rotterdam, in dat tweede weekend van april. U ook?
Niet mee eens? Andere acts gezien? Deel ervaringen in de comments hieronder.
Foto Schaapjes: Bas Jansen.
Zie ook: Motel Mozaïque, vrijdag: Fuck Buttons nog gemener
Pingback: Motel Mozaique, vrijdag: Fuck Buttons nog gemener | Alternative
Ik vind het maar een beetje het commentaar van een oude man, die fijn achterin de zaal wil luisteren. Hudson Mohawke was geweldig live, en die MC erbij was juist cool en grappig! En dat hij steeds met zn liedjes stopte als hij bij een climax kwam vind ik eerlijk gezegd ook nergens op slaan! Kan het trouwens kloppen dat ik je bij de garderobe teruggeroepen zag worden door een bewaker?:’D
Dat kan kloppen ja, zeg voortaan gerust even hallo.
Ik ga in recensies niet meer zeuren over de vreselijke security bij Watt, maar de een laat me na uitgebreid in m’n tas graven doorlopen, de ander wilde me blijkbaar terughebben, stelletje idioten.
En gezeur van een oude man? Ik vond zoals je kunt lezen The Gaslamp Killer wel heel goed bezig. De start-stop-set van Hudson Mohawke vond ik zeer irritant. Ik was niet de enige.
En dit vind ik dan weer een reactie van een zichzelf overschreeuwende “puber” of “twen”
De tijd dat bijna-vijftigers (zoals ik bijvoorbeeld) achter de geraniums wilden zitten is al lang voorbij hoor jochie.
Tegenwoordig is bij de meeste concerten een zeer gevarieerd publiek aanwezig, dat ongeacht leeftijd, uit zijn bol gaat, wanneer de muziek daartoe aanzet.
Vijftigers hebben natuurlijk al een en ander zien langskomen op muzikaal gebied en prikken al gauw door verhalen van/over zogenoemde hypes en zogenaamde “vernieuwers” heen, dat dan weer wel!
Er stonden alleen wel bij the Gaslamp Killer en Hudson Mohawke niet meer dan 0 bijna-vijftigers vooraan die losgingen. Die stonden allemaal gezellig te praten achterin de zaal, wat niet gek is. Het zou juist gek zijn als je de bijna-vijftigers los zou zien gaan bij die concerten. Wat volgnes mij ook meer muziek is, gemaakt voor jongere mensen om los op te gaan. Bijna-vijftigers gaan bijna allemaal lekker los op een disco-band!
Ach en wee: wat hebben jongeren toch een belabberd (muziek)historisch besef en daarbij een al te generaliserend mensbeeld. En dat op een Alternative Blog.
Moet ik, omdat een deel van twintigers staat mee te blèren met Jan Smit, er van uitgaan dat dé twintiger dus slechts uitkijkt naar Neerlandsch-talige partijtjes?
Daarbij begon de punk reeds in 1975 en bestond dus naast de bands uit de zeventiger jaren en de opkomende disco.
Mijn voetjes zal je dus, als bijna-vijftiger, eerder op “God Save The Queen” (bekend veronderstel ik) dan op “Saturday Night Fever” van de vloer krijgen.
Je uitspraak dat deze muziek van tegenwoordig ook meer gemaakt is voor jonger publiek lijkt meer uit de koker te komen van een marketingafdeling. De muziek van The Gaslamp Killer wordt vaak beschreven als een mix van psychedelica, rock, elektronica en hip hop. Even kort door de bocht: deze stijlen beslaan precies de jaren 60, 70, 80 en 90 respectievelijk. En laat ik nu als bijna-vijftiger al deze periodes bewust hebben doorlopen!
Dus het feit dat er weinig (bijna-)vijftigers uit hun dak gingen, mag je wat mij betreft aan van alles toeschrijven, maar niet aan het idee dat The Gaslamp Killer te hip of te vernieuwend zou zijn van de ouderen onder ons.
(Vergelijk voor de aardigheid een het werk van de, aan The Gaslamp Killer gerelateerde Gonjasufi, maar ook het werk van TGK zelf met bijvoorbeeld Captain Beefheart en de industriëlen als Test Dept. en de (vroegere) Coil)
Tot zover deel 88 van onze cursus “Moderne muziek en hoe nu verder”
“van de ouderen onder ons” = “voor de ouderen onder ons”
voor mij was Benni Hemm Hemm in de schouwburg toch wel de verrassing. Was een noodgreep vanwege de rij voor Rotown voor Moss (thanks twitter).
‘t was rustig in de zaal maar wat een leuke band…
Ik vond Noah And The Whale wel erg sterk. Angus & Julia Stone viel inderdaad een beetje tegen. Julia leek niet echt gemotiveerd en zat vaak mis. En ik vind Angus de beter artiest van de twee, maar die had helaas maar een paar nummers. Verder was Moss ook erg strak en vond ik Mumford & Sons plichtmatig. Rain Machine was ook gaaf, maar een beetje jammer dat heel de zaal er doorheen stond te blerruh.
Angus & Julia Stone was prachtig. Misschien had je niet zo ver achteraan moeten gaan zitten. Het was betoverend en ik dacht juist dat singer-songwriters geen goede performances konden geven, maar Angus & Julia Stone proved me wrong.
Ik vind het overigens ook vreemd dat je er iets over zegt, terwijl je halverwege de zaal uit bent gelopen, uiteraard werden de betere nummers meer naar het einde toe gespeeld.
Waar maak je uit op dat ik achteraan gezeten moet hebben? Daarbij: For You en zeker Yellow Brick Road behoren wat mij betreft bij de beste nummers van Down The Way en die werden in de eerste helft gespeeld. Ik had er halverwege geen vertrouwen meer in dat het goed zou komen.
Gatver, vijftigers? Concerten zijn inderdaad voor jongere mensen bedoeld, beste Rob. Ik moet er niet aan denken mijn vader tegen te komen.. Erger me er altijd dood aan, ‘ik ben heus nog wel hip hoor’
Ach meisje, wacht maar af ….
Inderdaad: hip ben ik nog steeds, nu afwachten of jij dat op dezelfde leeftijd nog zeggen kan of liever thuis mijmert over toen je je nog ergerde aan oude mensen op een concert. Gezien je kortzichtigheid, gok ik op het laatste.
Maar in ieder geval: tot in Paradiso, Rotown, Watt, de Melkweg of op Lowlands wellicht? Ik ben die ouwe “die je vader had kunnen zijn” naast je!
Ik heb overigens wel meelij met jouw vader: vroeger waren het zijn ouders die hem beperkten, nu is het zijn dochter, die hem zich het liefst ziet vervelen tijdens de maandelijkse bingo-avond op de golfclub, of kijkend naar “Ik hou van Holland” of misschien zelfs wel “Move Like Michael Jackson” (alhoewel weer wel erg modern wellicht?) met de borrelnootjes op tafel.
Ik dacht dat “hokjesgeesten” inmiddels naar de oudheid waren verwezen, maar zo modern zijn jeugdigen als jij dan ook weer niet.
En dat in een week waarin Malcom McLaren zijn laatste adem uitblaast. Maar ach, punk ken jij alleen nog als mode-accesoire, ben ik bang.
Huppel jij nog maar even vrolijk rond, voor je het weet ben je net zo vastgeroest als je mening
Goede genade, een heuse generatiekloof op alternative blog. Wie had dat ooit gedacht?
Tsja, het feit dat deze kloof zich openbaart op een “jong” en “alternatief” blog doet paradoxaal genoeg de kloof direct weer teniet. Toch?
komaan
Ik ben zelf 17 en vraag mijn vader altijd mee naar concerten
Ik heb hem overlaatsts nog meegenomen naar een Selah Sue concert
toch fijn dat je iets met je ouders soms kan doen…
trouwens zonder die vijftigers had jij niet de muziek die je nu had, zonder die vijftigers had je jou concertzalen nooit en ga zo maar verder.
typisch dat mijn leeftijdsgenoten weer zo’n onzin uitkramen
Naar concerten met je ouders is compleet aan mensen!
Hip gebrabbel daar gelaten, goed om te lezen dat Motel Mozaique weer geslaagd was en ik ga eens naar Three Trapped Tigers en Mount Eerie luisteren na je verslag hier Joris. Jammer om te lezen dat HudMo tegenviel, helemaal omdat die MC Olivier Daysoul is en ik de nummers op Butter waar hij op meedoet nog wel de beste vind. Maar HudMO doet momenteel een soort ‘normaal concert’ tour, zijn data in de UK zijn ook allemaal van 20 tot 23 uur, de man moet gewoon die lekkere postR&B-funk-dubstep van hem laten knallen midden in de nacht.
^”Naar concerten met je ouders is compleet aan mensen!”
Ben pas nog met mijn moeder van 74 en vader van 72 en mijn zoon van 15 naar Leonard Cohen geweest: hoezo generatiekloof
Mijn moeder stond overigens al mee te genieten bij Joy Division meer dan dertig jaar terug!! En die was toen dus al rond de 54! En mijn zoon van 15 doet haar dat nu na.
Vraag blijft natuurlijk in al dit generatiegeweld: ben ik nu de vader of de zoon?
Muziek: af en toe is het net een religie.
En nu houdt papa op met zeuren.
Over papa’s gesproken, ik ga in oktober met mijn pa naar Jeff Beck. Als je een vader hebt die de soort muziek de je luistert niet waardeert is het inderdaad geen pretje om hem tegen te komen op een festival of concert. Waardeert hij het wel, dan is niets leuker dan met je vader samen muziek te luisteren en langs concerten gaan en natuurlijk discusieren hoe de bands van tegenwoordig zoveel lijken op de bands van vroeger!
Dat laatste kan ik alleen maar glimlachend beamen. Zoals ik al schreef bezoek ik menig band samen met mijn zoon van 15, die, al zeg ik het zelf, een heuse “volwassen” muzieksmaak heeft en puberale fratsen gauw doorziet.
Doodmoe wordt hij soms wanneer papa aanduidt welk riedeltje aan wie of wat doet denken, welk stemgeluid toch wel echt is beïnvloed door die of gene, en welke nagenoeg onbekende New Wave band nu weer door een stel jonge honden in een nieuw jasje gestoken is en als “fris” en “nieuw” wordt verkocht
Tegelijkertijd is het ook wat mooi om samen door de aanzienlijke platen- en cd-verzameling te wandelen en wat voor mij oud is door zijn oren als nieuw te zien ervaren worden.
Wel schaamt hij zich bijna, wanneer zijn pa bij We Were Promised Jetpacks bijkans staat te pogoën. Het komende bezoekje aan Titus Andronicus zal hem wederom het schaamrood naar de kaken jagen, ben ik bang.
Maar wel vragen of ik zin heb om hem te begeleiden bij zijn eerste Lowlands, dat weer wel.
En ik zeg daar natuurlijk uit de grond van mijn hart volmondig “ja” op.
En wat Jeff Beck betreft: inderdaad staat tegenwoordig vaak genoeg een aantal levensjaren op de planken, dat het totaal van de zaal verre overstijgt. Bij wijze van spreken dan toch.
Pingback: Britse injectie voor Pinkpop 2010 via laatste acts | Alternative
Pingback: Britse injectie voor Pinkpop 2010 via laatste acts | Alternative
@Rob: wilt u mijn vader worden?
.
Ik had het wel leuk gevonden als mijn ouders mij wat mij hadden gegeven over muziek, maar helaas ben ik een autodidact die geprobeerd heeft om beide jongere broers van de ondergang te redden; bij de ene is dat aardig gelukt, de ander is reddeloos verloren
. Hoewel, iemand die ook graag naar Stevie Ray Vaughn en Willie Nelson luistert is niet helemaal verloren, maar gek genoeg heeft hij niet zo veel met de modernere muziek.
Pingback: Versche Hollandsche Waer: Eckhardt – The Big Blue Yonder | Alternative