Motel Mozaique, vrijdag: Fuck Buttons nog gemener

Het Rotterdams stadsfestival Motel Mozaïque heeft het in zijn jubileumjaar 2010 erg goed voor elkaar. Je mag gerust van een glansrijke tiende editie spreken, met op de vrijdagavond uiteindelijk alsnog een uitverkocht huis, een overvol programma vol goede, spannende muziek en verrassende kunst- en theateracts (speekselkunst, anyone?) en meer dan ooit veel levendigheid op het Schouwburgplein. Het plein is voor het eerst omgedoopt tot Plaza Mozaïque, met de aanwezigheid van kunst, slaapplekken in doorzichtige tenten midden op het plein, voor wie niets te verbergen heeft, een grasveldje waar schaapjes op grazen en een speciaal voor de gelegenheid opgetrokken sessiekerk van 3VOOR12.

Het was al duidelijk dat zo’n overvol programma lastige keuzes met zich mee brengt: wat te zien op de late avond bijvoorbeeld, op naar Amerikaanse afrobeatband Fool’s Gold of toch die jonge garagerockertjes die zich The Strange Boys noemen? En het grootste dilemma voor de muzikale omnivoor: valt de keuze op populairste act van het festival Mumford & Sons of toch het brute electronoisegeweld van Fuck Buttons?

Gelukkig maken de omstandigheden ter plekke sommige keuzes veel makkelijker. Dankzij de 3VOOR12-sessies bijvoorbeeld is het om een uurtje of zes ’s avonds mogelijk om Fool’s Gold alvast in de kerktent te zien, een Amerikaanse band met een voorliefde voor licht-psychedelische afrobeat met nota bene in het Hebreeuws gezongen teksten. De groep bestaat bij deze tour uit vijf man – inclusief een grijnzende gitarist die ook een saxofoon kan vasthouden – , die live de jamachtige nummers van hun debuutalbum gerust in lengte verdubbelen van vijf naar tien minuten. Het publiek in de kerk laat zich nog niet compleet opzwepen – dat gaat naar verluidt ’s avonds in Lantaren een stuk beter –, maar de band heeft het zichtbaar naar de zin en heeft zeker met het pakkende Surprise Hotel een knoepert van een potentiële festivalhit in handen. Op het eerste gehoor lijkt Fool’s Gold ‘wereldmuziek’ naar Ethiopisch of Malinees voorbeeld te maken, maar met die Hebreeuwse zang en een lichte hang naar Westerse pop en psychedelica, maakt deze band toch iets heel bijzonders. Opmerkelijk genoeg straks op London Calling weer te zien.

Een sessie met jonge garageband The Strange Boys uit Austin, Texas dreigt even in de soep te lopen, als de jongens letterlijk de weg kwijt zijn. Ze zijn zo laat dat een geplande sessie met Lonelady niet meer door kan gaan, maar wat ze hier laten horen, geeft alle reden om later op de avond weer voor hen in Rotown te kiezen: scherp gespeelde sixties garage-rock ’n roll van vier heel nonchalant spelende melkmuilen – wie riep daar ‘wat een guppen’? – die grote kans maken op de opmerkelijke titel ‘heel strak rammelend spelen’. De mondharmonica en tegen het valse aan hangende gitaren snijden door de trommelvliezen en de ritmesectie swingt hard, ook al staan die vreemde jongens nog zo stil.

Het officiële Motel Mozaïque-programma vangt in Watt aan met Rain Machine, solo-project van hevig bebaarde TV On The Radio-gitarist Kyp Malone. Vijf vrienden en vriendinnen begeleiden hem live, maar al snel blijkt dat de behoedzaam opgebouwde nummers van de groep wel erg schetsmatig zijn, met een nogal spanningsloos geheel als gevolg. Ook al grommen de gitaren bij vlagen nog zo hard. Wat ook niet helpt: Malone en zijn achtergrondzangeres overschreeuwen zich geregeld. Pas enkele TV On The Radio-achtige stukken tegen het einde grijpen de aandacht, maar een heel lang uitgesponnen versie van een dynamisch zacht-hardspelletje dat Give Blood heet, begint waarachtig te irriteren. Malone is met TV On The Radio tot veel spannender zaken in staat, zoveel is zeker.

De Rotterdamse New Earth Group weet in de kelder van Watt even later wel echte spanning en opwinding op te roepen, weliswaar na een stroeve start met slecht geluid. De band, op het laatste moment ingevallen voor het afgelaste Kelpe, herpakt zich snel en weet in positieve zin te verbazen met een knap gespeelde, grotendeels instrumentale mengeling van een beetje prog, beetje jazz, beetje rock en wat latin met hitsige percussie. Lang niet zo freaky als een Mars Volta, maar evengoed genietbaar en opzwepend. Hun debuut verschenen bij Excelsior had ik nog niet gehoord, maar dit optreden is een goede reden om daar zo snel mogelijk goed voor te gaan zitten.

Om weer even terug te komen op die omstandigheden ter plekke van zojuist: een grote zaal die drie kwartier voor Mumford & Sons toch al ramvol zit, met als gevolg een rij van 300 man buiten. Ofwel: dat maakt de keuze om de twee sonische terroristen Andrew Hung en Benjamin John Power van Fuck Buttons uit Bristol nog eens aan het werk te zien, stukken makkelijker. Die blije jongens met die banjo zien we op Lowlands wel weer, niet waar? De bij vlagen dansbare, maar toch vooral niets ontziende electronoise/noise-electro klinkt deze avond in Watt net nog een stukje gemener en meedogenlozer dan in de Melkweg vorig jaar. Het hier en daar door deze geluidsstorm verbaasde publiek krijgt minder tijd om naar adem te happen: nummers van debuut Street Horrrsing en Tarot Sport van vorig jaar worden soepeler en sneller – niet subtieler - met elkaar verweven. Op het podium is op zich niet veel meer te zien dan twee mannetjes in de weer met hun apparatuur, maar toch: bij alle arm- en handbewegingen die je ziet, hoor je ook de bijbehorende effecten, van een enkele herfstige melodie tot die genadeloze bakken noise in de climaxen. Werelds.

Na zoveel heerlijk grof geweld heb je geen zin in een singer-songwriter in z’n eentje zoals DM Stith. Er is meer dorst naar rock ’n roll (en bier), dus op naar een tweede ontmoeting met The Strange Boys in vijf uur tijd. Wederom valt die geweldig nonchalante, gespeeld (?) onverschillige houding op, alsof er een debuterend Brits London Calling-bandje op het podium staat. De vier jongens lijken apestoned, de met de wenkbrauwen schuin omhoog zingende frontman met Bob Dylan-sneer voorop, maar dat zou zomaar eens schijn kunnen zijn. Met twee platen op zak – And Girls Club, het nieuwe Be Brave – heeft de band al zeker twee handen vol topnummers in handen. In een ideale wereld was Woe Is You And Me (opname van elders hieronder) allang een monsterhit; een van de nummers waarop het publiek spontaan los gaat. Gek genoeg kun je hooguit opmerken dat de mini-set in de kerk net wat scherper klonk, maar verder: erg lekker bandje.

Van rammelrock naar geoliede livemachine: de stap van The Strange Boys naar Belg Tom ‘Admiral Freebee‘ van Laere en zijn band is niet zo heel groot. Een showman als de admiraal windt met al zijn live-ervaring een grote zaal van de Schouwburg met gemak om z’n vinger, ook met het nog erg nieuwe, maar zeer gedegen werk van zijn vierde plaat The Honey & The Knife. Er zijn de vuige, schreeuwend gezongen rockers – Blues From A Hyperchondrica, My Hippie Ain’t Hip – afgewisseld met de subtiele, door de band fraai aangeklede pianoballades als Fools Like Us en absolute publieksfavoriet Get Out Of Town. Er is de humor (‘De psychiater zei dat ik van mezelf moest gaan houden. Maar het is niet wederzijds!’) en uiteindelijk ook nog een stage invasion. ‘Het concert gaat nu beginnen’, schreeuwt Van Laere. Of dat nu als pesterijtje naar een zich rustig gedragende zaal is bedoeld of niet, het is inderdaad geen compleet volksfeest als bij een Admiral Freebee-optreden in de tent van Rock Werchter. Maar na een uur hard werken heeft Admiral Freebee ‘den Ollanders’ in Rotterdam alsnog stevig bij de lurven gegrepen.

Niet mee eens? Andere acts gezien? Deel ervaringen in de comments hieronder.

Zaterdag wacht er een tweede, lange Motel Mozaïque0avond: sessies in de kerk moet ik helaas missen, wel wachten er optredens van onder meer Angus & Julia Stone, Mount Eerie, Hudson Mohawke en The Gaslamp Killer.

Zie ook: Motel Mozaïque, zaterdag: Angus & Julia Stone door de mand

The Strange Boys – Woe Is You And Me (live)