Ought komt uit het Montreal van het hier en nu, maar op debuutplaat More Than Any Other Day is het New York van het einde van de jaren ’70 nooit ver weg. De Canadese indierockers hebben namelijk heel goed geluisterd naar bands als Talking Heads en Television, die invloeden op zich in laten werken en daarna een knappe plaat gemaakt die toch een heel eigen gezicht heeft.
Ought komt naar eigen zeggen voort uit een protestbeweging van Québécoise studenten die in 2012 met duizenden de straat opgingen nadat de regering de collegegelden met 75% verhoogde. De band heeft de onrust en chaos van deze protesten goed op plaat weten te vangen, want vanaf opener ‘Pleasant Heart’ vliegt Ought er in met onstuimige gitaarloopjes en drumpartijen.
Frontman Tim Darcy laat op More Than Any Other Day horen dat hij de kunst van het weglaten uitstekend beheerst. Veel van zijn nummers beginnen rustig, om dan langzaam op te bouwen naar de climax. Uitzondering hierop is, het bijna balladachtige, ‘Habit’ waarop de onrust op de achtergrond blijft en Ought kiest voor een gevoeligere aanpak.
More Than Any Other Day blijft vooral hangen vanwege het rusteloze gevoel dat de plaat uitstraalt. Ought voert ons op haar debuut langs blijdschap en angst, paniek en kalmte en al die andere uitersten in het leven. Darcy lijkt zelf ook nog niet helemaal te weten welke kant hij op wil, zoals in ‘Gemini’ te horen valt: “I retain the right to be disgusted by life, I retain the right to be in love with everything in sight”. Zijn gemijmer heeft in ieder geval geleid tot wat wel eens de spannendste gitaarplaat van het jaar zou kunnen zijn.
