Recensie: Muse – Drones

Back to basics is in het geval van Muse een (vrij) zwaarlijvige conceptplaat. Na de opstand tegen het gezag (The Resistance) en het milieu (The 2nd Law) behandelt de Britse rockband op Drones het stille moorden op afstand en de opkomst van de machines. Het album vertelt over een jonge soldaat, die wordt opgeleid tot een hersenloze moordmachine, maar dan toch weer tot inkeer komt en vlucht.

Ambitieus dus, en dat allemaal in het bekende stramien van de driekoppige rockmachine die Muse al vanaf de oprichting is. Na experimenten met klassiek, opera en andere symfonische zijpaden is Drones veel meer een echte rockplaat geworden, al zou een Muse-album zonder bombast, grote gebaren (en rare zijpaden als een speech van John F. Kennedy tussendoor over de dreiging tijdens de Koude Oorlog) geen echt Muse-album zijn natuurlijk.

Muse trapt het verhaal van Drones af met de donderende drums van de aardige single ‘Dead Inside’. Het daaropvolgende ‘Psycho’ is eigenlijk precies zoals Muse zou moeten klinken; bombastisch en gebouwd rond een retescherpe riff. Dat kan minder gezegd worden over het tweede deel van de plaat. Rond ‘The Handler’ ontspoort Drones behoorlijk, met een aantal nietszeggende nummers, de glamrock van ‘Revolt’ en de zoetsappige ballad ‘Aftermath’.

Het tien minuten durende ‘The Globalist’ heeft dezelfde feel en zwaarte als ‘Knights Of Cydonia’. Het nummer begint met een westernachtig fluitje, voordat Matt Bellamy de luisteraar meeneemt op een laatste, supersonische reis door het Muse universum. Helaas eindigt de plaat met het rare ‘Drones’, waarbij Bellamy’s stem verschillende keren is overgedubt in een soort Gregoriaans koor. “My mother, my father, my sister and brother, my son and my daughter, killed by drones”, zingt de frontman keer op keer.

Dat maakt van Drones, ondanks de interessante premisse en een paar knappe singles, niet wat we van een back to basics gehoopt hadden. Muse blijft één van de grootste rockbands ter wereld, die deze zomer overal de festivalweides weer vol zal trekken. Van hun laatste albums hoeven ze het echter niet te hebben.