Zach Condon was nog maar een broekie van begin twintig toen hij in 2006 en 2007 met Beirut Gulag Orkestar en The Flying Club Cup maakte, de eerste vol met Balkaninvloeden terwijl de tweede grotendeels gevormd werd door een voorliefde voor blazers en Franse chansons. Bijna tien jaar later is Condon een man van 29, die na een moeilijke break-up, een writer’s block en daaropvolgende dip, het spelplezier dankzij een nieuwe liefde weer heeft gevonden.
Dat spelplezier leidt op No No No tot een plezierig plaatje, dat een heel ander geluid laat horen dan de eerste twee Beirut-albums. Op The Rip Tide uit 2011 trok de band al meer richting een traditioneler indiegeluid en verdwenen de (vooral) Europese invloeden naar de achtergrond. No No No borduurt daar op voort met een lenteachtige luchtigheid, die vooral goed tot zijn recht komt op de fijne eerste single ‘Gibraltar’, waar Condons nieuwe liefde duidelijk in doorschijnt.
Een nieuw ingeslagen pad betekent niet dat de typische Beirut-melancholie helemaal ontbreekt op No No No. ‘At Once’ en ‘So Allowed’ zijn wat dat betreft typische Condon-tracks, die niet hadden misstaan op één van zijn eerdere albums. De rest van No No No is helaas minder gedenkwaardig; het walsje op ‘As Needed’, de lichtheid van ‘Perth’ en ‘Fener’ (vernoemd naar het deel van Istanbul waar zijn nieuwe schoonouders wonen), het had allemaal wel wat spannender gemogen.
Dat maakt van No No No geen vervelende zit; het album ademt een prettig soort muzikaliteit en is met een speelduur van nog geen half uur voorbij voordat je het doorhebt. De verwachtingen voor het eerste nieuwe Beirut-album in vier jaar tijd waren echter wat hoger gespannen. Het is goed om te horen dat Condon heeft afgerekend met zijn demonen en weer aan het spelen is geslagen, maar maakt dat van No No No een memorabele plaat? Nee, dat niet.
