Een zwaar auto-ongeluk en een chronische ziekte zouden veel mensen het leven wat minder rooskleurig laten inzien. Zo niet bij Deerhunter-frontman Bradford Cox, die met Fading Frontier de meest poppy en opbeurende plaat uit rijke discografie van de band heeft gemaakt. “You should take your handicaps/ Channel them and beat them back / ‘Till they become your strenghts”, zingt hij op opener ‘All The Same’, en met precies die instelling heeft hij een heerlijke popplaat uitgebracht.
Cox’ grootste inspiratiebronnen voor Fading Frontier waren INXS, Tom Petty en R.E.M., makers van een aantal klassieke popliedjes. Deze invloeden zijn het beste terug te horen op ‘Living My Life’ en ‘Breaker’, terwijl ‘Duplex Planet’ en ‘Take Care’ een beetje aan de dreampop van een Beach House doen denken. Dat laatste nummer heeft, al dan niet toevallig, dezelfde titel als ‘Take Care’ van Beach House’s Teen Dream.
Fading Frontier is op zijn best zo vlak voor het einde, met de funky single ‘Snakeskin’, het door gitarist Lockett Pundt geschreven en gezongen dromerige ‘Ad Astra’ (dat op het bluegrass staartje na heel erg aan Washed Out doet denken) en ‘Carrion’, dat naast een knappe woordspeling ook een heel knap liedje is.
Een fijne plaat dus, die zonder twijfel Deerhunters meest toegankelijke genoemd mag worden. Weg zijn de grilligheid en lo-fi productie van Monomania. In plaats daarvan kiezen Cox en Halcyon Digest-producer Ben Allen voor een rijk, gelaagd geluid, waarin de onmiskenbare muzikaliteit de hoofdrol opeist.
