Review: Antony and the Johnsons – The Crying Light

Alles bij elkaar heeft Antony Hegarty het de afgelopen jaren behoorlijk druk gehad. Zelfs al bracht hij/zij* al na het confronterend mooie I Am A Bird Now vier jaa langr geen nieuw album uit als Antony and the Johnsons. Wel werkte Antony samen met Björk op diens zesde album Volta, zong hij op het debuut van Hercules And Love Affair, leverde bijdragen aan wat soundtracks en maakte kunstwerken, die momenteel worden geëxposeerd in New York, waar de van oorsprong Engelse zanger alweer jaren woont. Ondanks al die andere bezigheden en gastbijdrages lijk je aan het nieuwe The Crying Light af te kunnen horen dat dit derde album van Antony And The johnsons zonder wat voor druk tot tot stand gekomen moet zijn. Luisteren naar deze tien wederom zeer mooie nieuwe liedjes brengt tot rust en heeft een bijna louterend effect. Al geldt dat natuurlijk niet voor degenen die zich niet over de bibberende, erg karakteristieke stem van Antony heen kunnen zetten.

Niet dat de groep op vorig werk nu zulke uitbundige muziek maakten – op de wel erg openhartige soulkraker Fistfull Of Love na dan -, maar meer dan ooit zijn de sleutelwoorden op The Crying Light sober, kaal, ingehouden, intiem en uiterst breekbaar. Arrangementen voor strijkers en blazers zijn er genoeg, maar ze zijn over het algemeen spaarzaam en geheel in dienst van Die Stem. In enkele gevallen zijn slechts enkele eenvoudige pianoakkoorden en Antony’s zachte stem al genoeg om indruk te maken. Zo grijpen de eerste seconden van de plaat, in Her Eyes Are Underneath The Grave je weer direct bij de strot. Het langzaam en ingehouden schuifelende One Dove – die vrede en genade moet brengen -, behoort tot de hoogtepunten van de plaat.

Intussen is Antony’s blik in zijn teksten verruimd: diep persoonlijke perikelen over het man – dan wel vrouwzijn bepalen niet meer voornamelijk de inhoud, al zijn ze er nog wel De natuur en Moeder Aarde spelen een opvallende rol. Dat hoorden we al in het droevig gestemde Another World, waarin Antony afscheid lijkt te nemen van deze wereld die langzaam maar zeker naar de donder gaat; de behoefte aan een nieuwe aardkloot is groot. Maar een lofzang is er ook, op het doorbrekende daglicht in Daylight And The Sun. Alleen hier mogen de ingehuurde strijkers en blazers wat meer fraaie registers opentrekken: dat beeld van een zeehondje dat vanuit z’n kistje over het strand de vrijheid tegemoet hobbelt, past er zo onder.     

Dat wil overigens allemaal niet zeggen dat het onderwerp de Ware Liefde is verbannen, getuige de gepassionneerde hymne voor een geliefde (‘hold that man i love so much!’) in Aon, het enige nummer waarin je enkele elektrische gitaarnoten zult horen. Over een lofzang gesproken… Qua indringende openhartigheid doet The Crying Light wellicht ietsje onder voor de nummers op het iets toegankelijker I Am A Bird Now, maar dat is muggenziften. De ultieme luisterplaat voor in de late uren in de winter en de komende lente is hier. (****).

Antony and the Johnsons – Epilepsy Is Dancing