Dankzij zijn album Come On Feel The Illinoise en zijn zeldzaam mooie kerstliedjes kan Sufjan Stevens wat mij betreft nog maar weinig fout doen. Maar toch, het wordt onderhand wel erg dringend tijd voor serieus nieuw werk in de vorm van een album. Wat doet ‘ie verder toch? Met de halfgeslaagde bijdrage aan liefdadigheidscompilatie Dark Was The Night is de honger naar meer bepaald niet gestild. Intussen is de heisa op enkele Amerikaanse blogs om een oude opname er niet minder om: Sufjan spitte door zijn archieven van oude opnames, gemaakt tijdens zijn middelbare schooltijd en stuitte daarbij op tal van oude liedjes, waaronder een erg suffig klinkende ode aan filmmaakster Sofia Coppola (oa. Lost In Translation).
Gelukkig geeft hij zijn eigen gebreken uit die tijd toe in een verhaal dat hij op een blog schrijft, onder meer over hoe zijn ouders pas laat inzagen wat voor stomme naam ze hun zoon hadden gegeven. Dat is werkelijk stukken amusanter dan het korte liedje zelf dat daar ook te beluisteren is. En zouden er ook nog nummers op de plank liggen over dagen van de week, apostelen en planeten. Leuk een aardig, maar als het allemaal van de kwaliteit is van het Sofia Coppola-eerbetoon, laat dan maar zitten.
Echt nieuw werk in de vorm van een nieuw meesterlijk album graag, en dan hoeft het niet eens over een andere Amerikaanse staat te gaan!
Dan kippenvel met dit: Casimir Pulaski Day (sessie)
