Review: The Dead Weather – Horehound

Een van de prettige verrassingen van dit jaar staat alvast op naam van een soort ‘indie’-supergroep. Horehound is de onheilspellende titel van de plaat, The Dead Weather is de nog wat dreigender naam van de band, waarin White Stripe en Raconteur Jack White (dit keer op drums), The Kills-zangeres met scherpe nagels Alison Mosshart, Jack Lawrence van The Raconteurs op bas en gitarist Dean Fertita van Queens of the Stone Age hun krachten hebben gebundeld.

In de eerste plaats druipt de onbezonnen spontaniteit van begin tot eind van deze heerlijk vuige, ranzige plaat af. Dat de nummers grotendeels al jammend in de studio tot stand zijn gekomen, met plezier bovendien, ook dat hoor je er vanaf. Voor zover er echt werd geschreven aan de muziek, hield White zich goeddeels op de achtergrond: hij droeg slechts aan enkele liedjes bij.

En toch waart zijn geest rond over de hele plaat, niet alleen in gitaar- en smerige keyboardriffs, maar ook in de hortende en stotende drumstijl, flink hard op de voorgrond gemixed, waarin hij White Stripe-partner Meg hier en daar goed nadoet.

Dat ene voorproefje van The Dead Weather getiteld Hang You From The Heavens dat maanden geleden alweer opdook, loog er al niet om. Nu Horehound in z’n geheel te ondergaan is, ontpopt zich al snel ook tot een van de hoogtepunten van het album. Het nummer is exemplarisch voor de beste momenten op de plaat: als de vier muzikanten zich al sluipend,  een hijgende, fluisterende of schreeuwende zangeres Alison Mosshart voorop, naar een explosieve finale bewegen, is The Dead Weather op z’n best.

Dat gebeurt ook in opener 60 Ft. Tall, dat op gegeven moment ontvlamt in een nijdige gitaarsolo. Het viezige geluid van Horehound wordt intussen niet alleen veroorzaakt door drums en gitaren: Fertita bedient zich misschien nog wel vaker van lekker goor klinkende analoge keyboards en synths. Die en een knap gemikte versnelling maken van Treat Me Like Your Mother een van de andere hoogtepunten op Horehound waarin ook White luidruchtig van zich laat horen.

De band gaat in sommige nummers ook net zo goed van begin tot eind tekeer, zoals in de opmerkelijke, bijna onherkenbare Bob Dylan-cover New Pony (van Dylan’s album Street Legal) en het ziedende Bone House, dat met die drumcomputer en een afwisselend onderkoelde en pisnijdige (“I built a house for your bones!”) Mosshart ook een uitschieter van haar band The Kills kunnen zijn. Wat gas terug nemen gebeurt pas tegen het einde met het instrumentale niemandalletje 3 Birds en de slepende, aftandse barblues Will There Be Enough Water. Dit typische Jack White-stuk – hij speelt hier wel gitaar – is op plaat al sfeervol, maar zou live pas echt tot volle wasdom komen.

Uiteindelijk biedt Horehound misschien niet de meest briljante liedjes van het jaar, maar wel een gelegenheidsband razendgoed op dreef, met brokken attitude en de lekkerst vies klinkende plaat voor de donkerder momenten tijdens deze zomer. (****)

Naar verluidt gaat The Dead Weather komende herfst uitgebreider toeren door Europa.

The Dead Weather – Treat Me Like Your Mother (geschikt voor de fans van machinegeweren)