Concertverslag: The Dead Weather geniaal rauw en ranzig in de Melkweg

Veel geïmproviseerde bordjes dinsdagavond in de Amsterdamse Melkweg Max. Waarschuwingen voor  flitsend strobolicht, en meerdere malen het dringende verzoek ‘no photo, no audio, no video.’ Een grote band over de uitverkochte vloer zeker? Valt nog mee, met dit jaar een eerste plaat uit en een tweede album alweer af. Maar vooral dankzij de aanwezigheid van een zekere Jack White, die u wellicht kent van bandjes als The White Stripes en the Raconteurs, trekt de dit jaar begonnen blues ‘n rockband The Dead Weather meteen ramvolle zalen, ook in Amsterdam. En gelukkig niet onterecht: het publiek krijgt wat je mocht verwachten aan de hand van vuig debuut Horehound: een goed ranzige en verrassend genoeg toch stevig uitgekiende rockshow, met veel nummers die nog een stukje viezer uit de hoek komen dan op plaat, met meer ruimte voor zorgvuldig op- en afbouwen. 

Goed gekozen én door de volle zaal goed ontvangen support act ter opwarming is het Belgische Creature With The Atom Brain, dat ondanks een zeldzaam statische podiumact indruk weet te maken met botte, logge stonerrocksongs, vaak ook instrumentaal, vol heerlijk lomp en monotoon dreinende riffs. Een enkele keer zijn dankzij de meerstemmige zang Queens Of The Stone Age en Kyuss even dichtbij. Je oren kunnen maar goed uitgespoten zijn voor wat komen gaat.

De veelal uit jamsessies ontstane nummers op The Dead Weather’s Horehound hebben een behoorlijk spontaan karakter. Het verwijt van nogal wat popcritici ‘dat er weinig echt sterke liedjes op staan’, is in dit kader een rare: Horehound doet nu eenmaal aan als een lekker vieze, spontane jamrockplaat. Het contrast met een volledig uitgedachte liveshow is dan op zich vrij groot, inclusief grote backdrop, alle bandleden in het zwart (inclusief extra zwart geverfd haar?) en een zeer effectieve lichtshow met veel blauw en wit flitsend licht. En uiteraard The Kills-zangeres Alison Mosshart die al haar podiumbewegingen, van heupwiegen en precies op het goede moment aan een peuk trekken tot aan het eigen haar trekken, feilloos onder controle lijkt te hebben.

Want White is dan misschien de grote trekker voor The Dead Weather, de blikvanger is hij uiteraard niet zelf. ‘Jackie White’ zit meestal veilig achter de drumkit - wordt wel uitgelicht -, maar het is The Kills-zangeres Alison Mosshart die op het podium de scepter zwaait. In duo The Kills is Mosshart de frontvrouwe die ondanks een slonzige look zeer sexy kan zijn, in de setting van The Dead Weather ontpopt ze zich als de ultieme rock ‘n roll verleidster, uitdaagster, vamp, dan weer furieuze feeks met gescherpte nageltjes. Zoals ze geregeld met haar dunne spillepootjes op de monitors springt en seks uitstraalt, dat hebben we een tijd niet gezien. Goed ingestudeerd of niet, het werkt waanzinnig goed.

En dat alles blijkt dus prima bij de rauwe muziek van de band te passen, die live vijf kwartier lang nog stukken ranziger en krachtiger klinkt dan op plaat. Alleen al uitdagende binnenkomer 60 Feet Tall met gemene solo van Dean Fertita (Queens Of The Stone Age) en loom bassende Jack Lawrence (ook The Raconteurs) brengt een hoop gejoel teweeg, het direct erop volgende Hang You From The Heavens is direct de eerste klap in het gezicht. Jack White is de onzichtbare regisseur achter het drumstel en maakt de muziek nog wat ruiger dankzij een lekker horkerige, lossige drumstijl. Slechts de twee, drie keer dat hij erachter vandaan komt, zijn er in de zaal meer ogen op hem dan op Mosshart gericht. Na twee nummers al laat White de drumkit even in de steek - onder enthousiast gejoel van de zaal - en klinkt zijn snerpende zangstem in de trage, onheilspellende Them-cover You Can’t Win. Toegegeven: hij heeft geen feilloze rock ‘n roll-manieren nodig om alle aandacht te krijgen.

Het echte vuurwerk is er met gierende climax Bone House (ingeleid door oude ritmebox en ruwe synths) en die gore Bob Dylan-cover New Pony, die opvallend veel wordt meegezongen. Uiteraard is er een pittige jamsessie halverwege met White als regisseur (het stuk blijkt A Child Of A Few Hours Is Burning To Death te heten). Slechts tegen bindt White ook de gitaar om voor de bittere scheidingsblues Will There Be Enough Water aan het einde van de reguliere set, die live wel de brute uitbarstingen krijgt die op plaat uitblijven. White en Mosshart met de monden heel dicht bij elkaar in een microfoon croonend; het werkt fantastisch. En dan zijn er voor de toegift nog splinterbommen bewaard: het nieuwe I Can’t Hear You en het woest om zich heen maaiende Treat Me Like You Mother met geweldige versnelling halverwege. Een afscheid is er tot slot voor ons met een groepsbuiging.

Een goed concert was zeker de verwachting na Horehound, maar deze show was overweldigend: de genialiteit van meneer White lijkt opnieuw overtuigend bewezen. Laat u nooit meer wijsmaken dat The Dead Weather niet meer dan een wel aardig jambandje is, want dit was een grootse rock ‘n roll-show zoals ‘ie wezen moet. Waar gaat dit heen als er begin 2010 alweer een tweede Dead Weather-plaat uitkomt?

Setlist:
60 Feet Tall
Hang You From The Heavens
You Just Can’t Win (Them-cover)
So Far From Your Weapon
Bone House
No Horse
A Child Of A Few Hours Is Burning To Death
Rocking Horse
No Hassle Night
Jawbreaker
New Pony (Bob Dylan-cover)
Will There Be Enough Water?

Toegift:
I Cut Like A Buffalo
I Can’t Hear You
Treat Me Like Your Mother