Review: Vampire Weekend – Contra

Zo gaat dat met leuke, creatieve jonge bands die debuteren met een praktisch overal omarmd prachtplaatje: de verwachtingen voor een opvolger zijn al hoog en worden vier, vijf maanden voor release nog meer gekieteld met zorgvuldig uitgevoerde promotietrucs. Dus gaf Vampire Weekend begin oktober al voorproefje Horchata van het tweede album Contra weg; enkele weken daarvoor dook er op tal van muziekwebsites een oude foto op van een schone roodharige jongedame, wat even later het hoesontwerp bleek te zijn.

En dan hebben onze studentikoze vrinden uit New York op hun ‘moeilijke tweede’ opeens te maken met het waarmaken van een hype. Ho, wie zei daar ‘moeilijke tweede’? Dat hoor je geen enkele seconde af aan de 34 minuten die Contra duurt. Sterker: vol goede moed verkent Vampire Weekend op de tweede plaat nieuwe wegen en geluiden op een elektronischer, minder kaal klinkende plaat vergeleken met het debuut.

Intussen is het prettige opbeurende gevoel van de eerste plaat behouden gebleven en is de West-Afrikaans ratelende gitaar zoals in oude hits Mansard Roof of A-Punk van zanger Ezra Koenig goeddeels in de kast gebleven. Ster van deze plaat lijkt dan ook vooral bandlid en producer Rostam Batmanglij te zijn, die zich in de tien nummers op Contra volop uitleeft met tal van andere instrumenten, galmeffecten op gitaren en zang en knappe productietrucjes. Wellicht heeft hij een en ander bijgeleerd bij zijn zijproject Discovery: Contra barst uit z’n voegen van de leuke details in die liedjes, en blijft toch een subtiele plaat. Voor echt knallen moet je bij een andere band zijn.

Zijn kunsten zouden echter weinig zin hebben als de liedjes zelf niet goed zouden zijn. Daarover hoef je je op louter uit aanstekelijke liedjes bestaande Contra al helemaal geen zorgen over te maken. Misschien dat die met vibrafoon en jubelende koorzang beginnende openingstrack Horchata nog wat zoekende klinkt, maar vanaf het zalig swingende White Sky is de band definitief in vorm. Het is net nog een beetje meer eightiespop met Afrika-invloeden zoals Paul Simon dit ooit ook op zijn Graceland liet horen, en ronduit onweerstaanbaar. Swingende Afrikaanse ritmes, een mooie zangmelodie, speels om elkaar heen dartelende synthloops en een samenzang die in de finale zoete The Lion King-associaties oproept -in dit geval toch echt een plus-: dit vroege hoogtepuntje klinkt prachtig.

In het vrolijke Holiday doet zoiets als skapop z’n intrede in het Vampire Weekend-universum, terug op bekender terrein is California English, nog geen 2,5 minuten volgestopt met gejaagde ritmes, baslijntjes en arty strijkers op een onverwacht moment. De knap gecomponeerde riedels van strijkers, mini-piano en clavecimbel maken van het rustig wiegende Taxi Cab een soort loom vervolg op het klassiek getinte M79 van het debuut.

Zeker de in de tweede helft van Contra zijn het meer eightiespop (zeker in Giving Up The Gun) en Caribisch getinte ritmes die de klok slaan, los dan van die pittige meespringsingle met harde drums Cousins. Dat hoor je vooral in Run en het wellicht wat te lang opgerekte Diplomat’s Son, waarin Vampire Weekend ook reggae en dancehall verkent. Het afsluitende I Think Ur A Contra klinkt als een soort open einde: een zachtjes gezongen soundscape over een zeker afscheid, met piano, strijkers, voor het eerst een akoestische gitaar en tegen het einde lome percussie tegen de maat in. Volslagen anders dan wat Vampire Weekend twee jaar nog deed en ongetwijfeld deuren openend naar weer andere, verse ideeën.

Ook al klinkt Contra door die ideeënstroom al met al ietsje minder spontaan en onbevangen dan de voorganger, de voormalige studenten tonen zich ook met de tweede worp veruit de slimste jongetjes van de huidige indiepopklas. Zonder dat het geforceerde, zwaar bedachte muziek oplevert dus, wat enorm knap is bij het vermengen van zoveel invloeden en ideeën. Houdt ook een groter publiek deze evolutie van Vampire Weekend nog bij? (****1/2)

Het concert van Vampire Weekend op 24 februari in Paradiso is uitverkocht. Contra is nog steeds in z’n geheel te horen op MySpace.

Vampire Weekend – Cousins, live bij David Letterman