Nadat The Shins met het fraaie Wincing The Night Away hun succesvolste album tot dan toe hadden gemaakt, was frontman James Mercer aan iets heel anders toe dan aan een Shins-opvolger waarnaar te veel mensen met te torenhoge verwachtingen zouden uitkijken. Ook al speelde de band op gegeven moment toch echt enkele nieuwe nummers.
In de persoon van producer Brian ‘Danger Mouse’ Burton (Gnarls Barkley, Gorillaz, Beck, etc) vond hij de juiste geestverwant om iets geheel nieuws uit te proberen. De band met intrigerende naam Broken Bells was geboren; geen gelegenheidsding, maar een volwaardige nieuwe band, hebben de twee inmiddels beloofd. In dat kader mag je dit debuut toch omschrijven als een enigszins valse start: ondanks enkele mooie momenten willen de liedjes die Mercer heeft geschreven maar niet goed willen blijven hangen. Heeft ‘ie de gave voor Saint Simon- of Phantom Limb-achtige liedjes nog wel in zich?
Lastig te zeggen, maar ook al liggen ze meestal prettig in het gehoor; feit is dat geen enkele van de tien nummers op Broken Bells ook maar in de buurt komt van de mooiste liedjes die Mercer de afgelopen tien jaar schreef voor The Shins. Ook niet na meerdere keren luisteren, de reden dat deze Broken Bells-recensie in deze kolommen even op zich liet wachten. Dan hadden de productiekunsten van Danger Mouse nog volop redding kunnen bieden, maar ook dit gebeurt helaas slechts sporadisch, op de schaarse momenten dat de betere liedjes ook echt openbreken. Het geluid op Broken Bells blijft over de gehele linie dunnetjes.
Het album opent behoorlijk sterk, met de mooie, berustende single The High Road, waarna ook Vaporize op een iets vlotter tempo plezierig aandoet, als het liedje op de plaat dat qua invulling nog het best van The Shins afkomstig had kunnen zijn. Het geluid dat Burton voor de band heeft bedacht, leunt zwaar op pop uit de jaren zestig en zeventig, het beste hoorbaar in hoogtepunt van de plaat Your Head Is On Fire. In de verte hoor je er een Aquarius-achtig liedje in door, dat prachtig is opgesierd door een kort strijkersarrangement van Daniele Luppi.
Zij biedt gedurende de rest van het album op sommige momenten de redding, want de midtempoliedjes in de tweede helft na het wat vlakke popliedje The Ghost Inside, beklijven stuk voor stuk niet. De opleving tegen het einde is er nog in het uptempo Mongrel Heart, een tweede hoogtepuntje dat halverwege ontmondt in een soort spaghettiwestern-achtige compositie waar Ennio Morricone zich niet voor had hoeven schamen.
Dat redt dit Broken Bells-debuut als geheel echter niet: voor een duo van deze status is het afleveren van niet meer dan een aardig klinkende plaat met slechts enkele echt mooie momenten onvoldoende. Maar wellicht dat Broken Bells zich als vol waardige band nog volop gaat ontwikkelen? (**)
Broken Bells – The Ghost Inside, live @ Jimmy Fallon
Eerste recensie (die ik lees) van deze plaat waar ik het mee eens ben!
mee eens , tegenvaller deze plaat
Eerst dit album geluisterd op luisterpaal, maar al snel aangeschaft! Een prachtige plaat die me van het begin tot het eind boeit, kan het dus niet eens zijn met de review en de reacties
Hopelijk zijn ze komende zomer terug te zien op festivals.
Ja, ze speelde vandaag (vrijdag) op LowLands. Gisteren in de Melkweg was wel aardig, met een paar mooie uitschieters. Beetje als het album dus…
eens met de recensie, veel van verwacht maar valt erg tegen
Ik vind het wel een ‘lekker’ album. Luistert lekker weg en je slaapt er goed van in de trein op weg naar huis. Een lekkere droomplaat, die her en der iets spannender mag.
oneens met de recensie, gewoon een lekkere plaat. Luister m nu al meerdere weken en hij is prima, ook Wincing heeft uiterst zwakke momenten
Na deze recensie ook die over Wincing The Night Away nog eens teruggelezen. Ik zie in beide recensies bijzonder treffend mijn eigen mening verwoord. Nog even en ik vaar geheel blind op de schrijfsels van Joris B.
Pingback: In Première: Broken Bells – The Ghost Inside | Alternative
Pingback: Broken Bells ook voor los concert naar de Melkweg | Alternative
Pingback: De harde tips: 10 keer niet te missen op Lowlands | Alternative
Niet eens met de recensie. Eén van de mooiste platen die ik ken. Boeit me van begin tot eind.
Maar goed, smaken verschillen.
Een slechte recensie waarin vooral onderstaande zin mij irriteert:
“feit is dat geen enkele van de tien nummers op Broken Bells ook maar in de buurt komt van de mooiste liedjes die Mercer de afgelopen tien jaar schreef voor The Shins”
Een recensie is niet gebaseerd op feiten, het is jouw mening gesteund door enige argumentatie.
Ik ken het oeuvre van The Shins te slecht om daarmee een vergelijking te maken, maar ik vind dat Broken Bells een erg goed album hebben afgeleverd. Heerlijke nummers die lekker in elkaar overlopen, nergens wordt het echt saai. Ook de samenzang klinkt erg lekker, gewoon een prima album om af en toe eens te luisteren.
Tsja, het is een beetje mosterd na de maaltijd (de recensie werd immers in maart al gepost) en daarbij lijkt het alsof de fanclub van Broken Bells plots dit blog hebben ontdekt.
De hier (en verder ook in andere teksten vaak) gebruikte uitspraak “feit is dat” als conclusie is vaak overdrachtelijk te duiden en is dan nergens bedoeld alsof het daadwerkelijk een te verifiëren of falsificeerbaar feit zou zijn.
Een muziekliefhebber en goede lezer van dit blog is zich dat natuurlijk bewust.
Het is daarom geen reden om deze recensie “slecht” te noemen volgens mij.
Ik lees dit blog al een tijdje en door de reactie van Marco werd mijn aandacht erop gevestigd.
Ik vind dat als je een recensie schrijft, je dat serieus moet doen. Hiermee bedoel ik dat je als recensent moet oppassen om je eigen mening als feit neer te zetten. Dat een lezer dan moet bepalen hoe hij de recensie moet interpreteren vind ik dan een beetje krom.
En is het wel mogelijk als iemand erg fan is van The Shins om een goede review te schrijven over een band waar een lid van The Shins in zit? Ik twijfel…
Het spijt me Jef, ik ben het niet met je eens.
Ten eerste kan je Joris van vanalles betichten maar in ieder geval niet dat hij zijn recensies niet serieus zou schrijven. Iedere recensie of bspreking is tezakekundig en bedreven (gedreven zelfs).
Ten tweede is een recensie natuurlijk altijd een persoonlijke weerslag. Een objectief verslag zou zich immers alleen op technische meetbare zaken kunnen richten.
En lezer zal dus altijd (!) moeten interpreteren. Wanneer je een recensie leest zal je ook, om deze op waarde te kunnen schatten, bijvoorbeeld (de voorkeuren en ideeën van) de recensent mee moeten laten wegen. Daar is niets kroms aan. Het is inherent aan het subjectieve karakter van het schrijven van recensies “an sich”.
Zo lees je ook vaak totaal verschillende concertverslagen e.d. en het is aan jou, de lezer, om uiteindelijk te bepalen welke óf beantwoordt aan je eigen bevindingen óf tegemoet komt aan je eigen verwachtingen.
Overigens denk ik dat een fan van een band X juist heel vaak een goede recensie schrijft over een andere band Y waarvan een lid van band X deel uit maakt. Het is juist opzienbarend als dat een negatief oordeel oplevert.