Sommige mensen zijn makkelijk op de kast te krijgen. Laat ze een niet al te serieus te nemen, nogal stompzinnige, maar verdacht diepzinnige gezongen songtekst horen (in dit geval ‘are we human, or are we dancer?), en het is hommeles op tal van website en fora. Hoe kunnen ze! Waar slaat het verdomme op! En dat terwijl dit Human van Las Vegians The Killers een wel aaltjegladde doch erg lekkere radiosingle is in deze laatste weken van het jaar. En we mogen blij zijn: er staan meer van dit soort lichte, uiterst poppy liedjes op het derde Killers-album Day & Age. Brandon Flowers zij dank is de megalomane bombast van voorganger Sam’s Town zo goed als helemaal overboord gesmeten, ten gunste van een luchtiger aanpak en enkele geinige campy elementen, waaronder zelf exotische invloeden. En meer smaakvolle elektronica en keyboard-partijen dus, in plaats van de vaak overstuurde synths van de voorganger.
Dat hebben we waarschijnlijk aan producer Stuart Price, zelf (in het verleden) actief als electro-muzikant met jaren tachtig-tic in Les Rhytmes Digitales en Zoot Woman. Luisterend naar het ondanks veel laagjes transparant klinkende Day & Age hoor je meteen dat dit een goede keuze is geweest. Daardoor hoor je dat de veelal optimistische, geregeld naar kitch en camp neigende liedjes meestal sterk in elkaar zitten. Als we diepgaand bedoelde teksten over ‘de wereld waarin we leven’ (The World Where We Live In) of nog een kijkje op op de wereld van bovenaf (in Spaceman) proberen te negeren. Want door de klank van de liedjes zou je zeggen dat de band zichzelf weer wat minder serieus neemt dan op Sam’s Town.
Knap jatwerk trouwens in datzelfde van een ferme drive voorziene Spaceman, met een New Order-basloopje en U2-achtig koortje. Het levert een van de beste, meest pakkende nummers van de plaat op; een goede nieuwe live-favoriet. Het met saxofoons gelardeerde saxofoons Losing Touch is naast plaatopener ook een fijn begin van een liveset. Waarbij meteen opvalt dat frontman Brandon Flower’s ontspannender en minder dreinerig zingt.
Nieuwe exotische invloeden duiken op in de vorm van Caribische percussie in het erg naar Duran Duran lonkende Joy Ride, met opvallend meerstemmig refrein, of het luchtige niemandalletje I Can’t Stay met latin-achtig ritme. Beetje koddig, maar ook best leuk: het lage indianenkoortje in het vrolijk voortmarcherende This Is Your Life. Het is behoorlijk vederlicht en ontspannen allemaal, maar in dit geval een verademing ten opzichte van het zware, overvolle geluid van de voorganger.
De naar de sterren reikende bombast van weleer is niet helemaal uitgebannen: die keert terug in het langzaam versnellende A Dustland Fairytale, maar is hier nog verdraagzaam. Waarna The Killers alleen in de afsluitende zeven minuten van het slepende, pompeuze Goodnight, Travel Well qua drama en bombast toch nog even finaal over de kop gaan. Een schoonheidsfout op een verder behoorlijk genietbare en compact album, waarop The Killers blijkbaar hebben geleerd dat een tandje minder meer kan zijn. Maar of de miljoenen fans gewonnen met het groots rockende Sam’s Town het daar mee eens zijn? (***).
Waarom je nou niets ziet in A Dustland Fairytale en Goodnight, Travel Well? Ik heb geen idee. Het heeft inderdaad wat meer weg van Sam’s Town, maar mogen emotionele platen er helemaal niet tussen zitten dan?
Wetend dat het over Brandon’s stervende moeder gaat vind ik het toch wel mooi geschreven.
De eerste 5 nummers van Hot Fuss waren nog zeer genietbaar, inmiddels komen The Killers er bij mij niet meer in.Sam’s Town vond ik al een pak minder, om over deze nog maar te zwijgen. Volgens mij hebben we deze muzieksoort meer dan genoeg gehoord in de jaren tachtig. Kitsch en camp, brrr..
A Dustland Fairytale vind ik een van de sterkste nummers van het album. Een echt Killer-nummer!
Goodnight, Travel Well daarentegen vind ik zwak, het is me veel te eentonig…
Voor de rest ben ik het redelijk eens met je recensie.
Ik was ook niet kapot van Sam’s Town, maar Hot Fuss vond ik daarentegen een dijk van een album, een regelrechte knaller die ik nog steeds trouw draai. Day & Age daarentegen…het kwartje wil bij nog steeds niet vallen, vind em zelfs op het lachwekkende af.
Persoonlijk vind ik dit een heerlijk album. Vooral het openingsnummer is voor mij een van de beste Killers nummers. Wat betreft de kitsch en camp, ik was daar waarschijnlijk in de jaren ’80 wat te jong voor want ik heb zoiets als dit nog niet in mijn platenkast staan!
Ik werd fan van the killers na het horen van nummers als: when you were young, somebody told me, bones, read my mind en mr. brightside enz. echte super nummers. Ik keek dan ook lange tijd uit naar dit album, maar die oude killers sound heb ik alleen in het laatste tevens kortste nummer van het album kunnen vinden, forget about what i said.
Erg jammer had er meer van verwacht
Hot Fuss was geweldig. Toen Sam’s Town uitkwam was dat wennen maar naarmate ik het vaker draaide werd het steeds beter. Had veel van Day & Age varwacht maar na 1 keer luisteren viel het enorm tegen. Heb het uit eigenwijsheid toch nog maar een aantal keer geluisterd en vind het bij elke keer weer sterker worden. Heerlijk hoe ze spelen met het verleden.
Ik blijf the killers goed vinden, ik kan er niks aan doen. Ik hoorde laatst dont shoot me santa wat ik eigenlijk een kutlied vin d maar als ik het daarna nog een keer luister vind ik het een goeie plaat. Ik heb ook alle albums van the killers en ik ga ze live zien in de hmh ik hoop dat ze mijn favoriete plaat, read my mind, ook gaan spelen. Day & Age vind ik wederom een goed album, ik kom net uit de kroeg maar ik vind het een verademing als ik weer naar een van de liedjes te luister, bijvoorbeeld this is the world we life in. Het lijkt allemaal een simpele tekst maar er zit wel degelijk diepgang in, ik vind het mooi. I cant stay klinkt ook heel simpel en is misschien ook heel simpel maar ik krijg wel altijd een lach op mijn gezicht als ik het luister dus waarom niet. Het hoeft allemaal niet heel ingewikkeld te zijn, het gaat om je eigen interpretatie. Pink en Katy Perry vind ik ontiegelijk slecht maar er zijn anderen die er wat goeds in horen, prima toch. Een recensie is een recensie maar je moet het toch een kans geven voordat je afknapt op zo’n lap tekst. Losing touch en Spaceman zijn ook nog wel potentiele radiohits en dat vind ik een goeie ontwikkeling, the killers hoor je niet vaak op de radio terwijl ze toch al miljoenen cd’s verkocht hebben. 3FM draaide ze wel en nu begint 538 ook, houwe zo. Ik hoop dat veel mensen toch de geniale inhoud van deze cd gaan zien, hoe meer hij geluisterd word hoe beter hij word!!
‘Human’ is volgens mij het meest onbegrepen nummer van de laatste tijd. Het grappige van dit nummer vind ik, dat je het pas gaat waarderen wanneer je weet waar het aan gerelateerd is (is Amerika een generatie van dansers=meelopers aan het fokken of hebben mensen nog een eigen mening?). Het lied wordt trouwens als een groot metafoor gezongen, waardoor er geen samenhang in de tekst is te bespeuren, MAAR DAT IS ER DUS WEL DEGELIJK. Jammer dat mensen altijd kant-en-klare teksten verwachten, want dit is dus een errrug diep nummer qua betekenis.
Pingback: Jasses: The Killers coveren Bright Eyes’ Four Winds | Alternative