Een zekere Mike Schepers, a.k.a. Skipper, liep enige tijd terug met een gitaar in de hand de studio van producer Corné Zwetsloot (Seesaw, Zoppo) binnen. Een sobere doch fraaie singer-songwriterplaat maken, dat stond Schepers in eerste instantie voor ogen. Hij en z’n gitaar, niks meer. Maar al snel lieten de twee totaal ongeremd het ene na het andere (sample)idee en experiment los op de nummers. Met als uiteindelijk fraai resultaat het debuutalbum Architecture and Design, dat dit najaar is uitgekomen bij Subroutine (oa. Vox von Braun, The Sugarettes). Vanaf de eerste seconden van Architecture and Design is te horen wat voor ideeënrijkdom er op de liedjes van Schepers los is gelaten. De plaat telt tien sterke tot erg goede popliedjes die op de eerste paar gehoren zo ongrijpbaar zijn als die hagedis die opduikt in het verzorgde artwork. Maar eenmaal gewend aan de soms weirde geluiden, samples, toefjes noise en soms tegendraadse ritmes, tovert het aangename half uur dat het compacte Architecture and Design duurt al snel die dikke grijns op je gezicht.
Openingsnummer Wrong Man, Wrong Place is meteen een perfect voorbeeld van zo’n Skipper-liedje. Ritme, vervormde zang en elektronica leiden even de aandacht af – er is veel, heel veel te horen -, totdat een prachtmelodie toch nog als vanzelf de hersenpan binnen glijdt. Beach Boys en Beatles zijn de namen die onvermijdelijk te binnen schiet bij
luchtige, vrolijke liedje Wasted, uitgeluid door een vloeiend meelopende
bigband-sample. Ook Clouds ademt in melodie en klankbord Brian Wilson, maar dat is absoluut geen bezwaar bij zo’n mooi en knap liedje.
De manier waarop dit soort nummers te lijf zijn gegaan met spontane ingevingen, is zowel avontuurlijk als heerlijk speels. Dat een van de liedjes Kindergarten heet, is daarom vast geen toeval. Meer van die goeie ideeën, vraagt u? De aanstekelijke percussiegeluiden in Movin’ On, de rake klokken in Clouds of de hiphopbeats in het donkere The Days Go By. Slechts een enkele keer kaapt het experiment de hoofdrol van het liedje weg, zoals in het intrigerende Noordeloos.
Het vernuftige gebruik van diverse instrumenten, elektronica en samples doet geregeld denken aan de werkwijze van het ook Nederlandse Solex. Liesbeth Esselink kreeg hiermee al snel aandacht in het buitenland. Zo’n plezierig lot zou ook Skipper eens beschoren zou kunnen zijn met de juiste promotie. Maar Skipper beschikt over een voller gestopt, rijker geluid, dat ondanks die enkele Beach Boys en Beatles-tics beslist van het hier en nu is. In dat opzicht is deze eenmansband ook goed vergelijkbaar met het gelouwerde Caribou uit Canada, of met Animal Collective, dat ook goed melancholie, frivole muziek en (elektronische) gekte perfect weet te mixen.
Als je per se wilt vergelijken tenminste. Je kunt ook stellen dat de vaderlandse underground er met Skipper weer een uniek, eigenzinnig talent bij heeft. Benieuwd hoe deze muziek met band (twee mannen, twee vrouwen) gebracht wordt. Binnenkort wellicht ergens op een podium in de buurt.
Muziek van Skipper is te beluisteren op MySpace.
Erg leuke plaat, ik ben het helemaal eens met je recensie, op de opmerking over het artwork na. Hoe lelijk is dat!