Non-stop opzwepend Holy Fuck alweer verbluffend op dreef

Wat gebeurt er als een al aankondigd concert van Canadese band Holy Fuck in Amsterdam half wordt omgetoverd tot feestje voor het jubilerende magazine Kindamuzik – van harte trouwens! – ? Nu ja, niet heel veel, de concertganger die toch al kwam, merkt er afgezien van wat posters her en der niet veel van, en de receptie is in het Melkweg Café. Wel opvallend: waarschijnlijke medewerkers met Kindamuzik-stickers die op het toilet reclameren maar niks aan de hoofdband op het eigen feestje te vinden. “Maar dit keer valt het wel mee, is het niet zo saai.” Ze zullen ver in de minderheid zijn geweest, want een volle Oude Zaal van de Melkweg gaat steeds harder uit z’n dak. Dat is bij de verbluffende muziek die Holy Fuck maakt nu eenmaal onontkoombaar.

Vanwege het jubileum is er eerder op de dinsdagavond nog wel een extra support act toegevoegd, in de vorm van The Death Letters. Drummer Victor Brandt en zanger/gitarist Jordi “Duende” Ariza Lora mogen vanwege hun leeftijd pas net aan het bier, maar laten in een langzaam vollopende Melkweg horen hoe goed ze hun vuige bluesrock ‘n punk nu al beheersen. Brandt drumt zowel losjes als erg strak en de riffs van Duende zijn gemeen. Dat het voor het podium in eerste instantie nog wat leeg is, kost ze misschien wat moeite: anders zou Ariza Lora wel wat meer aan de rand van het podium gaan staan soleren, vlak voor z’n publiek. Maar het steeds harder aanzwellende applaus geeft het aan: The Death Letters hebben ook in de Melkweg in een half uur een flinke pot gebroken.

De eigenlijke support van Holy Fuck heet It Hugs Back, maar zo knuffelbaar ziet dit Engelse indiebandje uit Kent er niet uit. En ook de saai voortkabbelende liedjes met ongevaarlijke vleugjes shoegazing, matige zang en slordig spel geven geen enkele aanleiding om It Hugs Back letterlijk dan wel figuurlijk in de armen te sluiten. Zeker niet als je net een stevige tik van The Death Letters hebt gehad, daar kan het ook deels aan liggen.

Kort daarna vraag je je even af of het zo direct goed gaat komen met de Holy Fuck-show. De linker-apparatuurman gebaart met woedende blik in de ogen richting geluidsman naar zijn spullen en loopt even nijdig het podium af. Wat er ook aan de hand was: even later horen we er niets van. De band met drummer, bassist en twee man achter synths, samplers, een apparaat dat geluid van filmspoelen leest en tal van speelgoedinstrumenten hakken er vanaf het begin direct stevig in met voornamelijk goed smakend nieuw werk. Dat zit nog steeds ergens tussen dansmuziek en rock ‘n roll met een punkattitude in en lijkt nog wat meer te swingen. De verschillende geluidseffecten vliegen je om de oren, drums en bas jagen de boel genadeloos op en geen enkel nummer doet het zonder tenminste twee zorgvuldig op gebouwde climaxen.

Toppunt is minuten durende dissonante noise inclusief geschreeuw door microfoons en filmspoelen all over the place, uiteindelijk ontaardend in een vet stukje funk met genadeloze baslijn. Het is de inleiding voor de tweede helft van de set, waarin meer werk van het album LP te horen is. Daar zitten onderhand met tracks als Choppers, The Pulse en het meest melodieuze Holy Fuck-nummer Lovely Allen heuse publieksfavorieten bij: een springend voorste gedeelte van de zaal maakt de muzikanten zichtbaar gelukkig. Hun geklapwiek over de apparatuur is sowieso erg aanstekelijk om naar te kijken. Al met al: meer dan geschikte muziek voor bij een jubileum en een wederom verbluffende set van een ongewone band, waarvan hopelijk binnen niet al te lange tijd weer nieuw werk verschijnt.

Holy Fuck en It Hugs Back zijn de deze dagen nog in de buurt:

22 apr.2009: Vera, Groningen
23 apr.2009: Tivoli De Helling, Utrecht
24 apr.2009: AB, Brussel

Een nieuw nummer genaamd Jungles is gratis te downloaden op de bandwebsite.