Voorganger DM Stith zorgt voor magie in kerk De Duif

David Micheal Stith is voor het eerst in z’n leven op een heuse tournee. Een tour die hem zelfs naar enthousiaste zalen in heel Europa brengt. En op uitnodiging van Paradiso naar een heuse kerk, De Duif aan de Prinsengracht in Amsterdam, waar DM Stith maandag met zijn vier begeleiders optrad. Een aparte ervaring voor zowel bezoekers – bier in de kerk? – als de zanger zelf. “Juist omdat het nog licht is, valt er zo ontzettend veel te zien”, zegt hij kort na het begin van zijn optreden. “Normaal zie je alleen een zwart gat met één felle lamp waar je niet in wilt kijken, maar dit is echt prachtig. Tot nu toe wandelde ik na de soundcheck steeds de zaal uit om buiten foto’s te gaan maken, maar vanmiddag bleef ik hier binnen om allemaal foto’s nemen.” Stith overdrijft niet: De Duif is inderdaad een schitterende locatie voor live ingetogen muziek; Paradiso zette er eerder ook Andrew Bird neer.

Maar op deze maandagavond is DM Stith een uurtje lang de bezwerende voorganger, met behulp van zijn mysterieuze muziek van het ongrijpbare, grillige soort. Gefundenes fressen liefhebbers van bijvoorbeeld Patrick Watson of Sufjan Stevens aan. Zijn debuut Heavy Ghost verscheen niet voor niets op indiefolklabel Asthmatic Kitty (ook thuishonk van Stevens). Stith’s liedjes volgen echter zelden de gebaande paden: er is alle ruimte voor zorgvuldig opbouwen, mysterieus doorspoken, weidse climaxen en langzaam weg. Liedjes ook waarin onderweg van alles kan gebeuren.

Voor ondergetekende volgt het hoogtepunt met Fire Of Birds al vrij vroeg in de set: het prachtig aanzwellende liedje mondt uit in een euforische finale die het kippenvel in rijen van tien op de armen veroorzaakt. Ook het meeslepende Pity Dance met mooie regel ‘I have been sleeping with the lights on since I left you’ zorgt voor een rilling. Vooral live valt op hoe Stith veelzijdig zingt: van zachtjes fluisterend en loepzuiver hoog loeiend tot wat gemener van zich afbijtend.

Live in deze hoge kerk met een prachtakoestiek is het kortom niet verwonderlijk dat de muziek helemaal goed tot haar recht komt. David staat vooraan met gitaar en vlucht een enkele keer naar de piano. De dames op viool en cello – eentje verzorgde een aardig voorprogramma met viool – zijn goed hoorbaar, een gitarist en bassist doet rustig zijn ding op de achtergrond en de drummer op het altaar (ooit stond Jos Brink geregeld op die plek) leeft zich op sommige momenten flink uit op een grote trom, die schitterend nagalmt in deze grote ruimte. Of hij krast zorgvuldig met nagels en een borsteltje over de bekkens. Ook opmerkelijk: de dames die een soort hoog zoemgeluid produceren met twee rode ‘slangen’. “Alles klinkt hier binnen mooi”, merkt Stith terloops op. “Ik liet hier vanmiddag nog een boer, en zelfs dat klonk fantastisch.”

Jawel, zijn muziek mag dan een vrij zware, ernstige toonzetting hebben, maar tussen de nummers doo keuvelt hij er vrolijk op los en vertelt anekdotes met een praatstem die wat aan Woody Allen doet denken. “Ik verwondde mezelf laatst in Rome bij het afdoen van m’n gitaar en begon te bloeden over m’n piano heen”, verklaart hij de troetelbeertjespleister op zijn voorhoofd. “En het publiek zat daar maar; ‘wauw, wat intens!’

Het zijn precies de momenten die de bijna sacrale sfeer veroorzaakt door muziek en omgeving prettig wat verluchtigen, maar ze doen geen moment afbreuk aan dit concert of man’s kwaliteiten, talent en veelzijdige stem. Intussen zie ik DM Stith met zijn muzikanten al een minstens even gloedvol optreden in de mooie grote zaal van de Koninklijke Schouwburg in Den Haag, tijdens het Crossing Border festival van komende herfst. Magie verzekerd.

DM Stith live, in een heel andere setting, op South By Southwest, Austin, Texas