Deerhunter-frontman Bradford Cox is niet zo’n prater. Dat blijkt wel aan het begin van het concert van zijn band op woensdagavond in Paradiso, als acuut de basgitaar dienst weigert. Geen technicus die te hulp schiet, en er rest Cox – slungelig, verlegen type met opvallend dunne armpjes – niets anders dan de minuten weifelend vol te praten. Verlossing komt er met een harde bastoon als alles weer werkt. Het lijkt echter niet eens aan deze haperende opening te liggen dat het erop volgende concert van anderhalf uur zich bij vlagen wel heel moeizaam en soms op het saaie af voortsleept. De volop galmende gitaargordijnen die hij met zijn band optrekt, drammen soms wel heel eentonig voort en ontberen gek genoeg spanning die op de albums van de band uit Atlanta, Georgia wel hoorbaar zijn.
Zelfs na een zeldzaam My Bloody Valentine-concert, kan er in één week nog best een portie zweverige shoegazemuziek bij. Dit Deerhunter-optreden begint echter luchtig met een pakkend liedje zoals Cox ze tegenwoordig wel vaker schrijft: zie het magistrale album Microcastle van vorig jaar. Kort catchy liedje Rainwater Cassette Exchange – van de gelijknamige EP die zelfs op een cassettebandje verkocht wordt – is na de technische storing de olijke opener, maar zet niet de toon voor deze set. Flink uitgesponnen geluidsmuren en de monotonere nummers van de band voeren uiteindelijk de boventoon.
En die stukken zijn in tegenstelling tot Deerhunter’s liedjes waarin pop en noise ook live wel zo fraai in balans zijn – Never Stops, Nothing Ever Happened en andere nummers die Microcastle zo sterk maken -, niet allemaal even spannend. De geluidsmuren gespeeld door vier uitstralingsloze jongens blijven soms lang hangen op hetzelfde volume of dezelfde toon en boeien daardoor op den duur niet. Dat het geluid in de grote zaal op de hardere momenten tot een flinke brij verwordt, helpt ook niet echt mee. En dat Cox live bovendien een erg magere zanger is, weerhoudt Deerhunter er definitief van om live te overrompelen. Goed, op het einde lukt dat nog eventjes, met het uitgesponnen, maar wel goed opgebouwde Calvary Scars, slotnummer van het bij Microcastle gevoegde album Weird Era Continued.
En zo kan het gebeuren dat voorprogramma Women uit Canada op ongeveer hetzelfde gitaarnoise-speelveld heel wat meer spanning te bieden heeft, met meer afwisseling tussen mooie liedjes, weerbarstige noise, dissonantie en dynamiek. Om stevig in de gaten te houden, waarmee we ook weer niet willen zeggen dat Deerhunter voortaan de verdomhoek in kan. Maar Bradford Cox en de zijnen hadden toch niet helemaal hun avond in Amsterdam.
Opvallend dunne armpjes komt door zijn ziekte.
ik vond Women juist een vrij onopvallend optreden geven, daar waar de cd wel een karakteristiek geluid laat horen. Ik vond het geluid bij Deerhunter ook nergens storend een brei zijn, het was juist het geluid dat deerhunter heet. Ik zou ook de eerste cd er weer eens bijpakken.
Doe ik nog eens, vond het ook weer geen waanzinnig slecht optreden hoor, die indruk krijg ik zelf ook bijna nu ik het nog n’s teruglees, maar het deed me al met al bar weinig, los van Never Stops, Nothing Ever Happened en de toegift. Kan ook aan de verwennerij van de dagen ervoor liggen.
@ freakystyle: geen idee dat ‘ie ziek is. Aha: Marfan Syndrome dus. Ik hoop dat ‘ie er niet teveel last van heeft verder.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Syndroom_van_Marfan
Ik vond beide eigenlijk wel goed!
Ik vond Women behoorlijk leuk, maar ik vond Deerhunter echt heel erg goed. Ik heb er anderhalf uur lekker van staan genieten, terwijl ik van tevoren niet eens zoveel zin had om naar het concert toe te gaan. Zeer geslaagde avond imho dus!
Iemand nog naar Jamie Stewart geweest?
Ik kan me helemaal niet vinden in je recensie, Ik heb twee hele mooie concerten gezien van twee geweldige bands. Dat je zo doorgaat over Bradfords uiterlijk vind ik heel irritant, wat heeft uiterlijk te maken met live overrompelen? hij heeft een ziekte, maar hoe die daar mee omgaat siert m. Voor zover ik kan zien heeft hij een heel innemende persoonlijkheid. En de muziek overrompelt wel! Ik heb ook geen brij gehoord. Ik vond beide bands goed, hoewel ik Women wel strakker heb gehoord, maar het mooie van die band is dat het altijd anders klinkt en toch heel Women.
Ik ga er toch niet waanzinnig op door op z’n uiterlijk? Zeven acht woordjes in een bijzin, ‘t viel me enkel op. Verder verbind ik dat totaal niet aan de live-prestatie en wist ik niet eens dat ‘ie ziek is. Ik had het allemaal even net wat scherper en vlammender gewild.
haha dat is grappig, je schrijft dat hij een magere zanger is en nu begrijp ik dat je daar mee bedoelt dat hij niet zo goed kan zingen, ik las natuurlijk de andere betekenis van mager… ik vind zijn zang zeer aangenaam overigens.
Vind ik ook, zeker op de Microcastle/Weird Era Continued dubbelaar, maar live vond ik ‘m toch niet erg goed zingen, los van z’n stemgeluid. Mager in die zin van het woord ja, had ook dunnetjes kunnen neerzetten.
tja, wat zal ik zeggen na de eerdere reacties? Ik kan me wel vinden in je recensie, ik wist overigens ook niet dat de zanger een ziekte heeft.
Goed geschreven recensie verder en leuk om je weer even gesproken te hebben Joris.
Irritant dat je in gaat op zijn uiterlijk, een beetje voorkennis zou niet mis zijn. Ook kan ik me totaal niet vinden in de recensie. Ik ben beter gewend van deze blog.
Vind de recensie een beetje aan de negatieve kant, zo slecht was het toch zeker niet. Zoals wel vaker in de grote zaal van paradiso met bands die een noisy/galmende sound hebben, werd het geluid af en toe een brij. De vraag is of je dat Deerhunter moet verwijten, al had het misschien wel geholpen als de bas een beetje zachter had gestaan. Women kampte echter met hetzelfde probleem, ik vond het geluid een stuk beter toen ze in de bovenzaal speelden in februari.
Toch heb ik verder zeker wel genoten van het optreden, Deerhunter blijft een van mn favoriete bands van het moment.
Zelfde gold voor het optreden gisteren in Brussel.