Een eilandje voor de Spaanse kust? Dure alimentatie? Schulden bij een afkickkliniek? Een rekening van een mislukt avontuur bij de Weight Watchers? Het is niet helemaal duidelijk waarvoor de Pixies precies aan het sparen zijn bij hun nog steeds voortdurende reünie cq. sell-out-tour, maar zo’n zes jaar na de hereniging zijn ze in ieder geval nog steeds niet klaar. Of zouden ze er gewoon écht weer heel veel lol in hebben gekregen? Dat is in ieder geval wel de indruk die gewekt wordt op deze dinsdagavond in oktober 2009, in de Heineken Music Hall te Amsterdam. Want dat de Pixies een in alle opzichten geslaagd concert gaven, is een nog een flink understatement.
Mensen die de band ook al zagen in bijvoorbeeld 1989 in Doornroosje, wisten te melden dat ze nu toch echt meer in vorm zijn dan in hun eerste gloriedagen. Een gewaagde uitspraak, maar op basis van deze show kunnen we in ieder geval nog maar eens concluderen dat Pixies terecht een legendarische status heeft in muziekland.
Terwijl her en der de decennialijstjes van muziekminnend Nederland verschijnen, kun je je afvragen voor hoeveel huidige bands Pixies een bron van inspiratie is geweest. De blauwdrukken van veel Pixies-songs passen haast naadloos in stukjes muziek van deze tijd. Waarschijnlijk onbewust, maar daarom is de band waarschijnlijk niet minder invloedrijk. Sowieso zijn er niet veel bands die een dergelijk arsenaal aan puntige popliedjes hebben, nummers die twintig jaar na dato nog steeds het kippenvel op de armen doen toveren. Om twee minuten later weer een vernietigende riff of moddervette bas je trommelvliezen te laten teisteren.
Natuurlijk werd het weerzien met de heren David Lovering, Joey Santiago, Black Francis en mevrouw Kim Deal vijf jaar geleden als bijzonderder, heftiger en intenser ervaren. De reünie kwam destijds uitermate onverwacht en de show die ze in 2004 op Pinkpop gaven, is een klassieker gebleken – ik sprak meerdere mensen die destijds puur voor Pixies naar Landgraaf waren afgereisd dat jaar. In Nederland in België hebben we sindsdien al meermalen gezien (behalve Pinkpop, ook onder anderen Lowlands, Pukkelpop, Werchter, HMH) dat het kwartet nog steeds een aardig potje kan spelen. Maar zo scherp, venijnig, maar toch ook ontspannen als dinsdagavond in de Amsterdamse HMH, zag ondergetekende ze nog niet eerder.
Van verrassingen is uiteraard geen sprake: de setlist is tijdens deze Doolittle-tour iedere avond vrijwel identiek: starten met de (overigens best sterke) b-kantjes en vervolgens de integrale uitvoering van klassiek album Doolittle (1989). Slechts bij de tweede toegift is er ruimte voor wat verrassing, al lijkt ook daarvoor geput te worden uit een select aantal nummers. Geen gezeik met nieuwe muziek, geen domme grappen over de hoofdstad: 1-2-3-4, spelen maar!
Het manische gekrijs van Black in Tame (Taaaaaaaaaaaaame), de constante glimlachen bij Deal, de hilarische visuals tijdens Here Comes Your Man (close-ups van de diverse bandleden in een soort Achterwerk In De Kast-achtige setting) en de achteloze, bescheiden manier waarop Santiago riff na riff de zaal in vuurt: de Doolittle-show is een haast perfect concert. Mooi moment tijdens Into The White: de witte rook die de band volledig in nevelen hulde. Onderling lijkt het wel weer goed te zitten en op zoveel spelplezier heb ik ze nog niet eerder kunnen betrappen.
Praters zullen het nooit worden, wel liet de band zich uitgebreid fêteren na afloop van de show (inclusief buiging live en op het scherm). Een diepe buiging dezerzijds voor deze giganten: respect.
Setlist Pixies – Amsterdam – HMH – dinsdag 13 oktober 2009
1. Dancing The Manta Ray
2. Weird At My School
3. Bailey’s Walk
4. Manta Ray
5. Debaser
6. Tame
7. Wave Of Mutilation
8. I Bleed
9. Here Comes Your Man
10. Dead
11. Monkey Gone To Heaven
12. Mr. Grieves
13. Crackity Jones
14. La La Love You
15. No. 13 Baby
16. There Goes My Gun
17. Hey
18. Silver
19. Gouge Away
————————————————–
20. Wave Of Mutilation (UK Surf)
21. Into The White
————————————————–
22. Nimrod’s Son
23. Isla de Encanta
24. Gigantic
Ik vond het vreselijk slecht. Na 20 jaar kunnen ze nog steeds geen 2 nummers achter elkaar doorspelen, laat staan hun hele minste plaat (Doolittle). Als ze dat wel hadden gekund en de stomme b-kantjes en toegiften achterwege hadden gelaten, hadden ze Surfer Rosa gewoon achter Doolittle aan kunnen spelen. Dan hadden we van respect kunnen spreken.
Jan Smit, Frans Bauer, Nick en Simon.
Dat is waarschijnlijk meer jouw smaak.
Hou toch op man!
Nee Wim, Guided by Voices, Pavement, Sonic Youth, Interpol, Thermals, etc.
Ik vind die Ben een zure zeiksnor. Wat een verbittering… Inhoudelijk verdiend deze mening geen reactie… Doe de groeten aan Kane, zeurkous !
Ik vond het inderdaad ook vrij vervelend dat ze niet gewoon 2 nummers achter elkaar konden spelen. Verder vond ik het concert wel gewoon goed.
Wel een beetje jammer dat ze ook niet even Where is My Mind? speelden.
samenvattend een zeer goed concert.
maar wat staan ze er zoutloos bij; geen beweging in, geen woordje voor het publiek en kon ook niet per se ontdekken dat ze het zo naar hun zin hadden.
en veel te kort, plus een lange pauze tussen de toegiften.
ze speelden wel retestrak, de nummers knalden er uit. heel vet.
maar toch; geen leuke intro, outro, extra solo er in. gewoon zoals op de cd.
kortom; muziekaal zeer geslaagd. maar ze hadden er wel wat meer van kunnen maken!
Door de nieuwe nummers moest ik een beetje in concert komen. Waar ik verstel van stond; de Pixies hadden een show; licht, videowall, 4 scheidsrechterstoelen en 4 grote witte ballen. Eigenlijk niks voor de Pixies, maar wel leuk voor alle oudjes die aanwezig waren (included myself). Want een ouwe lullenzooi was het wel. Geluid was goed, nummers strak, maar toch had ik het gevoel dat er meer uit te halen viel. Inderdaad miste ik het achterelkaar spelen en de interactie met het publiek.
Uhh, nieuwe nummers?? Die heb ik niet gehoord?
Uhh, nieuwe nummers?? Die heb ik niet gehoord.
Ik was er bij in Amsterdam én in Brussel.
Na Amsterdam dacht ik: hoe gaan ze dit evenaren in Brussel. Toch was het in Brussel nog beter. Ze hadden er duidelijk heel veel zin in. De set was zo goed als helemaal gelijk. Enkel de bisnummers waren anders. In brussel vloog het dak eraf bij het laatste bisnummer Where is my mind.
Who cares dat ze niet achter elkaar doorspelen? Zolang ze de nummers maar goed ten gehore brengen, en dat deden ze op wat schoonheidsfoutjes na. Die nummers behoeven geen uitgebreide show, ze staan op zich. En het spelplezier straalde ervan af, dat is show genoeg.
Wat ik wel echt kut vond, is de HMH. Overal rijen (bij de deur, de jassen, de muntjes en de bar) en terwijl de band nog op het podium gedag staat te zwaaien, is de bar al dicht! Wat is dat voor wanbeleid? Ik had dorst, verdomme. Tja, de muntjes zijn al gekocht en als ze over 4 jaar weer eens een goede band in de HMH boeken, ben ik dat natuurlijk al weer lang vergeten…
Ik vond het een erg goed concert, ook erg strak gespeeld. Ik ben alleen benieuwd waar ik de live cd van het concert in HMH kan kopen of downloaden. Iemand suggesties??
http://pixieslive.sandbag.uk.com/Store/DisplayItems.html
ook even een andere mening,
ik heb ze veel gezien in de 80′s maar ik vond de herinnering beter,dit concert was zeker niet geweldig,het geluid was schel en de band speelde de eerste nummers zeker niet strak.Ook arrogant om b kantjes te gaan spelen,ipv surfer rosa nummers.en wat een waardeloze zaal die hmh,met na het concert een dj die onhoorbare bagger stond te draaien.
Mijn verwachtingen van dit concert waren zeer laag. Ik dacht dat Frank de nootjes niet meer zou kunnen halen en dat Kim haar basgitaar niet meer vast had kunnen houden.
Maar niets van dit alles. Kim is de vriendelijke strakspelende tante van twee hoog achter geworden en Frank is zeer goed bij stem. Joey Santiago is altijd strak.
De eerste nummers waren niet zo strak en dat heild aan bij Debaser (wat een rampzalige achtergrondzang van Kim Deal). Daarna werd het steeds beter. Alleen de drummer sloeg af en toe wat mis.
Wel erg jammer dat er niet een beetje meer concert in is gegooid. Een leuke solo, wat afwijking van het origineel, een praatje met het publiek. Dat had het wel afgemaakt.
Toch een mooie avond en die HMH is zo slecht nog niet, hoor.
Pingback: Het Laatste Oordeel over 2009: de beste albums, tracks en shows | Alternative