Met een mooie concert-double bill krijg je een gezellig, intiem zaaltje als de Amsterdamse Bitterzoet met gemak goed gevuld. Logisch, want welke indievolger wil er nu niet twee behoorlijk spraakmakende Amerikaanse bands van de laatste tijd op één avond aanschouwen, voor de prijs van één bovendien.
Ook al hebben ze in muzikaal opzicht nauwelijks iets met elkaar van doen: maandagavond 17 mei stonden indie-punkrockband Titus Andronicus (archieffoto) uit New Jersey en zonnige indiepopband Surfer Blood uit West Palm Beach, Florida maar mooi na elkaar in Bitterzoet.
Titus Andronicus heeft met het indrukwekkende The Monitor een van de magistrale platen van de laatste tijd gemaakt, een grimmig en ambitieus epos over de Amerikaanse Burgeroorlog. Overigens krijgt het album gek genoeg geen officiële release in Nederland Met zo’n aan Shakespeare refererende bandnaam en van pretenties overlopende muziek – goeddeels waargemaakt! -, is het even wennen om dit vijftal volkomen kalm het podium te zien betreden. Je zou een fanatiekere opkomst verwachten, met de bevlogen, soms zo heerlijk verbeten klinkende muziek van de groep in het achterhoofd.
Geeft uiteindelijk niet echt: ‘single’ A More Perfect Union is de gedegen opener, waarna de set gedurende een dik uur alleen maar beter wordt. In die tijd weet die überblije gitariste maar niet op te houden met vrolijk op en neer hopsen. Dat ziet er aanstekelijk uit, terwijl de overige bandleden ja-knikkend op hun gitaren en synth raggen. Die gitaren staan alleen gek genoeg niet zo hard. Althans, niet op het volume waar de muziek toch om vraagt en waarmee Titus Andronicus de hele ruimte mee had kunnen krijgen. Mede door de – los van de gitariste – nog wat lauwe podiumact lukt dit nog niet helemaal.
Geen integrale uitvoering van The Monitor vanavond: de nieuwe, lange nummers worden netjes afgewisseld met het beste werk van debuut The Airing Of Grievances. Langzaam maar zeker neemt bij band en publiek de overgave toe: bebaarde zanger Patrick Stickles gaat maniakaler zingen als een huilende Conor Oberst en middenin de kleine ruimte slaan de grootste fans aan het moshen. De zanger springt er hongerig in. Vergis je niet: Titus Andronicus maakt nog steeds echte vechtpop, met statements als “It’s still us against them” en “The enemy is everywhere.” Een wat confronterender houding naar het publiek toe zou nog wat beter passen bij zulke leuzen, terwijl het gitaarvolume van acht naar elf zou mogen om live het hoge niveau van de platen te evenaren.
Het is echter Surfer Blood dat op het podium nog veel meer groei nodig heeft om ten volle te kunnen overtuigen. Debuut Astrocoast is met vijf geweldige powerpop-nummers en vijf best goede liedjes over het geheel een sterk debuut. Al valt bij deze band met gewone jongens zonder noemenswaardige uitstraling – de langharige percussionist uitgezonderd - nog eens op dat sommige saaiere momenten op die plaat op het podium wel erg lang duren. Een trager liedje als Harmonix boeit live dan nauwelijks tot niet, op de heftiger uithaal halverwege na. Een nieuw, wat eentonig nummer in dezelfde lijn gaat het ene oor in en het andere oor uit.
Het is uiteindelijk zanger John Paul Pitts die de zwakste schakel blijkt en z’n hogere uithalen live niet haalt. Zo helpt hij zelfs bijna de hit Swim (To Reach The End) om zeep. Bijna, want dit is een ontegenzeggelijk ijzersterke single, en met het ronkende Floating Vibes en het hyper-melodieuze Twin Peaks steekt Surfer Blood compositorisch gezien zelfs een band als The Shins naar de kroon. Op de momenten dat de spanningsboog tussen rustiger coupletten en gruizige gitaaruitbarstingen in combinatie met de nonchalante houding wel klopt, komt zelfs een grootheid als Pavement even om de hoek kijken.
Heeft Pitts moeite met zijn zang omdat er de laatste tijd veel gespeeld is? Dat zou op zich goed zijn voor Surfer Blood om een betere live-act neer te kunnen zetten. Wie weet wat er in augustus is verbeterd, als het vijftal mag terugkomen naar Nederland voor optredens op Lowlands en in de
Rotterdamse Rotown (18 augustus). Nu Titus Andronicus nog, deze al goede liveband is ook nog op weg naar grotere hoogten, maar verdient een terugkeer op de podia momenteel nog meer.
Gezien: Titus Andronicus / Surfer Blood, maandag 17 mei, Bitterzoet, Amsterdam
In Rotown stond de volumeknop van de gitaren van Titus Andronicus waarschijnlijk een stuk meer open.
Ik heb meerdere keren moeten glimlachen om de inderdaad voortdurend blij op en neer springende gitariste, af en toe vormde het blijmoedige bloemenmeisje een prachtig contrast met de zijn ogen tot in het wit omhoog draaiende Patrick Stickles.
Zoals ik al eerder schreef was Rotown schandelijk leeg; geen “moshpit” dus.
De kleine opkomst is helaas kenmerkend voor Rotterdam lijkt het wel. Zojuist lees ik op 3voor12 dat dit ook een van de redenen is voor (opnieuw) een dreigend faillisement van Watt. Kom op, muziekminnende stadgenoten, waar zijn jullie toch steeds?
Ik denk dat Watt gewoon met het Nightown syndroom zit, totaal geen identiteit,,,,jammer dat waterfront visie daar ook in is meegesleurd.
Verder moeten ze is kappen met de vreselijke beveiliging,en leren dat er een verschil is tussen mensen die naar Moss gaan en geweldadige crackheads met guns die voor Burning Spear gaan.
Kan me nog herinneren dat een meid van 17 met jurkje hard uitgescholden en geintimideerd werd omdat ze dr flesje water niet weg wilde gooien.