Lang verwacht en eindelijk gekregen na drie topalbums in tien jaar tijd: een tournee van Gorillaz. Niet als tekenfilmfiguren in hologramvorm, zoals in 2005 sporadisch op enkele (Engelse) podia te zien was, maar vooral als immens live-project waarbij de rijkelijk aangeklede muziek voorop staat, onder de bezielende leiding van mede-bedenker Damon Albarn die het project in 1999 tussen de laatste twee Blur-platen door startte. Na de eerste spaarzame festivaloptredens van afgelopen zomer (oa. Glastonbury en Roakilde) is er dan de herfsttournee die de immense Gorillaz-band voor het eerst naar Nederland brengt voor een maanden van tevoren uitverkochte show in de Heineken Music Hall vol pop, hiphop, raps, soul en vleugen reggae en gospel, mét de bekende overdonderende, uitbundige visuals uit het brein van tekenaar Jamie Hewlett.
Het mooie is dat er voor deze uitgebreidere concerttournee door de VS en Europa absoluut niet beknibbeld is op het aantal muzikanten en de talrijke gasten, en dus ook in Amsterdam voor 5.500 bezoekers niet. Uiteraard behoren ex-The Clash-leden gitarist Mick Jones en bassist-met-opmerkelijke-motoriek Paul Simonon – beide in lange jassen en met kapiteinspetten op – tot de vaste bezetting, evenals het strijkersquintet op de achtergrond en twee drummers en toetsenisten. Al met al telt de productie een slordige dertig tot veertig muzikanten en vocalisten, want net als bij die grote festivalshows zijn veel gasten van de platen er gewoon bij op tour: een zevenkoppig blazerscombo, De La Soul (ook in het hiphopcliché-rijke voorprogramma) en nog een stapeltje gastrappers, Little Dragon-zangeres Yukimi Nagano, oudgediende Bobby Womack en zelfs Neneh Cherry (zij van Buffalo Stance) voor slechts een nummer. In Kids With Guns hoeft ze eigenlijk niet eens echt te zingen, maar toch ze ís er wel bij.
Alleen Snoop Dogg is er niet in levende lijve bij: hij spreekt ons toe vanaf het scherm in Welcome To The World Of The Plastic Beach, waarin dan maar de zeven koperblazers op een rijtje de hoofdrol opeisen. Ze worden begroet met vele honderden handen in de lucht. En dan is er nog het gezelschap van vijf muzikanten uit Syrië die in de tweede helft van het optreden de opzwepende, Arabisch getinte Plastic Beach-hiphoptrack White Flag naar het hoogst denkbare plan tillen en daarmee het warmste applaus van de avond oogsten. Een bewogen Albarn blijft ondanks al die gasten en muzikanten de kapitein op het schip, haalt er zijn enorme witte vlag voor tevoorschijn en rent er nota bene een rondje mee dwars door het publiek. Buiten adem keert hij terug op de bühne. “Het is hier toch groter dan ik dacht!”
Vooral die glorieuze uitvoering van White Flag vormt slechts een van de vele hoogtepunten gedurende deze twee uur durende spektakelshow: een sober en daardoor mooi uitgevoerd On Melancholy Hill met als vreemd contrast de bijbehorende, explosieve zeeslagvideo op het immense videoscherm boven het podium, een fraai opbouwende strijd tussen de zeven blazers en de vrouwelijke strijkers achter hen in ballade Broken, Bobby Womack die vocaal mag schitteren in het stuwende Stylo, de publiekseuforie die de simpele doch nog steeds effectieve melodie van Feel Good Inc. teweeg brengt, tot aan de glas-in-loodramen met de Gorillaz-cartoonfiguren die in beeld verschijnen tijdens de afsluitende gospel Don’t Get Lost In Heaven. De dames met hun violen doen intussen prachtige dingen op de achtergrond, met snelle riedels in Last Living Souls bijvoorbeeld of extra akkoorden in Clint Eastwood in de toegift, nog steeds een grote publieksfavoriet.
Deze liedjes en praktisch al die andere nummers krijgen stuk voor stuk veel vollere en groter klinkende versies dan op de platen. Zeker Plastic Beach-stukken Rhinestone Eyes, Empire Ants en zeker beukende elektrotrack Glitter Freeze hakken er stukken steviger in. Maar wat wil je ook met zo’n gigaband. Daarbij is het concert net als afgelopen zomer kortom niet alleen een hitsshow met de bijbehorende imponerende videoclips, maar is er ook alle ruimte voor een bijna volledig gespeeld Plastic Beach en veel albumtracks van Demon Days. Een verrassing is dat er in tegenstelling tot tijdens de festivalshows nu ook meer plek is voor alle singles van het Gorillaz-debuut uit 2000, zodat er al vroeg in de set een massafeestje in de zaal is op 19-2000. Met de drukke cartoonbeelden uit de Gorillaz-video’s erbij en zoveel muzikanten op het podium, weet je soms domweg even niet meer waar je kijken moet. Het maakt Gorillaz live tot een indrukwekkende totaalervaring, maar wel met grote muzikaliteit voorop.
Met de euforische Twitter-reacties achteraf – zelfs van een NRC-journaliste die een uur later zei nog na te bibberen – kun je misschien nu al voorzichtig spreken van een behoorlijk legendarische, maar hoe dan ook memorabele gebeurtenis, dit eerste Gorillaz-concert op Nederlandse bodem; onbetwist de grote liveshow van het jaar. Dat Damon Albarn in de toekomst zo’n bont gezelschap als op deze tour nog vaker op sleeptouw mag trekken, als dirigent, aanvoerder en aandrijver, want zo’n live-ervaring tref je bepaald niet, eh, maandelijks. En dan te bedenken dat dit alles uiteindelijk is gebouwd op bijna zonder uitzondering mooie, rijke liedjes, die allemaal de afgelopen tien jaar uit Albarn’s koker zijn gekomen. Dat het apenmasker waarachter hij zich voor Gorillaz verschool nu voorgoed lijkt afgezet, vergroot zijn heldenstatus alleen nog maar meer.
Gezien: Gorillaz, Heineken Music Hall, maandag 15 november.
Goede recensie, ik was er gisteren ook bij en had in tijden niet zoon indrukkend wekend concert meegemaakt. Alles klopte het was inderdaad een historische avond. Damon had er blijkbaar ontzettend veel plezier je had gewoon ogen tekort voor deze mega productie.
Oeps, duidelijk wel iets gemist dus. Nu moet ik eerlijk zeggen dat, alle spektakel ten spijt, ik minder met Albarn’s Gorillaz heb dan met het sublieme hobbyclubje The Good, The Bad And The Queen.
Hou altijd wel van dat typisch Britse, dan weer tongue-in-cheek en dan weer licht-melancholisch.
Maar ik moet zeggen dat de recensie hierboven over deze multimediale, geheel gelukte multiculturele muzikale integratie mij toch wel met spijt vervuld. Had ik dan toch misschien …?
Ja, ik denk dat je wel had gemoeten. Mooi gezegd trouwens, je multiculturele muzikale integratie.
Zeker terecht, deze euforische recensie. Heb nog niet zoveel concerten gezien, maar dit zal ik zeker altijd onthouden. Wát een show en de zelfs (mijn minst favoriete nummer op Plastic Beach0 Glitter Freeze zorgde voor feest.
Ik vond Cloud of Unknowking trouwens ook een absoluut hoogtepunt.
Jorisz, je recensie beschrijft precies hoe ik de avond beleefd heb. Het was een gigantische show waarbij zowel het muzikale, podium en visuele aspect niets voor elkaar onder deden. In tegendeel zelfs, ze leken elkaar alleen maar tot grotere hoogten te brengen. Wederom een fantastisch project van Albarn.
Gorillaz concert was helemaal super!! Live vind ik ze nog tig keer beter!! Een super show, het was het zeker waard.
Heb de afgelopen 40 jaar veel concerten gezien, maar dit was toch wel een van de hoogtepunten. Indrukwekkend en duizelingwekkend!
Het heeft me ook verbaast hoe orgineel ze kwamen, vond het bijvoorbeeld geweldig hoe ze het kinderkoor hadden uitgebeeld met Dirty Harry. En dat de gast-rappers die je in de clips jaren geleden zag, nu ineens uit een hoek van het podium springen om hun ding te doen, en hoe! Of hoe mysterieus de stem van Little Dragon is, had nooit verwacht dat ze dat ook live zou kunnen.. En zo kan ik nog wel uren doortypen maar denk dat mijn boodschap duidelijk is!
Wat een avond, wat een concert! Heb echt een heel bijzonder concert gezien gisteren. Zo blij dat ik er bij was!!! Alles was zo mooi en zat zo goed in elkaar, de nummers kwamen zo bombastisch over. Op de cd is dat toch anders. Ik heb echt heel veel meer respect voor Damon en zijn apen gekregen. Wat goed zeg!
Ik vond het een prachtig concert maar niet legendarisch. Daarvoor was de finetuning van het geluid niet in orde. Soms veel te hard, met name als de hiphoppers de mike hanteerden en ook het basgeluid was veelal veel te hard. Tevens vervormde de stem van Albarn soms. Voor het predikaat legendarisch moet het geluid ook helemaal legend zijn, en dat was het niet.
Joris, niet alleen Snoop was er live niet bij, ook Lou Reed, Mark E Smith (The Fall) en natuurlijk Shaun Ryder van The Happy Mondays waren er niet. Slordigheidje in een verder goede recensie.
Woorden schieten tekort om deze ervaring te beschrijven. Damian Albarn is naar mijn bescheiden mening al jaren het muzikale genie van de hedendaagse Britse popmuziek. Hij schijnt nog meer dan 50 nummers van de plastic beach sessies op de plank te hebben liggen, ik kan niet wachten! Live overtrof dit echt mijn zeer hoge verwachtingen en ik heb op de weg naar huis de glimlach en traan niet van mijn gezicht kunnen krijgen. Echt super!