Knetterend Kula Shaker verbaast zich op Crossing Border

De laatste drie dagen van Crossing Border in Den Haag bieden een rijk gevuld programma. En dat op wel bijna tien locaties in de Koninklijke Schouwburg en het gloednieuwe gebouw van het Nationale Toneel. En uitgebreid zappen is op zo'n festival eigenlijk niet te doen. Dus is het op donderdagavond kiezen: van alles een graantje meepikken of ten volle genieten van Kula Shaker en een van de laatste Spinvis-optredens van het jaar? Het wordt dit keer de minder avontuurlijke optie twee, met nog enkele flarden Anja Garbarek, Flip Kowlier en schrijfster Annelies Verbeke die met wat monotone stem een verhaal over huppelen voorleest.

Niet dat de eerste (korte) kennismaking met Anja Garbarek in pak met stropdas zo'n prettige is overigens: met schelle stem leest zij haar teksten voor uit een boekje op nogal donkere, vet aangezette rock. Een enkel ingetogen liedje gaat er al beter in, maar haar opvallende, niet direct prettige stemgeluid houdt wel meer mensen weg uit de grote zaal. Even een kort kijkje nemen bij Flip Kowlier dan maar, die bij de buren met een ervaren band op zijn inmiddels vertrouwd onverstaanbare wijze zijn mooie, intieme liedjes zingt. In de huiskamer met tekstvel kun je prima begrijpen wat de man van 31 bezighoudt, in een zaal met hoog volume valt dit niet mee.            

Het schelle geluid in de grote zaal van de Koninklijke Schouwburg ligt niet aan de Noorse Garbarek of haar band, blijkt later op de avond. Ook Spinvis blijkt op sommige momenten een aanslag op trommelvliezen die niet beschermd zijn door oordoppen, niet door het volume, maar door de schelheid van hogere klanken halverwege de zaal althans. Goed, het publiek zit nu eenmaal in een toneelzaal met een andere akoestiek, en niet in een popzaal. Maar oorstrelend is op deze manier anders, zelfs als het om de mooie liedjes van Spinvis gaat.

We hebben Erik de Jong en zijn zeven muzikanten wel eens in betere doen gezien. Er zijn wat meer foutjes te horen: wellicht dat dit komt door de technische problemen die het gezelschap parten spelen. Da's jammer voor dit bijzondere optreden, want het is voor Erik 'Spinvis' de Jong op de dag af precies vijf jaar geleden dat hij voor het eerst met een pand op het podium stond. Ook op Crossing Border, dat zich toen in Amsterdam afspeelde. Spinvis is feitelijk de ideale Crossing Border-act: innovatieve, bijzondere popmuziek met bijna literaire of poëtische teksten op een festival dat een brug slaat tussen popmuziek, literatuur en andere kunstvormen.

Maar ondanks die paar hindernissen in de vorm van kapotte snoertjes (De Jong: "Het komt allemaal goed, mensen. Festival hè") blijven Wespen op de Appeltaart en Op Een Ochtend in het Heelal heerlijk warme liedjes. Niet eerder hoorden we Limonadeglazen Wodka van Spinvis' debuut in een swingende latino-uitvoering. Ook nieuw: een gejaagde, snelle instrumental met samples uit de rechtszaak tegen Willem Holleeder en beelden van rechtszaal en het LUMC in Leiden – waar Holleeder vanwege zijn ziekte verbleef – op het scherm. De nieuwe country boogiewoogie-achtige versie van In De Staat Van Narcose met onnavolgbare cellosolo en veel percussie vormt een waardige finale van een ondanks probleempjes wederom mooi uur Spinvis.

Een swingende rockband als Kula Shaker in een grote, statige schouwburgzaal? Natuurlijk kan dat, maar verwacht niet dat de bezoekers in hun stoelen blijven zitten. Een volle zaal verwelkomt de vier Engelsen onder leiding van zanger/gitarist Chrispian Mills na dik negen jaar weer liefdevol terug en iedereen veert direct op als de band begint met Hey Dude, opener van debuutalbum K uit 1996. Ook nieuwe single Second Sight van comebackplaat Strangefolk gaat er al in als zoete koek. Scherp gitaargeluid, volle orgelklanken, de Oosterse/Indiase invloeden van de band en de groovende ritmesectie: het klinkt weer net zo vertrouwd als negen, tien jaar geleden op Pinkpop of Lowlands. Mills verbaast zich over het festival: "Goh, in Engeland hebben we helemaal geen popfestivals met boeken. Bij ons leest helemaal niet meer."

Dat de gitaaruithalen van Mills in de Schouwburg aan het eind door de schelheid voor oorsuizen zorgen, maakt al niet meer uit. Kula Shaker toont zich op de eerste volle Crossing Border-avond een waardige afsluiter met een zeer gedreven show die prima meekan met de nieuwere bands uit de Britpopgolf van twee jaar terug. Zeker met zo'n frontman die de wildste capriolen uithaalt en praktisch foutloos blijft doorspelen en met zo'n perfecte afwisseling van nieuw werk met oudere krakers als Govinda, cover Hush en Tatva. Dat we Kula Shaker volgend jaar nog eens op grotere podia aan het werk mogen zien.

Lees ook de Crossing Border-verslagen van vrijdag 23 november (met oa. Loney, Dear en Yeasayer) en zaterdag 24 november (met oa. Vic Chesnutt, Patti Smith, Super Furry Animals en Black Rebel Motorcycle Club).