De organisatie mag tevreden zijn: véél mensen wilden nog eens een laatste avondje The Music In My Head beleven, getuige een uitpuilend Paard van Troje op zaterdagavond. Het festival stopt, omdat de verwachte subsidiebedragen onvoldoene zijn om een fatsoenlijke internationale programmering neer te zetten. Dat lukte deze laatste keer nog wel, met op de tweede avond Joan As Police Woman, veteranen als The Charlatans en Supergrass, neurotische indiemannetjes (Tokyo Police Club, The Futureheads) en nieuwe Nederlandse beloftes (Blaudzun (krijgt zowaar het Paard-café bijna stil met single Blindspot!), HIT ME TV (leuk, had in een grotere zaal gemogen).
Op haar nieuwe, tweede album To Survive heeft Joan Wasser a.k.a. Joan As Police Woman
(foto) het moeilijk: de verwerking van de dood van haar zieke moeder
staat erop centraal. Maar ook als openingsact van de tweede avond TMIMH
heeft ze het bepaald niet makkelijk. De frustrerende reden: veel
publiek dat automatisch de grote zaal binnenschuifelt, nauwelijks op de
niet al te harde, ingetogen muziek van Joan let en het onbeschoft op
een respectloos luid ouwehoeren zet. Een gefrustreerd 'koppen dicht!'
van een bezoeker vooraan in de zaal helpt niets. Ik verwijs maar weer
eens naar oudere stukjes en een toen gehouden poll op deze webstek.
Wasser
en haar twee begeleiders houden zich echter dapper staande en wie
vooraan wel goed luistert, hoort alleen maar mooie, diepgaande songs,
afwisselend krachtig en kwetsbaar gezongen door Joan. Nieuwe nummers
van To Survive zijn wat kaler van opzet, maar zeker zo mooi als de
bekendere iledjes van debuut Real Life. Ondanks het geblaat verliest
een zichtbaar geërgerde Joan haar concentratie niet als ze alleen op
piano het breekbare Real Life brengt ("Ik kan dit eigenlijk alleen
spelen als jullie heel stil zijn). En haar twee muzikanten hebben
misschien niet de stemmen van Antony Hegarty (u weet wel, van de
Johnsons), maar vullen toch fraai I Defy in, dat op plaat door Joan en
Antony in duet wordt gezongen. Iedere onnozele kletskous in de zaal
heeft hiermee een schitterend optreden gemist. En een prachtige vrouw
met een uitstraling van heb ik jou daar, dat mag gezegd worden.
Meer publieke aandacht is er even later voor The Charlatans,
mede dankzij een stevige, opdringerige lichtshow. Anno 2008 blijkt de
Britpop met Madchestergrooves uit begin jaren negentig wel een wat
gedateerde indruk, maar toch: opzwepend klinkt het wel. Zanger Tim
Burgess maakt zijn ingestudeerde handgebaren en kijkt de zaal in alsof
hij een hossende meute Britten voor zich heeft. Knap, want het is toch
echt een stilstaand publiek in Den Haag voor zijn neus. Ondanks strak
gespeelde gloedvolle songs van het recente You Cross My Path en oudere
albums, weigeren de toeschouwers los te gaan. Vreemd, want ze zien een
professionele, goede show van een meer dan ervaren band.
Los gaan: dat gebeurt wél bij de opgeschoten jonge honden van het Canadese Tokyo Police Club
in de kleine zaal. De band jaagt er in sneltrein- vaart bijna de hele
EP A Lesson In Crime en het iets minder krachtige debuut Elephant Shell
doorheen. Korte, snelle, pakkende noisepopsongs met neurotische trekjes die plotseling lijken
op te houden, een bebrilde toetsenman (foto) die waanzinnig energiek
met z'n neus op de keyboards de elektronica verzorgt en de hele band
opzweept en een heus feestje met crowdsurfers voorin. Your English Is
Good is al een ware publieksfavoriet. Graag snel terug in de clubs voor
meer van dit lekkers. Band van de avond, belofte meer dan ingelost.
The Futureheads
schijnen het even later in dezelfde zaal ook goed te doen met hun
snelle, manische popsongs (doorgekregen per sms), maar de grote zaal is
helemaal volgepakt voor het blijkbaar nog lang niet vergeten
Supergrass, ondanks twee magere laatste platen. De ook al in de negentiger jaren groot geworden Britpopband (meerdere malen op Pinkpop en Lowlands geweest) staat
tegenwoordig als vijfkoppige, zeer geoliede rockmachine op het podium,
met op de achtergrond een gigantische lichtbak voor de visuals, die net
op het Paard-podium past.
Vooruit, seventies hardrockpastische Diamond Hoo Ha Man
blijkt live een prima concertopener, maar al gauw blijkt hoe nieuwere
nummers bij lange na niet tippen aan de opwinding van oudere hits die
niet heel verrassend in grote getale voorbijkomen: Lenny, She's So
Loose, Richard III, Movin', Pumpin' Up Your Stereo: het zijn uiteraard
de nummers waar het publiek voor gekomen is. Vergane glorie? Nee, dat niet: die hits worden nog steeds
vitaal en met genoeg verve gespeeld. Die schelle stem van zanger Gaz
Coombes (foto) heeft gelukkig nog niets aan felheid ingeboet, al moet
er bij Movin' opeens wel heel veel galm op, om te voorkomen dat de
poging tot mooi zingen vals gaat klinken. Wel gek dat Sun Hits The Sky
dan achterwege blijft.
De degelijke show van Supergrass is deze avond niet de favoriet van
ondergetekende (toch wat te gewoontjes), maar wel de perfecte afsluiter
voor de springende volle zaal op deze geslaagde, allerlaatste aflevering van The
Music In My Head. Wie weet komt de organisatie volgend jaar toch nog
met iets nieuws, een fraai alternatief op de proppen?
Lees ook:
- The Music In My head: geen halleluja-gevoel bij Sinead O'Connor
De band van de avond was eigenlijk Fanfarlo in de kleine zaal, met viool en trompet en xylofoon en aandoenlijke bandleden. De spirit van Gorky’s Zygotic Mynci is gelukkig nog lang niet dood!
The Futureheads speelden voor een halflege zaal, was Supergrass nu echt zo’n grote trekker? Nouja, het gaf ons lekker de ruimte om flink te dansen, want ieder nummer was weer uiterst dansbaar en energiek. Heerlijk.
Concert Joan as Policewoman kansloos door genant gekakel
Door Menno Pot 16 juni 2008 De Volkskrant
‘Soms vraag je je af waarom bepaalde mensen naar een concert komen,’ verzuchtte de presentator van het Haagse minifestival The Music In My Head, meteen nadat het publiek in het Paard van Troje op genante wijze het optreden van Joan As Policewoman kapot had gekakeld.
Je vraagt je óók af waarom de beste man het trio niet anders aankondigde. De New Yorkse Joan Wasser (zij ís feitelijk Joan As Policewoman) zingt op het prachtige tweede album To Survive over het kansloze gevecht van haar moeder tegen kanker. Dat zou je even uit kunnen leggen, als presentator. Je zou om stilte kunnen vragen. Maar nee: de spreekstalmeester sprak liever de hoop uit dat het publiek ‘de stemming van gisteravond’ (Nederland – Frankrijk) mee had genomen naar het Paard.
Nou, daar kwam het wel op neer, met een kansloze missie voor Joan As Policewoman als gevolg. Al snel zag je de drie muzikanten op het podium overleg voeren: dát liedje? Nee, sla maar over. Wanneer mogen we weg?
Wie erin slaagde om door het respectloze gekwetter heen te luisteren, hoorde dat het geluid ook nog eens haperde en dat de band (verklaarbaar, maar toch) maar niet echt ingespeeld raakte. Het was een wonder dat een liedje als To Be Lonely toch nog ontroerde.
Joan As Policewoman had een hoogtepunt moeten worden van de laatste Music In My Head-editie, maar dat zat er dus niet in. Het laat onverlet dat The Music In My Head zeven edities lang een heerlijk liefhebbersfestival was: geen ‘thema’, geen pretentie, maar gewoon een weekend leuke alternatieve bandjes. Jammer dat dat voor de gemeente Den Haag onvoldoende reden was om het te blijven subsidiëren.
Goed dat de Volkskrant ook eens een artikel over oeverloos gekakel bij zo´n concert schrijft en hoe het een optreden de vernieling in kan helpen. Had van mij nog wat harder gemogen. Je was me net voor met plaatsen Susanne, heel goed!
Graag gedaan!
Daarom geniet ik ook liever van het nieuwe album van Joan op de ‘luisterpaal’. Geheel zonder gekakel. Heerlijk!
Tja, het is natuurlijk hartstikke onpopulair om zoiets te zeggen, maar misschien is dit weel een van de oorzaken. Je moet het ooit ergens leren want wat Hansje niet leert… Haha. Lees maar over gebabbel in de klas:
“Stilte!
Kan dat gebabbel in de klas niet eens afgelopen zijn?
Veel middelbare scholen doen tegenwoordig aan uitwisseling met scholen in het buitenland. Vierdeklassers gaan dan een paar dagen naar een school ergens in Frankrijk of Duitsland, worden ter plekke ingekwartierd bij leeftijdgenoten en lopen met hen mee gedurende de schoolweek. Een tijdje later komt de ontvangende partij op bezoek in Nederland. De bedoeling van het uitwisselingsprogramma is om de taal beter te leren spreken (in geval van gasten uit het buitenland is de voertaal hier doorgaans Engels) en om mee te maken hoe het er in andere landen op school aan toe gaat.
De eerste doelstelling is leuk en aardig, al zet die nauwelijks zoden aan de dijk, omdat een week daarvoor veel te kort is. Maar het meehobbelen met de buitenlandse schoolpraktijk vormt een buitengewoon interessante leerervaring. Nederlandse scholieren komen bij terugkomst woorden tekort voor hun verbazing (en verontwaardiging) over autoritaire leraren die leerlingen afblaffen en strafwerk opgeven voor minimale vergrijpen. Er heerst een streng regime. Leerlingen mogen in de pauzes de school niet uit en moeten zich ophouden in daarvoor bestemde lokalen, de kantine of op een binnenplaats. Tijdens de lesuren mag er niemand in de gangen lopen; leerlingen zitten goedbeschouwd van acht tot zestien uur lang opgesloten.
Omgekeerd krijgen de vijftien- en zestienjarigen uit het buitenland een ware cultuurschok wanneer ze meemaken hoe informeel, om niet te zeggen ongedisciplineerd, de sfeer is op Nederlandse scholen. Tutoyeren van leraren door leerlingen is niet ongebruikelijk. Leerlingen zitten met petjes op en jassen aan in de klas, ze zitten te sms’en, bij sommige leraren zijn iPods toegestaan, van andere leraren mag er worden gesnoept en gegeten. In de pauzes en tussenuren begeeft de schoolpopulatie zich en masse naar supermarkt, snackbar en café of naar het park voor een stiekem blowtje.
Het ziet er in buitenlandse ogen uit als een losgeslagen bende, maar binnen de Nederlandse cultuur zijn informele omgangsvormen en polderende autoriteiten zonder straffend gezag zo vanzelfsprekend dat niemand hier raar van opkijkt. Toch zit er een nadeel aan de informaliteit op school, die zo langzamerhand alle voordelen ervan (die er óók zijn) overvleugelt, en dat is het lawaai: het onafgebroken geklets in de klas dat wisselt in volume naar gelang de leraar orde kan houden, maar dat zelfs bij de strengste leraar nooit helemaal ontbreekt. Er is altijd wel iemand die meent iets te moeten opmerken tegen een medeleerling, met als gevolg een permanente ‘wall of sound’ van gemurmel en gegiechel, gebrom, gefluister en gesmiespel. Soms taakgericht, soms voor de gezelligheid – dat doet er niet toe. De stand van zaken is simpelweg dat iedereen zich gerechtigd voelt om, net als buiten school, op elk moment te zeggen wat er in hem opkomt.
Een dag op de middelbare school is niet alleen voor leraren slopend, maar ook voor leerlingen. Het is moeilijker iets op te steken, het leren wordt verplaatst naar het huiswerk. Als deze ene regel (niet praten in de klas) gehandhaafd zou kunnen worden, zou er zo veel gewonnen zijn dat alle andere regels overbodig waren. Maar daar is de cultuur niet naar, dus iedereen kletst door.”
Bron: HP/DeTijd
“Supergrass meerdere malen op Pinkpop” even mierenneuken: één keer in 97.
Maar ik wou zeggen: leuk verslag en jammer dat ik je niet heb gezien (hoorde van Henk wel dat je er was)
Meerdere malen op Pinkpop én Lowlands hè.
Op LL heb ik ze zeker twee keer gezien.
Pingback: Londense zaal legt babbelkousen zwijgen op | Alternative