Yann Tiersen maakt lawaai, Emiliana Torrini betovert op Deens SPOT

In Nederland heb je in de koude winter Eurosonic / Noorderslag, in Denemarken heb je midden in het voorjaar SPOT. Sinds 1995 vormt Arhus (de tweede stad van het land) het toneel voor de showcase van nieuw Scandinavisch en vooral Deens talent. Om die bands ook vooral internationaal onder de aandacht te brengen, haalt de organisatie sinds jaar en dag internationale journalisten naar de stad. Zo ook uw verslaggever van Alternative Blog, die er samen met collega’s van KindaMuzik, Metro en Kink FM drie dagen lang rondloopt.

Donderdag – openingsavond
Het echte festival vindt vooral plaats in het Musikhuset, vergelijkbaar met de Oosterpoort tijdens Noorderslag. Maar op de openingsavond zijn er her en der in de stad nog wat andere podia waar bandjes spelen. Zoals in Train, net een maatje kleiner dan Tivoli.

Eerst speelt Fransman Yann Tiersen, vooral bekend van filmsoundtracks voor Amélie en Goodbye Lenin, die met zijn eerste Deense concert zodoende flink wat kleffe stelletjes op de been brengt: het is afgeladen vol. Die hebben vanavond helaas pech; niks geen Améliemuziek; razende postrock zullen ze krijgen! Al zit er onder al die bakken noise nog wel een hint naar romantische liedjes. Laatste nummer is dan weer wél het thema van die succesfilm, maar het publiek heeft het pas na twee minuten door. Die experimenteerdrang is te prijzen, maar het komt af en toe wel krampachtig over. Waarom niet gewoon die mooie ingetogen liedjes blijven maken? Daarna stroomt het leeg, richting de andere hotspots in de stad. De electropop van het Berlijns / Luxemburgse Minipli houdt daarna bepaald niet over, al zijn de outfits van de bandleden behoorlijk spectaculair. Maar als je het daar van moet hebben…

Tot slot gaat een mannetje of tachtig los op ‘ons’ eigen zZz. Midden in de nacht is het perfecte tijdstip voor deze broeierige orgelrock. Iedereen is precies aangeschoten genoeg, maar nog niet te ver heen. Een paar Deense meisjes kijken met open mond als Daan als vanouds op z’n instrumenten gaat staan. Later horen we dat het eveneens Nederlandse John Dear Mowing Club grote indruk heeft gemaakt bij de Deense pers.

Vrijdag
De rest van het weekend concentreert het festival zich rond de verschillende zalen van het Musikhuset. Op de enorme binnenplaats veel partytenten en fatboys, waarin het goed schuilen is tegen de enorme hoosbuien die af en toe overdrijven.

Bodebrixen maakt het soort opgeruimde pop van Camera Obscura, en is precies een kwartiertje leuk. Tenzij je van het Polyphonic Spree-blije type bent, dan heb je vast de volle drie kwartier staan genieten. Na het prima optreden op London Calling is het optreden van The Asteroid Galaxy Tour deze middag bepaald geen thuiswedstrijd. Te vroeg op de middag, te mat publiek en de band zelf lijkt ook nog niet helemaal wakker. En zonder de nachtelijke euforie die er in Amsterdam wél was, blijft er bar weinig van over. Dan valt ook op dat de liedjes wel erg op elkaar lijken. Op Lowlands en met een echt festivalpubliek zal het vast werken, maar niet voor een zaal met teveel bobo’s en te weinig bier.

De andere Deense hype, Carpark North, weet het wél helemaal waar te maken. Al is het bepaald niet vanaf de eerste seconde. Als niet-Deen voel je je eerder toeschouwer bij een aanstellerige boyband, al zijn ze daar weer te lelijk voor. Toch maar blijven staan omdat iedereen dit heeft getipt. En zowaar, vanaf liedje drie tot het eind werkt het ook voor deze scepticus. De band is weliswaar het toppunt van gelikt, maar speelt slimme en catchy popliedjes, bij vlagen met stevige gitaren en een electrosausje. Het Grote Gebaar van Oceansize, de waverock van White Lies en het elektronische popgeluid van landgenoten Spleen United. De bassist staat in gedachten alvast in een voetbalstadion, maar ondanks al dat vertoon van ego komt de band er mee weg – de zaal gaat plat voor de meezingers en slimme riffjes.

Nog net op tijd voor twintig minuten van Emiliana Torrini. De sympathieke IJslandse heeft al vier jaar niet in Denemarken gespeeld en staat voor een afgeladen grote zaal – en die is écht groot voor haar doen. Ze vindt het zelf ‘kinda scary’. Zelf kende ik eigenlijk alleen haar ingetogen folky kant, maar hier in Arhus speelt ze met haar versterkte begeleidingsband het kippenvel op m’n armen met een loeispannend Gun. Ik hap nog steeds naar adem als ze afsluit met Nothing Brings Me Down.

Emiliana Torrini – Gun

We blijven even in de grote zaal voor Mike Sheridan. Mannetje van pas zeventien jaar, achter een berg knoppen. Binnengehaald als de nieuwe Trentemøller, maar ondanks de vergelijkbare sfeervolle electro met diepe bassen, is die titel nog niet verdiend. Te weinig spanning, te weinig variatie en een véél te lange single met een gast-zanger/pianist. Dat nummer lijkt werkelijk de halve set te vullen.

Maar het kan nog steeds erger: Electrojuice. Platte electro met nul spanningsboog of originaliteit. Zelden een zaal zo snel zien leeglopen. Beetje anti-climax na de geweldige optredens van Carpark North en Torrini. Gelukkig komt er nog een dag… Zo maar weer eens richting festivalterrein, voor nog meer mooie Scandinavische muziek.

(update: lees hier het verslag over de zaterdag)