Brutale rapster en complexe metal hoogtepunten op SPOT

Veelzijdig dagje, deze zaterdag, met orkestrale pop, post-punk, nette pakken-metal, hiphop en nog meer metal, maar nu met saxofoon. Die laatste zorgt met de charmante en brutale Lucy Love voor de hoogtepunten van het SPOT-festival.

De zaterdag begint met een fotoshoot, niet eens als fotograaf maar als model voor de autoverhuurder waarmee uw verslaggever met drie andere journalisten vanuit Nederland op en neer kon rijden. Of we even in de achterbak willen zitten. De beelden volgen ooit nog eens, maar wie z’n Deens wil oefenen kan alvast hier terecht.

Maar laten we het over de muziek hebben. Veel getipt, ook al eerder dit jaar: Choir of Young Believers. Geen koor, maar wel een groot gezelschap met twee drummers, cello, toetsen, gitaar en bas. De band gebaart dat iedereen vooral uit de stoeltjes moet komen, maar deze prima verzorgde orkestrale pop komt toch echt het best tot z’n recht in een schouwburg. Bijvoorbeeld komende herfst in Den Haag?

We hebben een Kiss, en ergens in de VS huist ook nog een Kiss Kiss. In Denemarken plakken ze er nog maar een zoen achter; Kiss Kiss Kiss. Goeie opvallende posters op het terrein, met drie tongende meisjes. De band zelf ziet er een stuk minder spannend uit (witte t-shirts, auw). Strakke drummer en bassist, maar de post-punk is helemaal volgens het boekje van Gang of Four. Erg weinig origineel, maar degelijk en onderhoudend genoeg om niet bij weg te lopen. Nu nog een ander bandlid op zang en ze zijn klaar om te openen voor grotere bands als Bloc Party of LCD Soundsystem.

De meeste podia bevinden zich in hetzelfde complex, maar tien minuten lopen buiten het festivalcentrum ligt nog een leuk zaaltje, Vox Hall. ’s Middags vinden we daar Kellermensch; donker-romantische metal, met vioolmeisjes en strak in het pak gestoken mannen. Muzikaal ergens tussen Neurosis en Nick Cave, af en toe ontsierd door de zang die iets te vaak richting emo gaat. Maar muzikaal gebeuren er leuke dingen.

Waar de avond hiervoor na een paar sterke optredens nogal inzakte, krijgen we zowaar de absolute hoogtepunten van het weekend als uitsmijters. Eerst Lucy Love. Brutaal opdondertje dat via Zambia en Liverpool in Denemarken is beland. Beetje tussen MIA, Bunny Rabbit en Santigold, of het brutale buurmeisje van Dizzee Rascall. Twee dansers met maskers, een knoppendraaier en samen met de mc zelf in witte pakken.

Lucy Love – Daddy was a DJ

Live hiphop kan dus wel; de mc heeft binnen de kortste keren de hele tent aan haar voeten, inclusief deze journalist die niet bepaald bekend staat als hiphopliefhebber – tenzij het gewoon goed is; Lucy heeft niet alleen talent maar vooral enorm veel charisma en slogan-achtige teksten die je meteen meeschreeuwt. De rapster lijkt zelf even ondersteboven van wat ze in de tent losmaakt, mooie wisselwerking hoe het publiek haar tot grotere hoogten stuwt en andersom. ‘Daddy was a DJ’ zit twee dagen later nog steeds constant in m’n hoofd. Kan niet misgaan, straks op Roskilde.

Na deze euforie komen singer-songwriters of indie-schmindiebandjes vast niet meer over. Het moet nog harder. En dat komt goed uit, want in Vox Hall mag Shining het licht uitdoen. Metal, stoner en de soort herrie waar bijvoorbeeld Dillinger Escape Plan en Mars Volta goed in zijn – met saxofoon als extraatje.

Het Noorse gezelschap heeft een achtergrond in de jazz, en ook dat hoor je terug. En dan niet richting snel jeukende muziek als prog of fusion, maar zoals die voorbeelden hierboven, al legt Shining de nadruk op de muziek en veel minder op de vocalen. Net als Motorpsycho lijkt de band bij vlagen gewoon te jammen in plaats van losse “liedjes” te spelen. Dansen lukt niet, met al die verschillende maten die tegen elkaar in gaan. Fenomenaal hoe die drummer tussen al die verschillende ritmes van z’n collega’s er precies goed tussenin mept.

Het ook veel getipte Oh No Ono speelde op hetzelfde moment, maar de tweede helft is niet te zien omdat de hekken van het complex al dicht zijn; exit only. Collega’s Henk Kanning (KinK FM , scroll naar onderen) en Edwin van Dalen (Metro, pagina 18) waren er wel. Toch nog een geweldig slot van een interessante tweedaagse. Volgende keer nog wat sneller doorlopen als iets niet leuk is, want teveel reacties van andere bezoekers dat ze iets geweldigs hebben gezien. Lucy Love en Shining hebben er in ieder geval een Nederlandse fan bij.