Eurosonic dag 2: soul en psychedelische noise

Tot vorig jaar lag het epicentrum van Eurosonic rond de Grote Markt, met iedereen die daar de tickets inwisselt voor de polsbandjes en de route uitstippelt voor een lang weekend. Die kassa is nu verplaatst naar het Boterdiep, met een gezellig terrein vol koffie- en eetstalletjes er omheen. Alleen jammer dat de Opera-tent zelf nog een ongezellige bedoening is; weinig sfeervol licht en iets te koud om je jas uit te laten.

Niet de ideale omstandigheden dus voor Lucy Love, zeker omdat 20:00 uur veel te vroeg op de avond is en de meeste mensen nauwelijks het avondeten achter de kiezen hebben. Wat een deceptie na de bepaald euforische taferelen op SPOT en Roskilde.

Door de nieuwe kassa-locatie en nieuwe festivalpodia in deze hoek van de stad, is Simplon geen los eiland meer in de route. Dat scheelt weer als je geen fiets hebt en niet te veel wil lopen. Simplon is sowieso geen slechte keus voor wie eenmaal binnen niet meer weg wil. Ellie Goulding mag op de warme belangstelling van ongeveer het hele vaderlandse muziekjournaille en andere kenners rekenen. Allemaal dezelfde conclusie getrokken na het checken van MySpace en bandbio’s, of staat iedereen met dit lijstje in de hand? Met de op Twitter en in de wandelgangen onevenredige aandacht voor precies die door de BBC getipte namen, lijkt het verdacht veel op het laatste. Hoe dan ook, als u graag een blonde vamp catchy electropop ziet spelen, bent u bij Goulding aan het goede adres. De gedurfde coverkeuze (Roscou van Midlake) roept gemengde reacties op. Ik ga voor geslaagd.

Een verdieping hoger trekt ook Post War Years een volle zaal. Twee toetsenisten en twee bassen zorgen voor een aparte sound, dat heen en weer gaat tussen soundscapes, post-punk en een bijna Vampire Weekend-achtige ritmiek. Waar die Amerikaanse band vooral echte liedjes maakt, ligt de nadruk bij deze Britten eerder op de sound als geheel. Nu nog een los nummer dat er echt uitspringt en dan komt het wel goed.

Weer terug in de grote zaal klinkt Los Campesinos dramatisch, zelfs op een plekje naast de geluidsman. Dan maar weer naar buiten. En ach, omdat we toch in de buurt zijn en met deze kou graag weer op temperatuur komen met wat warme klanken, op naar de Machinefabriek voor die andere BBC-tip: Rox. Het blijkt precies wat we nodig hebben; veel zwoel dansende meisjes en een paar stelletjes, en ook Rox zelf heeft de moves. Alleen al van die zangeres krijgt uw verslaggever het al warm: die ogen, dat lichaam, die… Eh, terug naar de muziek. Soulvolle pop en reggae in een aparte en leuke cover van Dreams (Fleetwood Mac) en af en toe wat rockende uitbarstingen, zoals in het laatste nummer. Ideale band om deze zomer nog eens terug te zien. In de clubs, maar nog liever op de festivals.

Eigenlijk andere plannen, maar als je dan toch Peter Meeuwsen tegenkomt en blijft kletsen, kunnen we meteen blijven hangen voor de volgende band en controleren of de van te voren gegeven tip over Serena Maneesh (foto boven) terecht is. Een volmondig “ja” is daarop het antwoord. Een dik half uur lang brengen de Noren een spannende collage van shoegaze en krautrock, waarbij ze niet zozeer de sonische herrie maar juist de melodische kracht van My Bloody Valentine mengen met harde krautrock-erupties en dansbare wave. Mag dit héél snel terug in een nog iets knusser zaaltje in de Randstad?

Via de Febo richting Vera voor de laatste band van de avond: The Low Frequency In Stereo. Precies de goeie muziek voor dit tijdstip en promillage: groovende en bij vlagen hypnotiserende postrock, waarbij de zang helaas niet altijd een pluspunt is. De feedback en psychedelica zijn dat gelukkig wél. Net als Eurosonic-hoogtepuntje Serena Maneesh graag binnenkort op herhaling.

Fijne tweedaagse met een terechte keus voor Noorwegen als focusland. Morgen mag de jas de hele dag aan de kapstok in de Oosterpoort voor een puur Nederlandse avond op Noorderslag. Wordt vervolgd…