De hoogtepunten van Roskilde 2009

Beter wat later dan nooit, een terugblik op een vol, zonnig, gezellig en vooral muzikaal indrukwekkend weekend in Denemarken. Met een overvol Roskilde-programma is het ondoenlijk om alles te zien dat je wilt zien. Helemaal met leuk gezelschap, het vele socializen en de nodige ijskoude halve liters Tuborg.

Gelukkig was bijna alles waar uw verslaggever stond te kijken goed tot overdonderend – op de door technische problemen tegenvallende show van Fever Ray na. We blikken even chronologisch terug op de meest indrukwekkende optredens van Roskilde 2009.

Lucy Love (donderdag 2 juli, Cosmopol)
Het kleine opdondertje Lucy Love maakte enkele weken geleden al indruk op het SPOT-festival en weet ook als eerste act van het weekend de tent volledig op de kop te zetten. Gemaskerde dansers in zwart-witte pakken, catchy liedjes en een enorm charisma van dit zogenaamde zusje van Dizzee Rascal. Een wederom ontploffende tent op No VIP en Daddy was a DJ. Live hiphop kan dus wel, en ook voor mensen die normaal met een grote boog om het genre heenlopen. Onlangs getekend door het Nederlandse Topnotch label en binnenkort te zien op De Affaire in Nijmegen.

Mew (donderdag 2 juli, Arena)
Ondergetekende snapt nog steeds niet hoe en waarom Nine Inch Nails Mew meeneemt als support-act, laat u dat vooral even weten na de show in Amsterdam? Weliswaar een nieuwe plaat om te promoten, maar niets daarvan op Roskilde; wel een echte festivalset met alle krakers van de al jaren geleden verschenen albums. Het gevolg is een euforische thuiswedstrijd waarbij we ondanks het zwoele zomerweer continu kippenvel hebben. De bombastische finale van afsluiter Comforting Sounds is een van de mooiste momenten van het hele weekend.

Trentemøller (donderdag 2 juli, Orange)
Twee jaar geleden al een van de hoogtepunten (check de live-cd), en nu gepromoveerd naar het grootste podium van het festival. Met tribale dansers en een band op het podium en de dj zelf op een platform midden in het publiek bij de Orange stage. Trentemøller gaat meer dan twee uur heen en weer tussen beukende techno en de meer subtiele klanken zoals we die kennen van meesterwerk The Last Resort. En wat een bizarre fragmenten! Eigen single Moan onnavolgbaar in de mix met The Cure’s Lullaby, we horen Britney, M.I.A., Primal Scream, één seconde Billie Jean en het piano-akkoord van A Day in The Life als overgang tussen een stevige en ingetogen passage. De slome dansers op het podium werkten niet echt en de hele show had een half uurtje korter gemogen, maar toch: imposant.

Trentemøller @ Roskilde 2009

Faith No More (vrijdag 3 juli, Orange)
Heerlijk als een band zelf het hele sell-out gebeuren rond een reünie op de hak neemt – zoals Faith No More met vaste set-opener (en Peaches & Herb-cover) Reunited. Helaas geen Las Vegas-fout rood gordijn op de achtergrond zoals bij Hurricane, maar wel de hele band in pastelkleurige maatpakken en Mike Patton met wandelstok (die tijdens de show in het publiek wordt gegooid), zonnebril en immer glad achterover gekamd haar. Nog steeds uitstekend bij stem en de hele show door vooral narrig; “Faith No More 2.0.: Five guys, one cup.” Muzikaal is het nog steeds strak en hard, en wie destijds fan was maar de band destijds niet live zag (zoals ondergetekende) krijgt hier – net als met een paar jaar terug de Pixies – de ultieme nostalgische trip. Arm in arm met onbekende Denen meespringen op Ashes To Ashes en al die andere klassiekers, om nooit te vergeten. In de Benelux moeten we nog even wachten tot half augustus, maar na de shows op Hurricane en Roskilde is er maar één conclusie; gaat dat zien!

Oasis (vrijdag 3 juli, Orange)
Wie begin dit jaar in de bierhal was, zag een prima concert van Oasis. Op Roskilde nog net een tandje beter, met de ultieme festivalsfeer (Cigarettes & Alcohol) en nu wél Live Forever in de set. Liam draagt het nummer totaal onbewogen op aan de slachtoffers van de ramp in 2000. Waarom dit beter was dan  al die andere bands van dit weekend? Misschien de staat van dronkenschap, of toch de factor nostalgie van de voormalige fan die midden jaren ’90 vooral op een dieet leefde van Smashing Pumpkins, Radiohead, en Oasis.

Grace Jones (vrijdag 3 juli, Arena)
Mag ik zeggen dat de vrijdag op Roskilde 2009 een van de beste losse festivaldagen ooit was? Ja, dat mag ik zeggen. Nick Cave & The Bad Seeds waren die dag niet mis, net als Fleet Foxes, The Mars Volta en NIN, maar Grace Jones zie je niet elke zomer. De dame is begin zestig, maar ziet er nog steeds schitterend uit. Samen met Mike Patton een van de grootste podium-persoonlijkheden van het weekend, helemaal als ze bij Slave To The Rhythm het hele nummer blijft hoolahoopen. Doe mij ook zo’n glitterbolhoed!

Faith No More – Ashes to Ashes

Oh No Ono (zaterdag 4 juli, Odeon)
De recensie is nog onderweg, maar album Eggs van Oh No Ono is een van de leukste platen van 2009 – niet te missen als je van psychedelische pop à la Flaming Lips, Mercury Rev, Yeasayer en MGMT houdt. Zanger Malthe Fischer staat in pyjama tussen een half oerwoud op het podium en na een niet heel overtuigende start slaat de brille van de albums ook over naar het publiek in de goed gevulde tent. Weird Fishes (Radiohead) is een van de mooiste covers op Roskilde – en dat waren er veel. Naar verluidt dit najaar ook in Nederland te zien.

Lily Allen (zaterdag 4 juli, Arena)
Zelden iemand zo in een optreden zien groeien als Lily Allen. De eerste paar nummers wel aardig maar niet heel bijzonder en dan wordt het ineens verbazingwekkend goed. Vooral vanwege de verrassende wendingen in de nummers – het drum n’ bass-intermezzo bij Smile, haar begeleidingsband die ineens clubfiller en TMF-hit Day ‘N’ Nite inzet, de geweldige Britney-cover Womanizer, de massaal zwaaiende middelvingers bij Fuck You… De grijns op Lily’s gezicht wordt per minuut groter, net als die bij uw verslaggever. “Roskilde was amazing last night, best show ive ever been a part of” twitterde ze na afloop. Waarvan akte.

Pet Shop Boys (zaterdag 4 juli, Orange)
Michael Jackson gaat niet meer lukken (had wel tickets), maar deze zomer kan ondergetekende na Faith No More en Grace Jones nu ook eindelijk de Pet Shop Boys van het “nog live te zien” lijstje schrappen. Indrukwekkende podium-act met dansers en danseressen in blokvormige pakken, Chris Lowe in een jasje vol spiegels en zanger Neil Tennant op z’n paasbest in maatpak. Al heel snel Go West, dat massaal wordt meegebruld – en ook in die andere twee uur van de show is het meezingen troef.  Bijvoorbeeld met persoonlijke favoriet West End Girls – ultiem en tijdloos. Tussen alle Michael Jackson-tributes van dit weekend eert dit duo met Viva La Vida de band die de avond erop het licht zal uitdoen op Roskilde.

Pet Shop Boys – Go West

Peter Doherty (zondag 5 juli, Arena)
… maar voordat Coldplay ons gelukzalig naar huis stuurt, eerst nog een ander verrassend hoogtepunt van het weekend: Peter Doherty. Echt waar. Uw verslaggever had het nooit zo op de adoratie voor deze junk en vond alle aandacht hoogst overdreven. Aanvankelijk de bevestiging in deze gedachte als Doherty vooral de showman speelt met het uitdelen van tientallen blikjes bier en een verhaal over Swissair die z’n bagage heeft kwijtgeraakt. Gevolg; allemaal kledingstukken richting podium – zelfs een bh. “Takk!” (bedankt!) is het snedige antwoord. Maar de ramptoerist die hier kwam kijken is volslagen bekeerd; hier staat geen junk op het podium, maar een artiest. Enkel met zijn gitaar en een brandende kaars op zijn versterker speelt Doherty het kippenvel op de armen. Met een selectie van Libertines, Babyshambles en solowerk weet hij een uur lang te boeien, tot tranen in de ogen bij Fuck Forever. Misschien wel het beste optreden van het hele weekend. Wie had dat van te voren kunnen denken!

Coldplay (zondag 5 juli, Orange)

De laatste twee platen kunnen uw verslaggever gestolen worden, en het plan was vooraf om al voor of halverwege de show richting Nederland te vertrekken. Niets ervan; op een festival als Roskilde zijn er weinig bands die zo’n saamhorigheid weten los te maken als Coldplay – alleen al het massaal meezingen van Fix You was al meer dan memorabel. Alles is raak; van de goed opgebouwde setlist, via alle aanstekers en mobieltjes op het veld en Chris Martin die op een bepaald moment als Chinese draak verkleed op het podium staat, tot de geslaagde Billie Jean cover – het hele liedje, met de hele band. Een droomeinde van een ultiem festivalweekend.

Coldplay: The audience after Viva la vida (from Roskilde Festival)

Uw verslaggever was in eerste instantie voor een ander magazine op pad, (waar u nog meer recensies en sfeerimpressies kunt teruglezen). Voor nog meer verslagen van Nederlandse collega’s, zie ook de concullega’s van OOR.

Achteraf een beetje spijt dat de route vooral langs de gevestigde namen liep en heel veel kleinere dingen gemist zijn. Zo’n 25 a 28 gecheckte bands op een weekend als dit is best een magere score; normaal zijn dat er 40+. Maar dat maken we de rest van het jaar (of op de volgende editie van Roskilde) wel weer goed. Was u toevallig ook op Roskilde? Laat in de comments weten wat voor jullie de hoogte- of dieptepunten waren.

(Foto bovenaan: Hans Vrijmoed)