Op de tweede dag van Pukkelpop in Hasselt, Lowlands moet nota bene nog losbarsten – zijn de verwachtingen het hoogst omtrent het optreden van Arcade Fire op de oh zo grote Main Stage. Verwachtingen die na uren van geduld volledig waar worden gemaakt. De headlining show van de Smashing Pumpkins die erna komt, is er alleen maar een grotere teleurstelling door. Klik verder voor het verslag van Pukkelpop, dag 2.
Voor een vroeg optreden vol Britse tongue-in-cheek-humor van Art Brut komen we graag op tijd uit de veren. Zeker als we het geniale Duitstalige refrein ‘Punk Rock Ist Nicht Tot!' mee mogen brullen. Door het vroege tijdstip zijn band en publiek ook nog niet helemaal wakker. Toch speelt de band verrassend strak voor een zootje rammelrockers en Eddie Argos – in rood pak – voorziet de toeschouwers rijkelijk van oneliners. "Ik wil geen dvd's en computerspellen in mijn platenzaak, ik alleen maar platen in mijn platenzaak." Of: "Denk je nog wel eens aan een ex-geliefde? Stop daar onmiddellijk mee!" Geen topoptreden, maar een leuk begin van de dag. Da's genoeg voor rond het middaguur.
Aangekomen bij de Main Stage blijkt de Belgische rockband The Van Jets een vol veld prima aan te kunnen. Frisse meezingpopsongs met leuke twists hebben ze zat, maar was die lelijke cover van David Bowie's Fashion nou echt nodig? Reverend and the Makers is een van de kakelverse Britse hypes op Pukkelpop. Op papier maakt deze band uit Sheffield indie-electro, dus staan de zes Britten in de Dance Hall. Daar aangekomen lijkt Reverend and the Makers toch vooral heel veel op een popgroep met wat keyboards, met knappe toetseniste als blikvanger en een leuke single op zak in de vorm van Heavy Weight Champion Of The World. Opzwepend is het (nog?) niet, dansbaar wel en we hoorden enkele zeer funky baslijnen. Het is wachten op het debuutalbum om definitief te oordelen of de Engelse hype terecht is. Afgaande op dit op zich prima optreden is het antwoord hooguit ‘heel misschien.'
De volgende Britse hype The Enemy had met het maken van debuut We'll live and die in these towns één enkel doel: hun slaperige woonplaats Coventry ontvluchten. Dat lijkt voorlopig gelukt: de drie straatschoffies staan al op de Main Stage van Pukkelpop met hun in your face-rocksongs vol goeie koortjes. Die klinken live gelukkig stukken ruwer dan op hun te glad gestreken album. Het nieuwsgierige publiek op het veld reageert goed op deze vuilbekkende neefjes op gympies van Oasis. Kan wel eens rap groter worden.
De Belgen van Mintzkov zijn in eigen land al beroemd. De kleine Club-tent puilt uit voor hun optreden en terecht: de stekelige gitaarsongs van 360 ° en debuut M For Means And L For Love worden vlijmscherp gespeeld. Dat zanger Philip Bosschaerts de pech heeft dat zijn stem zoveel lijkt op die van dEUS' Tom Barman, maakt allang niet meer uit. Op de beste momenten liggen de Pixies op de loer en zit Mintzkov bijna op hetzelfde level als Barman's band. En daarmee basta.
Bijkomen kan in de Chateau op de repetitieve, relaxte electropop van Fuyija & Miyagi. Geen Japanse band, maar drie Britten met drumcomputers en gitaren. Hun act is statisch en saai om naar te kijken, maar op hun electropop is het fijn meedeinen. Bij The View uit Schotland gaan de gitaarversterkers op elf. De broekies spelen rommelig en erg gejaagd, maar zeker aan singles als Same Jeans en Superstar Tradesman mankeert op zich niets. Door zo heftig te spelen gaan de melodieën alleen jammerlijk verloren. Even later is er simpelweg niet te ontkomen aan het geloei van de levende fluitketel met de wapperende armen Sharon den Adel. Jawel, Within Temptation staat voor de zoveelste keer op Pukkelpop en trekt een grote massa. Wat die toch hoort in de potsierlijke gothic popmetal en ziet in de clichématige, gelikte show zal altijd wel een raadsel blijven. En waarom pikt iedereen het toch dat de band het publiek als kleine kinderen aanspreekt. "Hebben jullie zin om mee te zingen vandaag?" Brrr…
Nee, doe dan maar een kokend hete knalfuif zoals Cansei de Ser Sexy (CSS) er een bouwt in de Dance Hall. Ondanks eentonig songmateriaal danst een ramvolle tent gewillig mee met de Brazilianen. Zangeres Lovefoxxx is de absolute blikvangster in haar glitter-stoeipakje en speelt haar rol van volksmenner met verve. Het kookpunt wordt bereikt bij singles Alala en Off The Hook. Hoogtepuntje!
Nooit slecht en altijd op z'n minst amusant: The Hives. De Zweedse garagerockers spelen als altijd hard, snel en zo strak als een kippenreetje. Bekende krakers als Hate To Say I Told You So worden afgewisseld met korte knallers van het nieuwe The Black And White Album, uit in oktober. Nieuwe single Tick Tick Boom is aan de publieksreactie te zien nu al een nieuwe favoriet en de half gespeelde arrogantie van frontman Howlin' Pelle blijft een aanstekelijk extraatje. "Yes, clap your hands! It's only one of the best rock 'n roll bands in the world!" The Hives zien we volgend jaar vast wel weer terug op meer festivals. Wees welkom!
Even later is het concert van Chris Cornell vooral de moeite waard dankzij zijn stem. Het bereik van de man die voorheen in Soundgarden en Audioslave zong is nog altijd indrukwekkend en bereikt met gemak de achterkant van het festivalterrein. Van de nummers op zijn soloplaat Carry On moet Cornell het echter niet hebben. Ze zijn onsamenhangend en ontberen bezieling, hoe krachtig ze ook worden gezongen en hoe technisch perfect zijn begeleiders ze ook spelen. Die cover van Michael Jackon's Billy Jean klinkt wel fraai doorleefd, maar het publiek wacht intussen op Soundgarden-hits als Spoonman en Black Hole Sun, en krijgt die ook. Een aardige, maar weinig verrassende, traditioneel Amerikaanse rockshow is Cornell's optreden derhalve.
De 23-jarige excentrieke Patrick Wolf en zijn muziek zijn juist alles behalve traditioneel. De zanger met de donkerbruine stem en knalrood geverfd haar loopt rond in een soort schooluniform met korte broek en bretels. Op het eerste gehoor lieflijke, bloedmooie ballades worden soms ruw verstoord door heftige beats die viool en cello overstemmen. Dat levert spannende kippenvelmomenten op. De performer Wolf weet intussen hoe hij met soepele bewegingen de ogen van de meisjes op de voorste rijen op zich gericht moet houden. Het gaat ver om Patrick Wolf al een ster te noemen, maar de potentie is er na drie albums beslist. Gelukkig was zijn blogbericht van afgelopen voorjaar, waarin hij aankondigde te stoppen, loos alarm.
Wolf's optreden blijkt een goeie opmaat naar de wederom overdonderende show van de beste, meest geliefde Canadese band van dit moment: Arcade Fire uit Montreal. Tijdens de tournee van twee jaar terug bracht Arcade Fire op het podium een perfecte doch wonderlijke mix van polonaise en emotionele, bittere ernst. Het nieuwe album Neon Bible is donkerder van toon dan debuut Funeral en dat vertaalt zich ook op het podium. De sfeer op de Main Stage is bij vlagen ronduit onheilspellend en stukken minder onbevangen. Tien man en vrouw sterk verzorgt Arcade Fire een troostende (Keep The Car Running), dan weer huiveringwekkende (Black Mirror) hoogmis, temidden van prachtige visuals en een imposante batterij aan instrumenten. Met het kerkorgel uit single Intervention en extra violistes en trompettisten.
Een ding is niet veranderd: de ongelooflijke, bijna intimiderende bezieling en intensiteit die de voltallige groep van begin tot eind uitstraalt. Er wordt continu van instrumenten gewisseld en er gebeurt teveel om in één keer met eigen ogen te kunnen registreren. Dit en de stuk voor stuk geweldige, razend mooi gearrangeerde songs zorgen dat Pukkelpop volkomen plat gaat voor de Canadezen, ondanks een niet altijd even soepele geluidsmix van de vele instrumenten en een soms moeilijk te horen zanger Win Butler. De daverende finale waarin Funeral-krakers Neighbourhood 4 (Power Out) en Rebellion naadloos aan elkaar worden geregen is de genadeklap. Het besef op de weide is voelbaar: hier is iets bijzonders gebeurd. Arcade Fire is niets minder dan groots en is op weg naar een megastatus. Het zij ze gegund: net als in 2005 hebben ze alvast een van de beste optredens van Pukkelpop gegeven. Op Lowlands moet het ook de ware climax zijn geweest, aldus de Volkskrant.
Na deze overweldiging ben ik eigenlijk nog te vol van Arcade Fire om op te gaan in de ruige, lawaaiige en tegelijkertijd mooie gitaarsongs van Dinosaur Jr. Maar een fijn weerzien is het beslist. Uniek gitarist J. Mascis, bassist Lou Barlow en drummer Murph brengen oud en gloednieuw werk voor een ramvolle Marquee en krijgen geheel terecht een waar heldenonthaal. De typisch gierende Mascis solo's snijden de trommelvliezen als een zalige marteling dwars door midden. Net als Arcade Fire stopt ook Dinosaur Jr. heftige emoties in zijn muziek, maar dan op een andere, luidere manier. Een terechte afsluiter van de Marquee op deze vrijdag.
Intussen staat het veld voor de Main Stage al vol voor The Smashing Pumpkins. Of beter gezegd: voor de naam Smashing Pumpkins, niet voor de in de jaren negentig zo grote Amerikaanse rockband. Leider Billy Corgan en drummer Jimmy Chamberlin zijn zoals bekend de enige originele leden, naast drie anonieme huurlingen. De festivalset op Pukkelpop begint spannender dan die op Pinkpop, met het tien minuten durende United States van nieuwe plaat Zeitgeist als opener. De lichtshow is indrukwekkend, het geluid zwaar en kraakhelder, technisch gezien is er weinig tot niets op het spel en de solo's van Corgan aan te merken en hij is bovendien goed bij stem.
Hits als Zero, Bullet With Butterfly Wings en Tonight, Tonight volgen uiteraard ook, maar Hasselt krijgt toch minder bekende krakers te horen dan Landgraaf begin juni. Bovendien zuigt een semi-akoestisch rustpunt met mager B-kantje (!) Death From Above alle overgebleven vaart en energie uit het concert. Het grote publiek komt voor de hits, maar Corgan vertrouwt op het materiaal van Zeitgeist, en dat is een pijnlijke vergissing. De comeback-plaat is immers op z'n zachtst gezegd teleurstellend en de massa komt niet voor nieuw werk. De eigengereidheid van Billy Corgan kun je met een beetje goede wil prijzenswaardig noemen, maar een goed concert levert het niet op. Wel een na een nog aardige eerste helft ronduit ontgoochelende finale met lelijke hardrock en een rommelige, veel te lange versie van Heavy Metal Machine. Vandaag geen Today, geen 1979, geen Disarm. Het publiek wil meegaan, maar krijgt niet wat het verlangt. Het komt de Pumpkins op een fluitconcert van een teleurgesteld publiek te staan als de toegift niet komt. Op deze manier is het echt het beste dat er dit jaar nog een einde komt aan deze mislukte reünie.
Het is een teleurstellend einde van een prima tweede festivaldag, maar de echte knallers verwachten we op zaterdag, met the Shins, CocoRosie, LCD Soundsystem, Sonic Youth, Nine Inch Nails en Tool. Gaan zij over Arcade Fire heen? Het verslag van de derde Pukkelpop-dag volgt snel!
Lees ook:
- Pukkelpop, dag 1: Maniakale Liars, heersende Battles en Mexicanen
- Pukkelpop, dag 3: feest vieren op het einde der tijden
