Pukkelpop heeft een van de beste edities ooit beleefd. Waren er gedurende de afgelopen dagen slechts enkele tegenvallers te bespeuren, op deze zaterdag worden de echte toppers verwacht. Nieuwe smaakmakers vandaag zijn Patrick Watson en Kate Nash, reeds vermaarde toppers als The Shins, CocoRosie, Kings Of Leon, Nine Inch Nails, Sonic Youth en Tool stellen geen seconde teleur en bevestigen stuk voor stuk op glorieuze wijze hun status. Het zijn duidelijk de publiekstrekkers: het Pukkelpop-terrein krijgt vandaag met een kleine 50.000 mensen de meeste bezoekers over de vloer.
Wedden dat Patrick Watson uit Canada binnen luttele jaren als co-headliner op festivals staat? Wat deze singer-songwriter met Jeff Buckley-achtige stem aan het begin van de dag met zijn band laat horen in de Chateau, is al niets minder dan indrukwekkend. Al is hij nog volop in de groei: de rijkelijk met klassieke en jazzy elementen volgestopte klassesongs van zijn debuut Close To Paradise zijn live nu al helemaal af en krijgen vlekkeloze uitvoeringen, met Weight Of The World als hoogtepunt. En wel eens een gitarist gezien die voor geluidseffecten een ballon laat leeglopen op zijn snaren? Een steeds voller wordende tent applaudiseert en joelt steeds luider voor die gewoon ogende jongen Naast Arcade Fire heeft de pop er zeer binnenkort een nieuwe, zeer muzikale lieveling uit Canada bij.
De Texanen van Voxtrot maken de belofte van hun EP's en debuutalbum nog niet helemaal waar. Hun popsongs liggen ook live best prettig in het gehoor, maar sprankelen zoals op de cd's doet het op het podium nog niet. Voxtrot klinkt in de Club nog wat gewoontjes. Geeft niets, laat maar verder groeien, en wie weet zien we de symphatieke band nog eens terug op het festival. Dat hopen we niet van Enter Shikari: op papier een op z'n minst interessanten nieuwkomer, in de praktijk een niet om aan te horen, matig gespeelde mix van tweedehands metalriffs en derderangs Tiësto-achtige trancedeuntjes. Zo slecht dat het bijna hilarisch wordt en dat kan niet de bedoeling zijn van deze Engelse herrieschoppers.
In de Marquee trekken de Shins voor hun doen ook stevig van leer. Op een ontspannen manier dat wel: frontman James Mercer en de zijnen lijken het erg naar hun zin te hebben. Intussen vuren ze het ene na het andere 24-karaats popjuweel af op het gewillige publiek in de Marquee. Koude rilingen zijn er bij de prachtige koortjes in Saint Simon en het onverwoestbare Phantom Limb. Eén nadeel: The Shins hadden beslist meer tijd moeten krijgen dan de veertig minuten van vandaag. Verder grote klasse.
Net als Patrick Watson en Voxtrot nog volop in de groei: aanstaande ster Kate Nash, de maakster van een debuutalbum dat in Engeland op 1 binnen kwam. De hype is België niet ontgaan: de Chateau-tent staat bomvol voor de Engelse schone. Nash zit verlegen lachend achter haar piano, omringd door drie begeleiders. Haar optreden komt alvast een stuk pittiger en zelfverzekerder over dan op London Calling in Amsterdam eerder dit jaar. Nash is beter en krachtiger gaan zingen met dat heerlijke zeer Britse accent, de meeste liedjes zouden zo hits kunnen worden en het geweldige Foundations kan iedereen onderhand al meezingen. Kate Nash wordt ook hier snel een hele grote dame. Blij toe, want ze voegt beslist iets toe aan het hokje toegankelijke doch eigenzinnige popmuziek. Hulde!
Bij Bromheads Jacket in de Club blijken bij navraag door de zanger meer Nederlanders dan Belgen in de tent te staan. De Hollanders herinneren zich natuurlijk nog de verwoestende liveshows van de Britten op London Calling en Metropolis. Op Pukkelpop gaat het er wat beschaafder aan toe, al is dit betere ragwerk drie kwartier lang nog opruiend genoeg. Meer rock 'n roll op de Main Stage van Kings Of Leon uit het zuiden van de VS. Muziek met enkel het stempel 'southern rock' maakt de band allang niet meer. De drie broers en een neef weten tegenwoordig een pittige, gevarieerde rockshow neer te zetten, waarbij de vlam vanaf het begin al in de pan slaat. Intussen is de snerende frontman Caleb Followil beter dan ooit aan het zingen. Dat het Belgische publiek zo goed reageert zal komen door het feit dat single On Call van nieuwe wereldplaat Because Of The Times in België wél een radiohit was. Maar ook veel oudere nummers van Youth & Young Manhood en A-ha Shake Heartbreak worden gespeeld en zorgen voor veel respons op het veld. Ook de naam van Kings Of Leon is nu officieel gevestigd.
Verrassend genoeg staat de grote Marquee-tent bomvol voor Bianca en Sierra Casady en hun begeleiders, beter bekend als CocoRosie. Op zich terecht, maar ook verwonderlijk: hun wonderschone nufolk met hiphopbeats, de kirrende zang van de dames en de vele niet thuis te brengen geluidjes zijn geen makkelijk verteerbare kost. De zusjes, zeker de zwartharige Bianca in diep uitgesneden witte creatie, staan echter met aanstekelijk plezier op het podium. Alleen Sierra is zoals gebruikelijk wat gereserveerder, gehuld in haar fluoriserende beveiligingsvestje en met getekend snorretje op haar bovenlip. Hun Franse human beatboxer gooit intussen hoge ogen met zijn strakke beats. Wie niet beter weet, zweert dat er een drumcomputer in het spel is. De krankzinnige raggamuffin van Japan zorgt voor feest, de cover van rapper Akon´s platte I Want To Fuck You is bijna komisch en in het CocoRosie-universum zowaar vanzelfsprekend. Een fenomentaal optreden, dat dankzij het dolle publiek zelfs een toegift krijgt, voor het eerst dit weekend in de Marquee.
Het optreden van Spoon is deze avond eigenlijk een te sober rustpuntje. De songs van Ga Ga Ga Ga Ga komen live goed uit de verf, maar ze zijn nu eenmaal niet zo opwindend dan wel erg sober. Waardoor er alweer vrij snel genoeg ruimte ontstaat in een aanvankelijk bomvolle Chateau-tent. Voor pure opwinding moeten we even later bij de New Yorkers van LCD Soundsystem zijn, die in een kolkende Marquee een uur lang de perfecte groove neerzetten. Zonder laptops of drumcomputers, maar helemaal live gespeeld, met een glansrol voor strakke drummer Pat Mahoney. In hoog tempo volgen de van de energie druipende krakers elkaar op, van een Daft Punk Is Playing At My House op speed en een bijna ontroerend All My Friends tot een zwaar rockend Tribulations en een verwoestende versie van stamper Yeah, waarbij leider James Murphy de longen uit zjin lijf brult. Nog een geval van status veiligsteld dankzij een fenomenaal goed concert.
Vervolgens gaan we bij de Main Stage een duistere avond tegemoet met voor Tool eerst nog Trent Reznor´s Nine Inch Nails. De band is net zo overweldigend en verwoestend als een LCD Soundsystem, maar dan op een naargeestige, bijkans apocalyptische manier. Om de fans warm te maken krijgen we eerst vlekkeloos strak en hard gespeelde hits als March Of The Pigs en Survivalism voor onze kiezen, waarna halverwege de abstractere electronica van Nine Inch Nails' jongste project Year Zero iedereen hard om de oren slaat. De zware beats doen de stof vn onze spijkerbroeken trillen en dankzij de heftige lichtshow is Nine Inch Nails live voor de zoveelste maal een belevenis. Aan het eind ontbreken gloriemomente Head Like A Hole en het niet van drama gespeende Hurt natuurlijk niet.
Een belevenis: dat geldt zonder meer ook voor het optreden van Sonic Youth op deze Pukkelpop. Geen greep uit de veelomvattende discografie zoals Lowlands het zondag 'gewoon' kreeg, maar de integrale opvoering van klassieker Daydream Nation uit 1988 krijgen de Belgische fans voorgeschoteld. Het album waar de wilde ideeën van de band voor het eerst perfect opgingen in popsongs. Een concert waar enkele duizenden liefhebbers kortom naar uitkeken. En terecht: van openingsnummer Teenage Riot, met gitaargevecht van Lee Ronaldo en Thurston Moore, tot aan de afsluitende Trilogy van een kwartier zindert de Marquee van genot. Het Sonic Youth van een kleine 20 jaar later speelt de plaat strakker dan destijds en alle spannende details en gitaarnoise-tapijten van Daydream Nation komen beter dan ooit tot hun recht. Wij gewone stervelingen horen vanavond duidelijker dan ooit waar al die honderden navolgers van de laatste jaren de mosterd hebben gehaald.
Het einde der tijden lijkt rond middernacht nabij als de epische songs van afsluiter en absolute headliner Tool over het veld donderen. En toch vieren we met z'n duizenden tegelijk feest op verrukkelijke monsters als Stinkfist, Lateralus, Jambi en Rosetta Stoned. En dat terwijl we de band al eens in betere vorm zagen. Het kan niemand deren: zelfs Tool op routine – foutloos, dat wel – is nog steeds intimiderend. Zoals gebruikelijk houdt zanger James Maynard Keenan zich schuil tegen de achtergrond. Op sommige momenten houdt hij zich wat in vanwege keelklachten, maar over het algemeen is hier weinig van te merken. Het visuele spektakel komt van een lasershow, de duistere beelden op de schermen en de angstaanjagende video's gemaakt door gitarist Adam Jones. Ook naar aanjager/drummer Danny Carey kun je blijven kijken: het is na zoveel jaar nog steeds waanzinnig boeiend om te zien hoe hij de meest complexe ritmes en tempowisselingen aan elkaar slaat. Tool is het beste levende bewijs dat muziek niet makkelijk hoeft te zijn om een groot publiek te bereiken. Er is ter wereld niet zulke zware muzikale kost te vinden die zo massaal wordt gevroten.
Een spektaculaire slotavond van een de beste Pukkelpop-afleveringen van de laatste jaren. Dat was dankzij de top line-up al enigszins te voorspellen. Ondanks de invasie van jonge Britse bands luidt de conclusie wel dat Amerikaanse gitaarbands de dienst uitmaakten op dit festival. Of het nu gaat om Tool, Nine Inch Nails, Kings Of Leon, The Shins, Dinosaur Jr., Sonic Youth of zelfs de tegenvallende Smashing Pumpkins, die wel het meeste publiek op de been brachten. Toch komt de beste band met het meest meeslepende concert van Pukkelpop van dit jaar uit Canada. De totale euforie die Arcade Fire met zulke indringende, intense muziek teweeg brengt is ongekend. Het is een euforie waar een groot publiek al jaren naar verlangt. Dat we nog lang en vaak van dit unieke gezelschap mogen genieten. Volgend jaar als afsluiter van alle festivals bijvoorbeeld?
Lees ook:
- Pukkelpop, dag 2: de huiveringwekkende hoogmis van Arcade Fire
- Pukkelpop, dag 1: Maniakale Liars, heersende Battles en Mexicanen
