Over sommige bands die maar doorgaan mag je best treuren dat ze vroeger beter waren. Lach ze zelfs uit om enkele zwakke platen en om de zoveelste nukkige, bijna karikaturale uitspraken in de pers. "Hè hè, daar heb je hen ook weer." Of als de gitarist door een gestoorde fan gewond raakt. Maar schrijf ze nooit definitief af. Dat geldt bijvoorbeeld in grote mate voor Oasis, deze herfst terug met het overwegend sterke Dig Out Your Soul. Het is alweer het zevende album van de band rond de broers Liam en Noel Gallagher sinds het debuut Definitely Maybe uit 1994 en gelukkig voor de fans zet de plaat de met voorganger Don't Believe The Truth ingezette stijgende artistieke lijn voort.
Dat zal ook goed zijn voor de aandacht voor Oasis op het vasteland
van Europa, die na derde album Be Here Now uit 1997, opvolger van
millionsteller (What's The Story?) Morning Glory, toch danig was
verslapt. Volgende werkstukken Standing On The Shoulders Of Giants en
Heathen Chemistry waren overwegend zwakke herhalingsoefeningen en
maakten de populariteit er niet beter op. Buiten Engeland althans, waar
de band al sinds het debuut niets fout kan doen.
De terugkeer naar min of meer oude goede vorm volgde twee jaar
geleden, met het puntige, van sterke, bevlogen songs voorziene Don't
Believe The Truth, dat de band met Lyla de grootste Engelse hit in zo'n
tien jaar tijd opleverde. Dat de band in het thuisland nog steeds tot
de allergrootsten behoort, bewijst wel het feit dat een slordige
180.000 kaartjes voor een nieuwe Engelse tournee in een uur
uitverkochten.
Echt waar: deze nieuwe Oasis is er voor het
grootste deel weer een om erg blij mee te zijn. Zoals het ferme Bag It
Up er meteen goed in hakt met stampende drums,
herkenbare gitaarriff en de hese sneer van Liam, dat klinkt meteen
behoorlijk onweerstaanbaar en opvallend fris. Zelfverzekerd heeft
Oasis altijd wel geklonken, maar hier net nog dat beetje meer, zeker in
puntige, heerlijk lompe rockers als Waiting For The Rapture of The
Nature Of Reality.
Het geweldige, zeer gedreven voortrazende The Shock Of The Lightning
vormt een hoogtepunt – naar verluidt in een dag geschreven en
opgenomen, Oasis op z'n best -, en de groep klinkt op z'n meest
psychedelisch – mét Indiaase sitar – in To Be Where There's Life. Oasis
klonk nog nooit zo als Kula Shaker.
Maar wat is er nu toch nodig
voor de gebroeders Gallagher om dit niveau hoge niveau een plaat lang
vast te
houden? Meer zelfkritiek wellicht? Of het nemen van meer tijd? De
inbreng van andere bandleden beperken? Nu
zorgen enkele middelmatige, tragere nummers halverwege (I'm Outta Time,
(Get Of Your) High Horse Lady) toch weer voor
inkakmomenten, net als slomere afsluiter Soldier On, dat lang geen
Champagne Supernova is.
En dat terwijl de broers in zeker acht nummers
bewijzen nog
zo vitaal, stevig en venijnig te kunnen klinken. Een kort en vinnig
Ain't Got Nothing laat dit ook horen, net als het fraaie Falling Down,
dat al eerder tot ons kwam als Chemical Brothers-remix. Het gaspedaal was loslaten is voor Oasis kortom geen goed idee.
Oude
wijn in nieuwe zakken? Kan zijn, maar deze Oasis van 2008 is over het
geheel wel bijzonder robuust van smaak en toch zeker de beste sinds de
Oasis van 1995. Kom maar op met dat hernieuwde massale enthousiasme
buiten Engeland. (***1/2).
Zie ook:
- Oasis blijft shows cancellen na aanval door 'fan'
- Pawned! Oasis-gitarist Noel Gallagher gevloerd door 'fan'
- Video: Oasis – The Shock Of The Lightning
Hmm, ben het niet helemaal met je eens. De laatste 2 albums hebben welgeteld 1 sterk nummer, Lyla & the shock of the lightning, beide ook direct gebracht als single. Het stevige, venijnige, bekende Oasis geluid van beide singles komt op geen enkele manier terug bij de rest van de nummers. Zo ook met dig out your soul. Ben met je eens dat het geen slecht album is maar waarom nou niet een volledige cd met de kwaliteit van de single? Dan had het inderdaad ouderwets lekker geklonken. Maar goed, gelukkig bestaat de setlist nog steeds voor 90% uit de eerste 2 cd’s aangevuld met 3 nummers van de laatste 2… Laat ze maar weer snel naar Nederland komen dus.
Lyla en shock of the lightning de beste twee nummers van de laatste twee albums? Zeker niet. Shock of the lightning is net wat te langdradig. Lyla is alleen door het leuke meezing refrein blijven hangen, maar nummers als the importance of being idle en let there be love zijn zeker so goed.
Dat er op het nieuwe album geen “Singles” nummers staan is ook iets wat de bandleden niet ontkennen. Ik vindt het een muzikaal beter album dan de DBTT en hoop dat ze zo door blijven gaan.
‘De inbreng van andere bandleden beperken?’
Dit strookt niet echt met je mening over de liedjes. Van de ‘mindere’ liedjes die je noemt, zijn Soldier On en I’m Outta Time geschreven door Liam. High Horse Lady is van Noel.
De ‘puntige, heerlijk lompe rocker’ The Nature Of Reality is geschreven door bassist Andy Bell, het korte en vinnige Ain’t Got Nothing door Liam en To Be Where There’s Life door gitarist Gem Archer.
Pingback: In Première: Oasis - Falling Down | Alternative